به من اين عتاب منما كه گذشته ام ز هستي
من و فكر جان سپردن تو و كار خود پرستي
بشكستي آن دلي را كه شكسته بُد ز عشقت
ز چه رو به خويش بالي؟ كه شكسته اي شكستي!
به فتادگان راهت به تكبري گذشتي
تو نخورده باده دانم ز غرور حسن مستي
به كه گويم اين حكايت كه مرا ز خود براندي
ز چه به آشنايان تو در سراي بستي ؟
به درون جسم و جانم كه جز از تو راه دارد؟
به جز از تو در دل من, كه كند دراز دستي؟
به وفا بگير دستم كه ز غم ز پا فتادم
بنواز از ترحم دل خسته اي كه خستي
چه اميد داري (( افسر )) به جهان كه زنده ماندي ؟
به چه كارت آيد اين چو ز يار خود گسستي!