نتایح جستجو

سلام خانوم خانوما کجایی نیستی دلم برات خیلی تنگ شده پس چرا نمی آیی

شقایق گفت :با خنده نه بیمارم، نه تبدارم اگر سرخم چنان آتش حدیث دیگری دارم گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود و صحرا در عطش می سوخت تمام غنچه ها تشنه ومن بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت ز ره...

دل در دست محبوبی گرفتار و سر در کوچه باغی بر سر دار از این بیهوده گردیدن چه حاصل ؟ پیاده می شوم ، دنیا نگهدار

ای داده غمت بباد جانم چو شمع تا کی ز غمت اشک فشانم چون شمع؟ گر می‌کشی‌ام بکش که خود را همگی من با تو نهاده، در میانم چون شمع

از هر چه در آید به نظر مردم را در ددیده من خیال یار آمد و بس

و شکستم و دویدم و فتادم درها به طنین های تو وا کردم هر تکه را جایی افکندم پر کردم هستی ز نگاه بر لب مردابی پاره لبخند تو بر روی لجن دیدم رفتم به نماز در بن خاری یاد تو پنهان بود برچیدم پاشیدم به جهان بر سیم درختان زدم آهنگ ز خود روییدن و به خود گستردن و شیاریدم شب...

سلام :فکر کنم امضای من عالی باشه

توکه می گفتی منودوسم داری یه دنیا توکه می گفتی منومی رسونی به ابرا توکه می گفتی دلت واسم می میره هردم تو که می گفتی صدات جون می گیره باخندم من ساده حرفاتو باگوش دل شنیدم من ساده دلتو ازاون چشات می دیدم من ساده عکستو همیشه همراه داشتم من ساده بذر عشقوتودلم می کاشتم فکر می کردم عاشقی یه عشق پاک...

دل پاییزی من زمان گویی دیر کرده باشد، طاقتش از پاییز طاق شده خم کوچه زمستان را که رد کند رد پای تو را می توان دید برف ها را برای نفس کشیدن غنچه ها کنار می زنی قناری را آواز می خوانی و چکاوک را می سرایی تجلی واقعیت را در شکوه طبیعت می بینی چون بهار سبز می رویی...

نمیدانم دلم دیوانهٔ کیست کجا آواره و در خانهٔ کیست نمیدونم دل سر گشتهٔ مو اسیر نرگس مستانهٔ کیست

ای غایب از نظر به خدا می‌سپارمت جانم بسوختی و به دل دوست دارمت تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک باور مکن که دست ز دامن بدارمت محراب ابرویت بنما تا سحرگهی دست دعا برآرم و در گردن آرمت گر بایدم شدن سوی هاروت بابلی صد گونه جادویی بکنم تا بیارمت خواهم که پیش...

بامن بمان اما........... وفاداربمان

یار جز جفاجو نیست گو مکن که نیکونیست هیچ مهر خواجو نیست ماه نیمروزی را

ای خوبتر از گل ای پاکتر از قطره ی شبنم ای دل به تو محتاج من جز تو نخواهم ز دو عالم دل در تب سنگین خمار است ای دوست بهار است جز چشم تو هر چشم خمار است کیفیت چشمان تو چون جام شراب است ای چشم تو سر چشمه ی خورشید یک دم نگاهم کن صیاد منم ای آنکه به دام تو اسیرم بگذار که از پای بیافتم مستانه بمیرم ای...

قفسي ساخته اي و مرا دور ز ديدار مهت بسته ي وعده ي چشم سيهت کنج ظلمتکده انداخته اي... دگرم آب بس است نه مرا دانه ز اندوه رها مي دارد و نه نانم هوس است از تو مي پرسم باز مايه ي دلخوشي اش چيست؟ -کبوتر- که اسير قفس است...

میرود آب رخ از بادهٔ گلرنگ مرا میزند راه خرد زمزمهٔ چنگ مرا

عشق يعني يك سلام و يك درود عشق يعني درد و محنت در درون عشق يعني يك تبلور يك سرود عشق يعني قطره و دريا شدن عشق يعني يك شقايق غرق خون

سلام دوست عزیز منم سوالت را جواب دادم اما در قالب شعر جواب سوالتم همون کلمه اول شعر بود مگه چیه؟

کرمون دیار خوب وخوش آب وهوایه شهری پرازخوبی پرازلطف وصفایه هرگز جفا از هیچ کرمونی نبینی کرمون دیار مردمون باوفایه

شقایق شهاب