hamedinia_m51

این سناریوی زندگی ام بود

که همیشه

در گیر واژه هایی باشم

که سر و تهی ندارد !

در دوره سنگینی

ذهنم از روی فاصله ها پرید

و

دنیای من

از کوچکترین شهرها هم

کم جمعیت تر شد ...

نمی دانستم

به سوی چه تنهایی

بزرگی می روم

و این ندانستن

روزهایم را

از خوشی های کوچکی

لبریز کرده بود ...

اما عادت کرده بودم

به همین روز مر گی ها

به حس هایی

که

در لحظه ها

جاری

می شوند

و می میرند ...!

سلام دوست عزیز
به خاطر عکسهای قشنگی که فرستادین بی نهایت ممنون
راستی از مشهد چه خبر؟
ما رو هم دعا کردین؟

باد می وزد ...

هراسان به این سو و آن سو می روم

به دنبال هویتم ...

در میان آسمان و زمین

معلق مانده ام و نمی دانم

میان شاخ و برگ کدام درخت آنرا خواهم یافت !

می خواهم خودم باشم ...

و امروز حتی

باد نیز این اجازه را به من نمی دهد ...!

می دانم می خواهی رها شوی ...

این روزها همه در فکر پرواز، پرپر می زنند !

من هم می خواستم رها شوم ...

دوبال هم داشتم ...

پرواز را هم آموخته بودم !

برای پر کشیدن بهانه ها داشتم ...

اما هنوز پايبند زمینم ...

من اهل خاکم !

.

.

.

و همچنان مي خواهم از زمین اوج بگیرم و رها شوم ...!

...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...

دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !

شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...

جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!

زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !

چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...

ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !

به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !

آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...

روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...

روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...

اینقده موج منفی نفرس واسه ممول

نميدونه من خودم موج منفي هستم

...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...

دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !

شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ایپر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...

جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!

زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !

چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...

ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !

به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !

آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...

روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...

روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...

آآآآآآ
اینقده موج منفی نفرس واسه ممول
از دست تو!
شعر من رو بخون ببین چه با حاله و پر انرژی و زیبا و پرشور

ممنون عزيزم. خيلي زيبا بودن

سلام،
میام،!!!

غروب ها

در فکر طلوع رفته ایم ...

و طلوع فردا

در فکر به اینکه

شاید

غروب دیروز

را باید

زندگی می کردیم ...!

قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...

و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !

نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...!

سلام دوست عزیز ، من فراموش نکردم ولی یکی دوروزه سیستمم خراب بود وپیام گذاشتن برای شما سخت بود وپیغام خطا می داد به هرحال در مورد اسمتون ویا شهرتون و... اصراری نبود وگفتم اگه صلاحه ولی به هرحال ما درخدمتیم ...

سلام،ببخشین،فقط می خواستم اگه ممکنه یه کم وقت بگیرم ازتون و بگم که یه مدت دیگه می رسم خدمتتون.
(یه وخ نگی رفت و دیگه نیومد...!!!)

صدای شرشر باران و شیشه ی بخار گرفته ی اتاق ...

بسوی پنجره می روم بازش می کنم، چشمانم را می بندم ...

دستم را بیرون می برم تا حس باران بر تمامی وجودم لبریز شود ...

اکنون چشمانم را گشوده ام ...

فرشته ایی همراه با قطره ی باران بر دستم نشسته است ...

پرسیدم حیف است از این همراهی و بر زمین نشستن و زیر دست و پا ماندن !

گفت : من فقط یک همراهم برای رساندن قطره ی باران و دوباره باز خواهم گشت ...

بسوی آسمان برای همراهی قطره ایی دیگر و بارانی دیگر ...

گفت و ... پر کشید !

با خود اندیشیدم : پس من هم ...


مهتاب

سلام
دوست عزیز عیدتون مبارک

سلام بر عزیز دل
عید بر شما مبارک شادو موفق
در پناه خدا التماس دعا

ديگر ترنم باران هم

نمي تواند

مرهم درد شود ...

از كساني مي گويم

كه تبسم را

هرگز آيينه اي نبودند ...

حتي

به زهر خندي !!!

وقتي بزرگ مي شوي ديگر نمي ترسي كه نكند فردا صبح خورشيد نيايد! حتي دلت نمي خواهد پشت كوهها سرك بكشي و خانه خورشيد را از نزديك ببيني ...

پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت...آهسته می خزید، دشوار و کند؛ و دورها همیشه دور بود...
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید...
پرنده ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:
"این عدل نیست، کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.من هیچ گاه نمی رسم و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی."
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد . زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت: "نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد...چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی...و هر بار که می روی ، رسیده ای!
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست،و پاره ای از هستی را بر دوش می کشی؛" پاره ای از مرا..."
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور...
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:" رفتن، حتی اگر اندکی؛"و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش کشید...

ممنون،
خوب قناعت!یه کم کمه تو من،
البته نه که همیشه همه چیز رو کامل بخوام،نه،تو چیزایی که در دسترس و چیزایی که قابل دسترسه بهترینش رو انتخاب می کنم،که البته فکر می کنم همه همین کار رو می کنیم،
و بابات دیروز هم ممنون،
و اگه ممکنه بریم و از خود شناسی شروع کنیم،
نظرتون چیه؟

راستی،یه چیز دیگه،
در مورد خودشناسی هم هرچی می دونی بهم بگو،
من مصداق بارز این شعر خدابیامرز حافظم:سالها دل طلب جام جم از ما می کرد آنچه خود داشت .....

مجید شرمنده!(واسه قلط!املاییه!!!)

از خدا؟
اینکه بهترین زندگی رو داشته باشم،بهترین باشم،و بهترین رو گیر بیارم،بدم و...
از خدا یه ظرفیت و کشش فرراوان می خوام،یه نیاز بی پایان،
ببین مجد مشکل من چیه،اینه که هی دنبال راه بهتر می گردم،دوست بهتر،کار بهتر،نظر بهتر،کتاب بهتر،و....
ببین هیچ وقت قانع نمی شم و مشکل اینجاست که اگه حس کنم چیز بهتری هم وجود داره تمام داراییم رو ول می کنم می رم سراغ اون،و تمام عمرم در گذر می گذره،در رسیدن،و...
و چیزی که مانع نی شه اکثر مواقع از اینکه عمل کنم و وارد عمل بشم اینه که هی به راه حل های بهتر فکر می کنم؛
خلاصه،خدا رو زیاد می خوام،از همه نظر،در همه ی زمینه ها،
ولی تو کار کردن خودم این مشکلایی که گفتم هس،

سلام عزیز دل
زیبا و با معنا بود
امیدوارم همیشه موفق و سلامت باشید


در پناه خدا