سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم 
عمریست پریشان ز پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش 
چو آینه خود کرده ی حیرانی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم
از شوق شکر خند لبش جان نسپردم 
شرمنده ی جانان ز گران جانی خویشم
بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
....