نتایح جستجو

خدا نکنه ریفیخ چاخلصت بچرخم :دی

[IMG]

هــــــــــــی علیرضا ...تو هیش وخ منو نشناختی ! [IMG]

قشنگ بود و تفکرانگیزناک .. مخسی ریفیخ چرکولکم [IMG]

راض موئی علیرضا ؟! بسی مشعوفمان نومودی [IMG] عمه بزرگت بی سیلیخه بود کصافط

میدونی علیرضا ، یه دلیلی داش که من رو این عنوان پافشاری میکردم .. که الان دیه نی [IMG] چاخلصت برم ، خوبن تخم میذارن سرو صدا موکونن بو میدن همه کار موکونن خخخخخ عجّب حریصیه ها ! شوما علی الحساب در پروف تارعنکبوتیتو بگشا آوره اتفاخا خوتمم همین حسو بش دارم [IMG] واس تنوع بهاره س دیه [IMG]

راسی علیرضا ، اون شعری ک گذاشته بودی فوخ العاده بود ریفیخ کلی حال کردم : دیوانه ام می كند فكر اینكه .. زنده زنده .. نیمی از من را .. از من جدا كنند ! لطفاً تا زنده ام بــــــــــــــــــمان ... دمت گرم خدایی

قول دادیا خفاش شب :دی ئه ؟! اه اصن یادم نبودااااااا .. هی واااای من گل سیبیل پر [IMG] آره ما نیز مورد اصابت تهدید قیرار گیریفتیم ... والا دیه عنوانه واسم مهم نی ، ولی منم بدم نیمیا عنوان یکی از مدیرا رو واس این همه عدم فعالیتش بیگیرم ! :خباثت

آشنایان ره بدین معنی برند در سرای خاص، بار عام نیست

کوفت خو بسه جزخاله شدن :| میـــــــگم علیرضای مورب ، پروفم خوشتیل شده ؟! [IMG]

علیرضای کپکو نموخای پروف بوگندوتو وا کنی ؟! [IMG]

باد صبح و خاک شیراز آتشیست هر که را در وی گرفت آرام نیست :دی

تا نسوزد برنیاید بوی عود پخته داند کاین سخن با خام نیست

تا حال منت خبر نباشد در کار منت نظر نباشد

چون می‌گذری به خاک شیراز گو من به فلان زمین اسیرم

در کوچه باد ميآمد در کوچه باد ميآمد و من به جفت گيري گلها ميانديشم به غنچه هايي با ساقهاي لاغر کم خون و اين زمان خسته ي مسلول و مردي از کنار درختان خيس مي گذرد مردي که رشته هاي آبي رگهايش مانند مارهاي مرده از دو سوي گلو گاهش بالا خزيده اند و در شقيقه هاي منقلبش آن هجاي خونين را تکرار مي کنند...

آن کیست کاندر رفتنش صبر از دل ما می‌برد ترک از خراسان آمدست از پارس یغما می‌برد شیراز مشکین می‌کند چون ناف آهوی ختن گر باد نوروز از سرش بویی به صحرا می‌برد خخخخ

تو آن نه‌ای که دل از صحبت تو برگیرند و گر ملول شوی صاحبی دگر گیرند

ما مثل مرده هاي هزاران هزار ساله به هم ميرسيم و آنگاه خورشيد بر تباهي اجاد ما قضاوت خواهد کرد فروغ

تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد ترسم از تنهایی احوالم به رسوایی کشد