نتایح جستجو

دردی است غیر مردن کآنرا دوا نباشد پس من چگونه گویم کاین درد را دوا کن

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود

من به یک احساس خالی دلخوشم من به گل های خیالی دلخوشم در کنار سفره اسطوره ها من به یک ظرف سفالی دلخوشم مثل اندوه کویر و بغض خاک با خیال آبسالی دلخوشم سر نهم بر بالش اندوه خویش با همین افسرده حالی دل خوشم در هجوم رنگ در فصل صدا با بهار نقش قالی دلخوشم آسمانم: حجم سرد یک قفس با غم آسوده بالی دلخوشم...

من از دست غمت مشکل برم جان ولی دل را تو آسان بردی از من به قول دشمنان برگشتی از دوست نگردد هیچکس با دوست دشمن

بوی بهار آمد بنال ای بلبل شیرین نفس ور پایبندی همچو من فریاد می‌خوان از قفس گیرند مردم دوستان نامهربان و مهربان هر روز خاطر با یکی ما خود یکی داریم و بس

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست عالمی داریم در کنج ملال خویشتن سایه‌ی دولت همه ارزانی نودولتان من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود وین راز سر به مهر بعالم سمر شود گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ولیک به خون جگر شود

ترا خواهم وگرنه یار بسیار گلی جویم وگرنه خار بسیار ترا خواهم که در سایه ت نشینم وگرنه سایه دیوار بسیار

اگر دستم رسد بر چــــــــــــــــــــــــرخ گردون از او پرسم که این چونست و آن چون یکی را داده ای صــــــــــــــــــد ناز و نعمت یکی را قرص نان آغشــــــــــــته در خون

طرف کرم ز کس نبست این دل پر امید من گرچه سخن همی برد قصه من به هر طرف (حرف آخر شعر بعدی باید ط باشد)

هرکه شد محرم دل در حـــــــــــرم یار بماند ... وآنکه اینکار ندانست در انکار بماند اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن .... شکر ایزد که نه در پرده پنـــدار بماند

همه کس نصیب دارد ز نشاط و شادی اما .... به من خراب مسکین غم بی حساب دادی

تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد تو را که هر چه مرادست می‌رود از پیش ز بی مرادی امثال ما چه غم دارد

دیدی ای دل که غــــــــــم یار دگربار چه کرد؟ ... چون بشد دلبــــر و با یار وفادار چه کرد آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت... آه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد

دریا و من چقـــــــــــــــدر شبیــــهیم گرچه باز ... من سخت بیقرارم و او بیقرار نیست با اوچه ساده میشود از حال خویش گفت ... دریا که از اهالی این روزگار نیست

یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور .... کلبه احزان شود روزی گلستان غم نخور

روزها فکر من این است و همه شب سخنم .... که چرا غافــــل از احوال دل خویشــــــــتنم

ماهم این هفته برون رفت و بچشمم سالی است ... حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالی است

دل و دین و عقل و هوشم همه را به آب دادی.... ز کدام باده ساقی به من خراب دادی؟ دل عالمی ربودی چو نقاب برگشودی... دو جهـــان به هم برآمد چو به زلف تاب دادی

ماییم و دلی و حسرت و ماتم و آه... یک سینه لبالب از غم و شوق گناه یک روز هــــوای بستن دل به نگاه .... یکروز نگاه منتــــــــــظر مانده به راه