در روز مادر، عهد می بندیم که حرفی از اهانت و کم حرمتی به ساحت والایش روا نداریم و با بویه بر دست و بازویش، نشان دهیم که ارزش گذار واهمه ها و دغدغه هایش هستیم. با او اوج می گیریم و به اندوخته جایزه های الهی او، روزاروز افزون می کنیم.
به یاد می آوریم سخن امام سجاد (ع) را در حق شناسی او که فرمود:
« حق مادرت بر تو این است که بدانی او تو را در جایی حمل کرده است که هیچ کس، دیگری را حمل نمی کند و از میوه دلش آن به تو داد که هیچ کس به دیگری نمی دهد.»
آنان که شمارش گر پیش کش های منعمند، بدانند که از نیکویی به مادر، فریضه ای عظیم تر نیست.
هر روز به یاد اینم که چه می کنم؟
زنده ام ولی بی حضور او چه میکنم؟
به جای آنکه من در انتظار او باشم،
او در انتظار من است و من چه می کنم؟
از بس گناه کرده ام و دورم از او...
در فکر اینم که اگر بیاید چه میکنم؟!