شعر بروجردی یا همون وروگردی خودمون
کوچه یِ چاروادارا وا مردِمونش یائِتَه
مردِمونِ بی ریا و مهربونش یائِتَه
دیوار خونَه اَ خشت و گِل بی و گاهی مِرِخت
کَل و خرپشتَه و سول و لِوهِ بونِش یائِتَه
اَ دالو باید مِرَفتیمو ایما مینِ حیاط
او در بزرگ چوئی او کلونش یائِتَه
اِیوونه کوچوکی داشتیم دِ جلو اتاقمو
چَن تا پِلَه تا مینِ حیاط مُخوردا یائِتَه
سر بو چِکَه مِکِرد وقتی که بارو میاما
مِرَفتیم وا بوگِلو هی مِوُلائیم یائِتَه