نتایح جستجو

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ

ترک کردن آدمها هم آدابی دارد! اگر آداب ماندن نمیدانید لااقل درست ترکشان کنید تا تـَــرَ کــــ برندارند...

يادمان باشد وقتي كسي را به خودمان وابسته كرديم در برابرش مسئوليم ... در برابر اشكهايش شكستن غرورش لحظه هاي شكستنش در تنهايي ولحظه هاي بي قراريش .... و اگر يادمان برود در جايي ديگر سرنوشت يادمان خواهد آورد واين بار ما خود فراموش خواهيم شد

هوا کبود شد، اين ابتدای باران است دلا دوباره شب دلگشای باران است نگاه تا خلاء وهم می‌کشاندمان مرا به کوچه ببر، اين صدای باران است اگرچه سينه ي من شوره زار تنهايی است ولی نگاه ترم آشنای باران است دلم گرفته از اين سقف های بی روزن که عشق، رهگذر کوچه‌های باران است بيا دوباره نگيريم چتر...

گلـوے آدمـ رـا گـاهے باید بتـراشند تـا بـراے دلتنگے هـاے تـازهـ جـا بـاز شَود دلتنگے هـایـے ڪـﮧ جـایشاטּ‌ نـَﮧ در دل ڪـﮧ دَر گلـوے آدمـ است دلتنگے هـایــے ڪـﮧ میتـوانَند آدمـ رـا خفـﮧ ڪُنند..!

هنوز صدای قدم هایت را پشت سرم می شنوم که همچون غریبه ای مرا بی تفاوت دنبال می کنی ومن این چنین پیش خود می پندارم که هنوز … با گام هایت مسیرمرا دنبال می کنی ولی افسوس … مرگ بر دوراهی ها ، لعنت بر هرچه بیراهه است آری به اولین دوراهی که رسیدیم دیگر صدای قدم هایت نیامد تو رفته بودی همه گفتند...

دیگر آن مجنون سابق نیستم آن بیابان گرد عاشق نیستم اینک از اهل نسیم و سایه ام با تب صحرا موافق نیستم با سلامی با خیالی دل خوشم در تکاپوی حقایق نیستم بس کنید اصرار را، بی فایده ست من برای عشق لایق نیستم

گاهي تنهايي آنقدر قيمت دارد كه درب را باز نميكنم حتي براي تو كه سالهاست منتظر در زدنت بودم

چهار چیز را هرگز نـ ـشـ ـکـ ـنـ ـیـ ـد : اعتماد ، قول ، رابطه و قلب زیرا اینها وقتی میشکنند صدایی ندارند ولی درد زیادی دارند

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ

أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ

من به صداقت تمام جاده ها شک دارم قرن هاست که می روند و هنوز هیچ آدمی روی زمین به مقصدش نرسیده است

یا مرا از خود مرنجان یا دلم را پس بده این چه رسمی بود بودی و دلت با من نبود