در کلاسی کهنه و بی رنگ و رو
پشت میزی بی رمق بنشسته بود
دخترک اسب نجیب چشم را
در چمنزار کتابش بسته بود
در دل او رعد و برق دردها
ذهن او ابری تر از پاییز بود
فکر دیشب بود ، دیشب تا سحر
بارش باران شب ، یکریز بود
سقف خانه چکه می کرد و پدر
رفت روی بام تعمیری کند
شاید از شرم زن و فرزند خویش
رفت...