نتایح جستجو

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس که به هر حلقه موییت گرفتاری هست گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست در و دیوار گواهی بدهد کاری هست هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید تا ندیدست تو را برمنش انکاری هست صبر بر جور...

ای زیبا خودت را در عشق بیاب نه در چاپلوسی آینه

هرگز از مرگ نهراسیده ام اگر چه دستانش از ابتذال، شکننده تر بود. هراس من- باری- همه از مردن در سرزمینی است که مزد گورکن از آزادی آدمی افزون تر باشد. "احمد شاملو"

هر گاه که بینی دو سه سرگردانرا عیب ره مردان نتوان کرد آنرا تقلید دو سه مقلد بی معنی بدنام کند ره جوانمردان را

زبان در دهان ، ای خردمند چیست؟ کلید در گنج صاحب هنر! چو در بسته باشد چه داند کسی که جوهر فروش است یا پیله ور؟

محمد علی بهمنی: گاهی چنان بدم که مبادا ببینیم حتی اگر به دیده ی رؤیا ببینیم من صورتم به صورت شعرم شبیه نیست بر این گمان مباش که زیبا ببینیم شاعر شنیدنی ست...ولی میل، میل توست آماده ای که بشنویم یا ببینیم این واژه ها صراحت تنهایی من است با این همه مخواه که تنها ببینیم مبهوت می شوی اگر از روزن شبی...

دو قدم مانده ز گرما زدگی تا دریا وعده دارد تن گرما زده ام با دریا تا که با صخره و سنگ و صدف آمیخته اند می شناسد دل توفانی ما را دریا شرمگین می شود اینبار ز دریا بودن وسعتم را چو نشیند به تماشا دریا آسمان! گوش کن آماده ی آبی شدنم تو در این حادثه مشتاق تری یا دریا چشم تو آبی و من آبی و شعرم آبی...

هنگام سپیده دم خـروس سحری دانی که چرا همی کند نوحـه گری یعنی که نمودند در آیـینه صبح کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری

ای از عشق پاک من همیشه مست ، من تو را آسان نیاوردم به دست من تو را آسان نیاوردم به دست بارها این کودک احساس من ، زیرِ باران های اشک من نشست من تو را آسان نیاوردم به دست در دل آتش نشستن کار آسانی نبود راه را بر اشک بستن ، کار آسانی نبود با غروری هم قد و بالای بامِ آسمان، بارها در خود شکستن کار...

چو بستي در به روي من به كوي صبر رو كردم چو درمانم نبخشيدي به درد خويش خو كردم چرا رو در تو آرم من كه خود را گم كنم در تو به خود باز آمدم نقش تو درخود جستجو كردم خيالت ساده‌تر بود و با ما از تو يك روتر من اينها هردوبا آيينه دل رو به رو كردم فرودآ اي عزيز دل كه من از نقش غير تو سراي ديده با...

با آنکه همچون اشک غم بر خاک ره افتاده ام من با آنکه هر شب ناله ها چون مرغ شب سر داده ام من در سر ندارم هوسي، چشمي ندارم به کسي، آزاده ام من با آنکه از بي حاصلي سر در گريبانم چو گل شادم که از روشن دلي پاکيزه دامانم چو گل خندان لب و خونين جگر مانند جام باده ام آزاده ام من يا رب چو من افتاده اي...

پنجره پنجره باز و بسته کن ياد هواي ابري و ابرهاي دل شکسته کن پنجره باز و بسته کن ياد پرنده آسمان نسيم ريشه بسته کن در پي پاره تنم زخمي و دربه در منم لال‌ام و در سکوت خود بر سر و سينه مي زنم روزي نمي رسد که من به دوري تو خو کنم خواب تو را عزيز من چگونه آرزو کنم "محمد صالح اعلا"

دروازه ی طلایی در کوره راه گمشده سنگلاخ عمر مردی نفس زنان تن خود میکشد به راه خورشید و ماه روز و شب از چهره زمان همچون دو دیده خیره به این مرد بی پناه ای بس به سنگ آمده آن پای پر ز داغ ای بس به سر فتاده در آوش سنگ ها چاه گذشته بسته بر او راه بازگشت خو کرده با سکوت سیاه درنگ ها حیران...

تقدیم به همه دوستان گلم در کوی دوست ***************************** دست هامان نرسیده است به هم ===================== از دل و ديده ، گرامی تر هم آيا هست ؟ - دست، آری ، ز دل و ديده گرامی تر : دست ! زين همه گوهر پيدا و نهان در تن وجان ، بی گمان دست گرانقدرتر است . هر چه حاصل كنی از دنيا ،...

ای پریچهره که آهنگ کلیسا داری سینه‌ی مریم و سیمای مسیحا داری گرد رخسار تو روح القدس آید به طواف چو تو ترسابچه آهنگ کلیسا داری جز دل تنگ من ای مونس جان جای تو نیست تنگ مپسند، دلی را که در او جاداری مه شود حلقه به گوش تو که گردنبندی فلک افروزتر از عقد ثریا داری به کلیسا روی و مسجدیانت در...

تا کی در انتظار گذاری به زاریم بازای بعد از این همه چشم انتظاریم دیشب به یاد زلف تو در پرده های ساز جانسوز بود شرح سیه روزگاریم بس شکوه کردم از دل ناسازگار خود دیشب که ساز داشت سر سازگاریم شمعم تمام گشت و چراغ ستاره مرد چشمی نماند شاهد شب زنده داریم گفتی هوای لاله عذاران ری خوش...

غزلی شکسته برای ماه غمگین نشسته گل بود و می شکفت بر امواج آب ماه می بود و مستی آور مثل شراب ماه شبهای لاجوردی بر پرنیان ابر همراه لای لای خموش ستاره ها می شد چراغ رهگذر دشت خواب ماه روزی پرنده ای با بال آهنین و نفس های آتشین برخاست از زمین آورد بالهای گران را به اهتزاز چرخید بر...

جادوی بی اثر پر کن پیاله را کاین آب آتشین دیری است ره به حال خرابم نمی برد ! این جامها - که در پی هم می شود تهی - دریای آتش است که ریزم به کام خویش، گرداب می رباید و، آبم نمی برد! من! با سمند سرکش و جادویی شراب، تا بیکران عالم پندار رفته ام تا دشت پر ستاره اندیشه های گرم تا مرز ناشناخته...

تنها تو می مانی دل داده ام بر باد ، بر هر چه باداباد مجنون تر از لیلی ، شیرین تر از فرهاد ای عشق از آتش اصل و نسب داری از تیره ی دودی ، از دودمان باد آب از تو توفان شد ، خاک از تو خاکستر از بوی تو آتش ، در جان باد افتاد هر قصر بی شیرین ، چون بیستون ویران هر کوه بی فرهاد ، کاهی به دست باد...

مهربانی مهربانی جاده ای است که هر چه پیشتر روند، خطرناکتر می گردد. نمی توان بازگشت... اما لحظه ای باید درنگ کرد و شاید چند گامی بر بیراهه رفت. مدتی است بر جاده ی هموار می رانیم... حرف های نزدیک دارند فرا می رسند، خطرناک است! "دکتر علی شریعتی"