شب اول:
میکند اين کاسههای فقر را افزون
تا بگيرد کشتزاران، بخت آتشناک قحطی را.
شب دوم:
میفشاند دانههای نااميدی اين جهانخواره (۱)
تا نرويد هيچ " آبادی" نگاه ِ ما.
شب سوم:
صف به صف اين گشنگان در رنج ِ نانی تن به راهِ اين خراب آباد
میبرند آه...
چشم تردامانِشان را در...