و اگر به دیده ی دل بنگری بدانچه از بهشت برایت ستایند،دل برکنی از آنچه در دنیاست،هر چند بدیع و زیباست؛از خواهش های نفسانی،و خوشی های زندگانی و منظره های آراسته.و فکر تو در می ماند در آهنگ و آوای شاخه ها و برگ های درختان که در کنار نهرهای بهشتی ست،و در آویختن خوشه های لوءلوء آبدار بر شاخه های آن درختانی که ریشه های آن در پشته های مشک نهان است و رستن این میوه های گوناگون،در غلاف ها و پوشش های درون.شاخه ها بی رنجی خم گردد و چنانکه چیننده ی آن خواهد در دسترس او بود.خدای به رحمت خود،ما و شما را از آنان گرداند که به دل کوشد تا خود را به منزل های نیکوکاران رساند.