نتایح جستجو

ماه ما کو

آهو ندیده ای که بدانی فرار چیست صحرا نبوده ای که بفهمی شکار چیست باید سقوط کرد و همینطور ادامه داد دریا نرفته ای بچشی آبشار چیست پیش من از مزاحمت ِ بادها نگو طوفان نخورده ای که بفهمی قرار چیست هی سبز در سفیدی چشمت جوانه زد یک بار هم سوال نکردی "بهار چیست؟

هر دلی دلداری داره

سر بنه بر سینة من ساعتی از روی لطف تا بماند هفته‌ها بوی تو در پیراهنم عاشقی نازکدلم، کم ظرف مانند حباب دم مزن با من به تندی ، زانکه در دم بشکنم آتش عشقت نمی‌دانی چه با من می‌کند برقِ عالمسوز را سر داده‌ای در خرمنم نیستی آگه ز رسم دوستی، بشنو که من آنچنانت دوست می‌دارم که با خود دشمنم محمد قهرمان

مـعـرکـه بـرپاسـت ، امّـا یـک نفـر از دل هـنـگامـه ، فـریادم نـکـرد جز دوات و دفتـر و گوگل ، کسی شـاعـری ممـتاز ، قـلـمـدادم نـکـرد بـس مـعـذّب کـرد مـرا جـور زمـان هــیــچ بـا آبــا و اجــدادم نــکــرد آنـچـه بـر مـا کـرده دستـگاه جـفا دیــو و دد بــا آدمـیــزادم نـکــرد یزدان ماماهانی

گاهی نفس به تیزی شمشیر می شود از هرچه زندگیست دلت سیر می شود گویی به خواب بود جوانیمان گذشت گاهی چه زود فرصتمان دیر می شود کاری ندارم آنکه کجایی چه می کنی بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

مشتری وقتی که بسیارست سرگرمی ولی در کسادی تازه میفهمی خریدارِ تو کیست دست و پایت نه در آنروزی که قلبت بشکند تازه در آن موقع میدانی مددکار تو کیست هر کسی آید عیادت آخر شب میرود تازه آن هنگام میفهمی پرستار تو کیست میرسد روزی که اطرافت نمیماند کسی آن زمان پی می بری یار وفادار تو کیست

عزم رفتن داری و من ناگزیر از ماندنم ای مسافر بازوان را حلقه کن برگردنم سر بنه بر سینة من ساعتی از روی لطف تا بماند هفته‌ها بوی تو در پیراهنم عاشقی نازکدلم، کم ظرف مانند حباب دم مزن با من به تندی ، زانکه در دم بشکنم آتش عشقت نمی‌دانی چه با من می‌کند برقِ عالمسوز را سر داده‌ای در خرمنم نیستی آگه ز...

انگار سال هاست که کوچیده ای و ما بر دوش می کشیم غم غربت شما ما درد خویش را بخدا هم نگفته ایم تا نشکنیم پیش کسی حرمت شما

هوا گرمه

از روزگار، یک دل خرسندم آرزوست از عشق، برق دیدن لبخندم آرزوست این جاده‌ها به‌سمت جدایی مسافرند در کوچه‌های خاطره پیوندم آرزوست آیینه از قیافه‌ام اندوهگین شده غم را رفو كنید شکرخندم آرزوست ای لحظه‌ها طراوت دیروز من كجاست؟ روح لطیف آینه‌مانندم آرزوست اینجا نفس گرفته و حالم گرفته‌تر شهر خجند و رود...

ما را کم کم رها کرد

سعی میکنم شعر بخونم با خواندن شعر اروم میشم

وقتی یه جا گیر کردی و نمیتونی تغییرش بدی

منم تقریبا حتما صبحانه میخورم ، شما چطور؟

مرا بسوزانید و خاکسترم را بر آبهای رهای دریا بر افشانید، نه در برکه، نه در رود: که خسته شدم از کرانه های سنگواره و از مرزهای مسدود

پرندگانِ مهاجر در این غروبِ خموش که ابرِ تیره تَن اَنداخته، به قلّۀ کوه شما شتابزده راهیِ کجا هستید کشیده پَر به افق، تک تک و گروه گروه؟ چه شد که روی نهادید بر دیارِ دگر چه شد که از چمنِ آشنا سفر کردید مگر چه درد و شکنجی در آشیان دیدید که عَزمِ دشت و دَمَن هایِ دورتر کردید؟

گیاه وحشی کوهم نه لاله ی گلدان مرا به بزم خوشی های خود سرانه مبر به سردی خشن سنگ خو گرفته دلم مرا به خانه مبر زادگاه من کوه است ز زیر سنگی یک روز سر زدم بیرون به زیر سنگی یک روز می شوم مدفون سرشت سنگی من آشیان اندوه است جدا ز یار و دیار دلم نمی خندد ز من طراوت و شادی و رنگ و بوی مخواه...

چرخیدن داخل اینترنت

نوبهار آمد و از سبزه زمين زيبا شد بوستان بار دگر دلکش و روح افزا شد سبزه روييد و چمن سبز شد و غنچه شکفت باغ يک پارچه آتشکده از گلها شد بوی گل آورد از طرف چمن باد بهار موسم گردش دشت و دمن و صحرا شد