ترجمه شعر{ته نیایی}
ترجمه شعر{ته نیایی}
تنهايي
انساني كه با سكوت دمخور نشود
نميتواند که با عشق من حرفی بزند .
كسي كه با چشمش «باد» را نبيند
چگونه ميتواند كوچم را درك كند
كسي كه به صداي سنگ گوش نسپارد
نميتواند صدايم را بشنود
كسي كه در ظلمت نزيسته
چگونه به تنهايي من ايمان ميآورد؟!