-
خدایا...
مردمانی را دیدم که تسبیح به دست گرفته و دانه دانه ذکر تو را می شمردند به عادت آنگونه با شتاب و متصل نام تو را می خواندند که گویی در معامله ای از تو چیزی ستانده اند و اکنون بهای آن را می پردازند!
و اندیشیدم که آیا در هر بار خواندن نامت ، بزرگی و لطفت را نیز در ذهن تداعی می کنند؟!
مردمانی را دیدم که کاغذی دعا به بهایی می خریدندو چون نسخه ای از فروشنده چند بار و چگونه خواندنش را برای رفع حاجت طلب می کردند!
و اندیشیدم که آیا ترا می خوانیم تا بستانیم یا ترا می خوانیم چون دوستت داریم؟!
مهربانترین...
به ما بیاموز
که دل آدمی عصاره وجود اوست ،حرمت دل ها را از یاد نبریم
به ما بیاموز
که دوست داشتن را فراموش نکنیم و آنانکه دوستمان دارند را از خاطر نبریم
به ما بیاموز
که سوگند راست بودن دروغمان را نام تو نسازیم
به ما بیاموز
که به ناحق کردن حق دیگری عادت نکنیم
و به من بیاموز
که دوستی ام را بندی به پای دوستان نسازم و در همه حال دوستشان بدارم. حتی اگر فراموشم کنند ...
حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود ... تا باز به آغاز می رسم !
می میرم ، دوباره زنده ام می کند ...
ایمان می آورم ، می جنگم ، می میرم !
می نویسم ، خط می زنم ...
خط خوردگی هایم را حفظم ، می نویسم !
فریاد می زنم ، می گریزم ، می گریزانم ...
ضجه می زنم که بازگرد، باز طغیان می کنم !
خدا می سازم ، توبه می کنم ، سجده می کنم ...
در سجده به مامنم کافر می شوم ، بی خدا می شوم ...
.
.
.
از این همه تکرار حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود تا به آغاز می رسم ...!
ستاره
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
.
.
.
خدايا اما به ما برگردان، آن معجون تلخ، آن اكسير مقدس، آن صبر قشنگ را ...
طعمش تلخ بود. تلخي‌اش را دوست نداشتيم...نمي‌دانستيم كه دواست. دواي تلخ‌ترين دردها...نمي‌دانستيم معجون است! معجونِ انسان شدن...گمش كرديم. شيطان از دستمان دزديد! بي‌طاقت شديم و ناآرام. دهانمان بوي شكايت گرفت و گلايه...
و تازه فهميديم نام آن اكسير مقدس، نام آنچه از دستش داديم، «صبر» بود...
ديگر عزم آهني و طاقت فولادي نداريم، ديگر پاي ماندن و شانه سنگي نداريم. انگار ما را از شيشه و مه ساخته‌اند. براي شكستن‌مان توفان لازم نيست. ما با هر نسيمي هزار تكه مي‌شويم. ترك مي‌خوريم. مي‌افتيم، مي‌شكنيم، مي‌ريزيم و شيطان همين را مي‌خواست!
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
از اينجا تا تو هزار راه فاصله است. ما اما چقدر بي‌حوصله‌ايم. ما پيش از آنكه راه بيفتيم، خسته‌ايم. از ناهموار مي‌ترسيم، از پست و بلند مي‌هراسيم، از هر چه ناموافق مي‌گريزيم...
شانه‌هايمان درد مي‌كند، اندوه‌هاي كوچكمان را نمي‌توانيم بر دوش كشيم،ما زير هر غصه‌اي آوار مي‌شويم، توي سينه ما جا براي هيچ غمي نيست...
سلام مهندس یک خواهش داشتم...میگم برا برسی یک خانه مسکونی دوره معاصر که بصورت ویلایی باشد مطلبی دارید که هم پلانش باشه هم عکسش و هم نقد و برسی شده باشه پلانش؟ اگر هم فقط عرصه بندی پلان هم نقد شده باشه کافیه
سلام مهندس
میخواستم خواهش کنم در تالار عمران انجمن ما هم فعالیت داشته باشید
آدرس انجمن:http://forum.noandishaan.com/
سلام جواد جان.
مرسی از لطفت.
ممنون از دوستیت
سلام بر پسر یزدی خودمون
چطوری آقا؟؟؟؟
خوبی جواد جون؟؟
چه خبرها؟؟
دستت درد نکنه از اینهمه اظهار لطف
نقطه ای در دوردست فقط یک نقطه است ...
نزدیک تر که بیاید شکل می گیرد ...
او یک انسان است !
به تو که می رسد ... قلب طپشی عاشقانه دارد !
دوباره می رود بسوی نقطه شدن ...
او یک خاطره است ...!
سلام عزیزم
تو چوری ؟؟؟
ممنونم ، همه چی خوبه.
در چه حالی ؟؟ کلاسا از کی شروع میشن؟؟
قدم هایی که نزدیک می شوند ...
فاصله هایی که کم می شوند ...
دست هایی که دیگر تنها نیستند ...
فاصله هایی که زیاد می شوند ...
قدم هایی که دور می شوند ...
و نگاهی که حسرت را تجربه می کند ...
این است تعریف تنهایی !!!
اگه خدا قبول کنه ترم 5....
شما چی؟
سلام
مرسی تو خوبی؟
هنوز که عید نشده!
ولی منم پیشاپیش عید و بهت تبریک میگم!
سلام سلام
مبارک مبارک
چی؟
خب معلومه برو اینجا
اونجا نه اینجا
[IMG]
عيدت مبارك...
سلام
تموم کردم درسمو
روی پروژام کار می کنم
سلام مهندس
سلام بر تو ای دوست گلم
ممنونم ازت
همیشه لبات خندون باشه و تنت سالم عزیزم
تقدیم شما باد گلکم
[IMG]
در درون تو کسی است
دنیایی است
وتو را یاری خواهد داد که خواستن را
به شدن بدل کنی !
و نیرویی نهفته که گامهایت را
پیوسته به راه تواند برد ...
پس خویشتن را آنگونه که می پسندی ترسیم کن !
و هر روز تنها گام بردار... آرام و پرتوان ...
در امتداد آن رویای دلپذیر ...
آری! گاه چنین شود که تداوم راه
سخت و نا ممکن آيد !
رویاهایت را فرو مگذار ...
پس آنگاه سحر گاه فراخواهد رسید
که چشم بگشایی و خویشتن را ببینی
بایسته و پرتوان ...
و آمیخته ی آنچه که می خواسته ای ...
این کمترین پاداش شهامت است
و ایمان به آنکه در توست ...
و آویختن به رویاهایت ...
رویاهایت را فرومگذار ...............!
دونالوین
خدایا !
به بنده هایت عادت می کنیم
تا عادت به تو را ، از سر به در کنیم !
به تو عادت می کنیم
تا عادت به بنده هایت را از سر به در کنیم !
تنها عادتی را با عادتی دیگر عوض می کنیم و در این میان هیچ وقت نمی فهمیم؛
نه تو را ، و نه بنده هایت را ...
خداوندا بندگانت شکر نعمت تو کنند ...
و من ...
شکر بودن تو ...
چرا که نعمت ؛ بودن تو ست ...!
خالی ست
اتاق کوچک من ...
من
تکیه داده ام سرم را
به کتابی که
نمی توانم بخوانمش !
شاید
کسی که
به انگشت سبابه در می زند
خدای خسته ي مهربان باشد ...!
شبنم آذر -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
