Mitra_Galaxy

همیشه یک چیزی کم می آوریم !

همواره قدمی برای گذاشتن باقی می ماند

که قدمی بر داریم ...

همیشه کاملا نمی رسیم ...

فقط فکر می کنیم که رسیده ایم !

همیشه یک نفر هست

که خواهد آمد ...

که نمی شناسیم کیست !

فقط حسش می کنیم ...

در دلمان ...

همیشه جای خالی کسی

اذیتمان می کند ...!

معبودم ...

گاهی آنقدر واقعیت داری

که سرم به یک تکه ابر سجده می برد

و توقع دارم از سنگ

مهربانی را !

...

امروز خواستم از خودم بنویسم

اما نشد !

خواستم از تو بنویسم

که ناگهان اشک ریختم و دستانم لرزید !

تو خوب می دانی که آسمان من بارانیست ...

تو خوبتر می دانی که نیازم به تو ابدیست ...

تو می دانی، خوب می دانی

که ایمان از دست رفته باز خواهد گشت ...

باز خواهد گشت ...!

خدایا...

مردمانی را دیدم که تسبیح به دست گرفته و دانه دانه ذکر تو را می شمردند به عادت آنگونه با شتاب و متصل نام تو را می خواندند که گویی در معامله ای از تو چیزی ستانده اند و اکنون بهای آن را می پردازند!
و اندیشیدم که آیا در هر بار خواندن نامت ، بزرگی و لطفت را نیز در ذهن تداعی می کنند؟!
مردمانی را دیدم که کاغذی دعا به بهایی می خریدندو چون نسخه ای از فروشنده چند بار و چگونه خواندنش را برای رفع حاجت طلب می کردند!
و اندیشیدم که آیا ترا می خوانیم تا بستانیم یا ترا می خوانیم چون دوستت داریم؟!

مهربانترین...

به ما بیاموز
که دل آدمی عصاره وجود اوست ،حرمت دل ها را از یاد نبریم

به ما بیاموز
که دوست داشتن را فراموش نکنیم و آنانکه دوستمان دارند را از خاطر نبریم

به ما بیاموز
که سوگند راست بودن دروغمان را نام تو نسازیم

به ما بیاموز
که به ناحق کردن حق دیگری عادت نکنیم

و به من بیاموز
که دوستی ام را بندی به پای دوستان نسازم و در همه حال دوستشان بدارم. حتی اگر فراموشم کنند ...

متشکرم دوست عزیز
خیلی زحمت کشیدی

حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود ... تا باز به آغاز می رسم !

می میرم ، دوباره زنده ام می کند ...

ایمان می آورم ، می جنگم ، می میرم !

می نویسم ، خط می زنم ...

خط خوردگی هایم را حفظم ، می نویسم !

فریاد می زنم ، می گریزم ، می گریزانم ...

ضجه می زنم که بازگرد، باز طغیان می کنم !

خدا می سازم ، توبه می کنم ، سجده می کنم ...

در سجده به مامنم کافر می شوم ، بی خدا می شوم ...

.

.

.

از این همه تکرار حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود تا به آغاز می رسم ...!


ستاره

من
پيش از آنكه
حرف بزنم
بايد بنويسم .

تو
پيش از آنكه
بنويسم
حرف مي زني .

مي بيني
چه سخت است
هر روز نوشتن !

سلام دوست عزيز
ممنون از عكساي خيلي قشنگت
ببخشيد چند روزي نبودم .

پاييز ماندگار
سرزميني سترون
و انتظار بلوغ
بي گذشت فصول
در پاييزي ماندگار
زنجيري از زمين برپا
بندي از آسمان بر دست
هراسي از گرداب در برابر
تصويري از مرداب دوردست

سلام گلم
خوبی؟چه خبر ؟خوش میگذره؟
مرسی از طبیعت دل انگیزت

خواااااااااااااااااااااااااهش

راستش منم زیاد سر در نمیارم :دی

مواظب خودت باش میتراجونم

منم دوست دارم زیاااااااااد

شبت قشنگ...

[IMG]

میگم شاید تنظیمات فایرفاکست بهم خورده عزیزم

مرسی گل دخمل(گل)،(بوس)

قربونت برم. منم دلم تنگ شده بود...

ممنون

چه خبرا دخترخوب؟

خدايا، ما را ببخش، اين‌ تعريف‌ انسان‌ نيست. ما ديگر ايوب‌ نيستيم...

.

.

.

خدايا اما به‌ ما برگردان، آن‌ معجون‌ تلخ، آن‌ اكسير مقدس، آن‌ صبر قشنگ‌ را ...

طعمش‌ تلخ‌ بود. تلخي‌اش‌ را دوست‌ نداشتيم...نمي‌دانستيم‌ كه‌ دواست. دواي‌ تلخ‌ترين‌ دردها...نمي‌دانستيم‌ معجون‌ است! معجونِ‌ انسان‌ شدن...گمش‌ كرديم. شيطان‌ از دستمان‌ دزديد! بي‌طاقت‌ شديم‌ و ناآرام. دهانمان‌ بوي‌ شكايت‌ گرفت‌ و گلايه...‌

و تازه‌ فهميديم‌ نام‌ آن‌ اكسير مقدس، نام‌ آنچه‌ از دستش‌ داديم، «صبر» بود...

ديگر عزم‌ آهني‌ و طاقت‌ فولادي‌ نداريم، ديگر پاي‌ ماندن‌ و شانه‌ سنگي‌ نداريم. انگار ما را از شيشه‌ و مه‌ ساخته‌اند. براي‌ شكستن‌مان‌ توفان‌ لازم‌ نيست. ما با هر نسيمي‌ هزار تكه‌ مي‌شويم. ترك‌ مي‌خوريم. مي‌افتيم، مي‌شكنيم، مي‌ريزيم‌ و شيطان‌ همين‌ را مي‌خواست!

خدايا، ما را ببخش، اين‌ تعريف‌ انسان‌ نيست. ما ديگر ايوب‌ نيستيم...

از اينجا تا تو هزار راه‌ فاصله‌ است. ما اما چقدر بي‌حوصله‌ايم. ما پيش‌ از آنكه‌ راه‌ بيفتيم، خسته‌ايم. از ناهموار مي‌ترسيم، از پست‌ و بلند مي‌هراسيم، از هر چه‌ ناموافق‌ مي‌گريزيم...
شانه‌هايمان‌ درد مي‌كند، اندوه‌هاي‌ كوچكمان‌ را نمي‌توانيم‌ بر دوش‌ كشيم،ما زير هر غصه‌اي‌ آوار مي‌شويم، توي‌ سينه‌ ما جا براي‌ هيچ‌ غمي‌ نيست...

سلااااااااام میتراجونم

چه عکسای خوشگلی برام گذاشتی. یه دنیا ممنون

خوبی عزیزم؟

اي ره گشوده در دل دروازه هاي ماه
با توسن گسسته عنان
از هزار راه
رفتن به اوج قله مريخ و زهره را
تدبير مي کني
آخر به ما بگو
کي قله بلند محبت را تسخير مي کني ؟

متشکر منم خوبم

یا که به راه آرم این صید دل رمیده را
یا به رهت سپارم این جان به لب رسیده را
یا ز لبت کنم طلب قیمت خون خویشتن
یا به تو واگذارم این جسم به خون تپیده را
کودک اشک من شود خاک‌نشین ز ناز تو
خاک‌نشین چرا کنی کودک نازدیده را؟
چهره به زر کشیده‌ام، بهر تو زر خریده‌ام
خواجه! به هیچ‌کس مده بنده‌ی زر خریده را
گر ز نظر نهان شوم چون تو به ره گذر کنی
کی ز نظر نهان کنم، اشک به ره چکیده را؟
گر دو جهان هوس بود، بی‌تو چه دسترس بود؟
باغ ارم قفس بود، طایر پر بریده را
جز دل و جان چه آورم بر سر ره؟ چو بنگرم
ترک کمین گشاده و شوخ کمان کشیده را
خیز، بهار خون‌جگر! جانب بوستان گذر
تا ز هزار بشنوی قصه‌ی ناشنیده را

خواهش میکنم باید بگم شعر به من علاقه داره