نتایح جستجو

آن روی ديگرت زشتي‌ هلاکت‌باری‌ست ای نيم‌رخ ِ حيات‌بخش ِ ژانوس!

آن روز در اين وادی پاتاوه گشاديم که مرده‌يي اين‌جا در خاک نهاديم. چراغ‌اش به پُفي مُرد و ظلمت به جان‌اش درنشست اما چشم‌انداز ِ جهان همچنان شناور ماند در روز ِ جهان. □ مُرده‌گان در شب ِ خويش از مشاهده بي‌بهره مي‌مانند اما بند ِ ناف ِ پيوند هم ازآن‌دست به جای است. ــ يکي واگَرد...

دستی به سپیدی روز پنجره را گشود سرما و سوز دار بر پلک های من نشست کنون خاکستر شب را باد در کوچه می برد

خون ما می شکفد بر برف اسفندی خون ما می شکفد بر لاله خون ما پیرهن کارگران خون ما پیرهن دهقانان خون ما پیرهن سربازان خون ما پیرهن خاک ماست نم نم باران با خون ما شهر آزادی را می سازد نم نم باران با خون ما شهر فرهادها را سازد خون ما پیرهن کارگران خون ما پیرهن دهقانان خون ما...

غروب فصلی این کفتران عاصی شهر به انزوای ساکت آن سوی میله های بلند هرگز طلوع سلسله وار شبی در اینجا نیست و تو بسان همیشه ، همیشه دانستن چه خوب می دانی که این صدای کاذب جاری درون کوچه و کومه در این حصار شب زده ی تار بشارتی ست بشارت ظهور جوانه جوانه های بلند که رنگ اناری میله با...

آنکه مي‌گويد دوست‌ات مي‌دارم خنياگر ِ غم‌گيني‌ست که آوازش را از دست داده است. ای کاش عشق را زبان ِ سخن بود هزار کاکُلي شاد در چشمان ِ توست هزار قناری خاموش در گلوی من. عشق را ای کاش زبان ِ سخن بود □ آنکه مي‌گويد دوست‌ات مي‌دارم دل ِ اندُه‌گين ِ شبي‌ست که مهتاب‌اش را مي‌جويد. ای...

در خیابان مردی می گرید پنجره های دو چشمش بسته ست دست ها را باید به گرو بگذارد تا که یک پنجره را بگشاید در خیابان مردی می گرید همه روزان سپدیش جمعه ست او که از بیکاری تیر سلیمانی را می شمرد در قدم های ملولش قفسی می رقصد با خودش می گوید کاش می شد همه ی عقربک ساعت ها می ایستاد...

آه پيش از آن که در اشک غرقه شوم چيزی بگوی، هر چه باشد چشمه‌ها از تابوت مي‌جوشند و سوگواران ِ ژوليده آبروی جهان‌اند. عصمت به آينه مفروش که فاجران نيازمندتران‌اند. خامُش منشين خدا را پيش از آن که در اشک غرقه شوم از عشق چيزی بگوی!

پشت پنجره ام را کوبید گفتم که هستی ؟ گفت : آفتاب بی اعتنا طناب را آماده کردم پشت پنجره ام را کوبید گفتم که هستی ؟ گفت : ماه بی اعتنا طناب را آماده کردم پشت پنجره ام را کوبیدند گفتم که هستید ؟ گفتند همه ی ستارگان دنیا بی اعتنا طناب را آماده کردم پشت پنجره ام را کوبید گفتم که هستی ؟ گفت...

می دانی پرنده را بی دلیل اعدام می کنی در ژرف تو آیینه ایست که قفس ها را انعکاس می دهد و دستان تو محلولی ست که انجماد روز را در حوضچه ی شب غرق می کند ای صمیمی دیگر زندگی را نمی توان در فرو مردن یک برگ با شکفتن یک گل یا پریدن یک پرنده دید ما در حجم کوچک خود رسوب می کنیم ایا شود...

من تمامي‌ مُرده‌گان بودم: مُرده‌ی پرنده‌گاني که مي‌خوانند و خاموش‌اند، مُرده‌ی زيباترين ِ جانوران بر خاک و در آب، مُرده‌ی آدميان از بد و خوب. من آن‌جا بودم در گذشته بي‌سرود. ــ با من رازی نبود نه تبسمي نه حسرتي. به‌مهر مرا بي‌گاه در خواب ديدی و با تو بيدار شدم.

آمد دستش به دستبند بود از پشت میله ها عریانی دستان من ندید اما یک لحظه در تلاطم چشمان من نگریست چیزی نگفت رفت کنون اشباح از میانه ی هر راه می خزند خورشید در پشت پلک های من اعدام می شود

memol memol به تو دست مي‌سايم و جهان را در مي‌يابم، به تو مي‌انديشم و زمان را لمس مي‌کنم معلق و بي‌انتها عُريان. مي‌وزم، مي‌بارم، مي‌تابم. آسمان‌ام ستاره‌گان و زمين، و گندم ِ عطرآگيني که دانه مي‌بندد رقصان در جان ِ سبز ِ خويش. □ از تو عبور مي‌کنم چنان که تُندری از شب. ــ مي‌درخشم و...

ثقل زمین کجاست ؟ من در کجای جهان ایستاده ام ؟ با باری ز فریادهای خفته و خونین ای سرزمین من من در کجای جهان ایستاده ام ... ؟

در رودهای جدایی ایمان سبز ماست که جاری است او می رود در دل مرداب های شهر در راه آفتاب خم می کند بلندی هر سرو سرفراز

در اين بُن‌بست در اين بُن‌بست دهان‌ات را مي‌بويند مبادا که گفته باشي دوست‌ات مي‌دارم. دل‌ات را مي‌بويند روزگار ِ غريبي‌ست، نازنين و عشق را کنار ِ تيرک ِ راه‌بند تازيانه مي‌زنند. عشق را در پستوی خانه نهان بايد کرد در اين بُن‌بست ِ کج‌وپيچ ِ سرما آتش را به سوخت‌بار ِ سرود و شعر...

مردی که آمد از فلق سرخ در این دم آرام خواب رفته پریشان شد ویران و باد پرکند بوی تنش را میان خزر ای سبز گونه ردای شمالی ام جنگل اینک کدام باد بوی تنش را می آرد از میانه ی انبوه گیسوان پریشانت که شهر به گونه ی ما در خون سرخ نشسته است .... ؟ آه ای دو چشم فروزان در رود مهربان...

سر ِ دوراهي يه قلعه بود يه خشت از مهتاب و يه خشت از سنگ سر ِ دوراهي يه قلعه بود يه خشت از شادی و يه خشت از جنگ □ سر ِ دوراهي يه قلعه بود دو خشت از اشک و دو خشت از خنده سر ِ دوراهي يه قلعه بود سه خشت از شغال و يه خشت از پرنده.

سر ِ دوراهي يه قلعه بود يه خشت از مهتاب و يه خشت از سنگ سر ِ دوراهي يه قلعه بود يه خشت از شادی و يه خشت از جنگ □ سر ِ دوراهي يه قلعه بود دو خشت از اشک و دو خشت از خنده سر ِ دوراهي يه قلعه بود سه خشت از شغال و يه خشت از پرنده.

در شهر ِ بي‌خيابان مي‌بالند در شبکه‌ی مورگي پس‌کوچه و بُن‌بست، آغشته‌ی دود ِ کوره و قاچاق و زردزخم قاب ِ رنگين در جيب و تيرکمان در دست، بچه‌های اعماق بچه‌های اعماق باتلاق ِ تقدير ِ بي‌ترحم در پيش و دشنام ِ پدران ِ خسته در پُشت، نفرين ِ مادران ِ بي‌حوصله در گوش و هيچ از اميد و فردا در مشت،...