نتایح جستجو

دانشمند ژاپنی به اسم آقای ماسارو ایموتو (Masaru Emoto) تحقیق جالبی کرده . آقای ایموتو در مورد آب و تاثیرپذیری و هوشیاری اون تحقیق کرده . خلاصه نظر ایشون اینه که اگه افکار بشری قبل از اینکه آب یخ ببنده متوجه آب بشن، تصاویر میکروسکوپی حاصل از کریستال آب، بسته به اینکه این افکار مثبت یا منفی باشن،...

اولیشم خودم میگم عطر سنبل عطر کاج .... فیروزه جزایری دوما سهم من .... پرینوش صنیعی بازی آخر بانو....بلقیس سلیمانی

بیاین اینجا کتابهای خوبی که خوندیمو معرفی کنیم ........ شاید تکراری باشه ولی یکی که مثل من تازه وارده که تا حالا ندیده!!!! :)

من نخونده بودم جالب بود ممنون.... ابنم به جای تشکر:gol::gol::gol:

دمش گرم..... خیلی ها به روی خودشونم نمیارن!!!!!!!!!

تو در صبوری من اشتیاق کشتن خویش و انهدام وجود مرا نمی بینی منم که طرح مودت به رنج بی پایان و شط جاری اندوه بسته ام اما آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مایوس می کند

ياد باد آن خوش نوا آواز دهقانان شاد ياد باد آن دلنشين آهنگ رود ياد باد آن مهرباني هاي باد ” ياد باد آن روزگاران ياد باد “

نه غار كهف ، نه خواب قرون ، چه مي بينم ؟ به چشم هم زدني ، روزگار برگشته است به قول پير سمرقند ” همه زمانه دگر گشته است “ چگونه پهنه خاك كه ذره ذره آب و هوا و خورشيدش ، چو قطره قطره خون در وجود من جاري ست ؛ چنين به ديده من ناشناس می‌آيد ؟

شیرین و شیطونه!!!!!!!!!!

منم 6 فروردینم

وای باران ! باران! شیشه پنجره را باران شست از دل من اما چه کسی عکس تو را خواهد شست؟:gol:

قصه نيستم که بگوئي نغمه نيستم که بخواني صدا نيستم که بشنوي يا چيزي چنان که ببيني يا چيزي چنان که بداني... من درد ِ مشترک‌ام مرا فرياد کن.

ساحل افتاده گفت : « گر چه بسي زيستم هيچ نه معلوم شد آه كه من كيستم .» موج ز خود رفته اي، تيز خراميد و گفت : « هستم اگر مي روم گر نروم نيستم . » (( محمد اقبال لاهوري ))

دگر نگاه مگردان در آسمان کبود کبوتران تو پر خسته آمدند فرود به هر چه می نگرم با دریغ و بدرود است شد آن زمان که جهان جمله مژده بود و درود دریغ عهد شکر خواب و روزگار شباب چنان گذشت که انگار هر چه بود نبود .....

خب راست میگه........:(

هزاران اسب سپيد از هزار سوي افق، رها شدند و چو باد از هزار سو رفتند !

:smile:

نفس مي زند موج، ساحل نمي گيردش دست، پس مي زند موج . فغاني به فريادرس مي زند موج ! من آن رانده مانده بي شكيبم، كه راهم به فريادرس بسته، دست فغانم شكسته، زمين زير پايم تهي مي كند جاي، زمان در كنارم عبث مي زند موج ! نه درمن غزل مي زند بال، نه در دل هوس مي زند موج ! ***

موج، مي آمد، چون كوه و به ساحل مي ريخت . با غريوي، كه به خواموشي مي پيوست . با غريقي كه در آن ورطه، به كف ها، به هوا چنگ مي زد، مي آويخت ... ما نمي دانستيم اين كه در چنبر گرداب، گرفتار شده است ، اين نگونبخت كه اينگونه نگونسار شده است ، اين منم، اين تو، آن همسايه، آن انسان! اين مائيم ! ما،...