نتایح جستجو

آها راستی اون یکی تاپیکه رو پیدا نمیکنم تو گذاشتی عکستو من بی بهره موندم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

چی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ نفهمیدم منظورتو....

من زیاد نمیتونم ابراز کنم یادمه یه نفر همیشه از این موضوع شاکی بود همیشه میگفت اگه دوسش دارم چرا به زبون نمیارم و نمیگم.... ویکتور هوگو میگه: کسی رو که دوسش داری هیچ وقت بهش نگو دوست دارم.... راست میگه

[IMG]

[IMG]

[IMG]

[IMG]

eeeeeeee? پس خوبم؟ فکر کردم کمه:cry:

خواهش iiiiiiiiiiiissssssssshhhhhhhhhhhhhhhhhh

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم حرفی از جنس زمان نشنیدم. هیچ چشمی ، عاشقانه به زمین خیره نبود. کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد. هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت. من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد وقتی از پنجره می بینم حوری ـ دختر بالغ همسایه ـ پای کمیاب ترین...

مرا آن دل که بر دریا زنم نیست / ز پا این بند خونین برکنم نیست...... امید آن که جان خسته ام را / به آن نادیده ساحل افکنم نیست.....

مرا آن دل که بر دریا زنم نیست / ز پا این بند خونین برکنم نیست...... امید آن که جان خسته ام را / به آن نادیده ساحل افکنم نیست.....

مرا آن دل که بر دریا زنم نیست / ز پا این بند خونین برکنم نیست...... امید آن که جان خسته ام را / به آن نادیده ساحل افکنم نیست.....

سهراب...

مال من شد 121 زود بگین من الان خنگ محسوب میشم یا باهوش یا...؟؟؟؟؟؟؟؟؟:surprised::surprised::surprised:

چرا وقتی می خوایم بریم توی رویا چشمامونو مبیندیم؟... وقتی می خوایم گریه کنیم... وقتی می خوایم فکر کنیم... وقتی می خوایم تصور کنیم... وقتی می خوایم کسی رو ببوسیم... به این دلیل که قشنگ ترین چیز های توی دنیا قابل دیدن نیستن

من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم حرفی از جنس زمان نشنیدم. هیچ چشمی ، عاشقانه به زمین خیره نبود. کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد. هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت. من به اندازه ی یک ابر دلم می گیرد وقتی از پنجره می بینم حوری ـ دختر بالغ همسایه ـ پای کمیاب ترین...

صدا کن مرا. صدای تو خوب است. صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می روید. در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم. بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است. و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد. و خاصیت عشق این است.

عصر چند عدد سار دور شدند ازمدار حافظه ی کاج. نیکی جسمانی درخت به جا ماند. عفت اشراق روی شانه ی من ریخت.

تاب می خورم تاب می خورم می روم به سوی مهر می روم به سوی ماه در کجا به دست کیست بند گاهواره ام ؟ برگهای زرد برگهای زرد روی راهی از ازل کشیده تا ابد مثل چشم های منتظر نگاه میکنند در نگاهشان چگونه بنگرم چگونه ننگرم ؟ از میانشان چگونه بگذرم چگونه نگذرم ؟ بسته راه چاره ام از درون اینه چهرهای شکسته...