یادداشت کن !

اگر بخوام تو زندگيم یه نصیحت به کسی بکنم میگم
از راه نرفته نترس
هیچ وقت از دوباره شروع کردن نترس
شاید داستان جدیدت رو بیشتر دوست داشته باشی

اينو بارها با خودت تكرار كن
هيچ چيزي با ارزش تر از من نيست

هیچکس نمی تواند شما را خوشحال کند اگر
از دورن شاد نباشید...

اونی که راحت تر میگه اشتباه کردم
اعتماد به نفس بیشتری داره...

می‌روم، قدم‌هایم آرام است
جای ِ پاهایم می‌ماند
لیوانم را اینجا می‌گذارم
خالی از آب است
لبانم از تشنگی خشکیده‌اند
فصلی سخت در انتظار است، فصل ِ تنهایی
می‌روم، آرام می‌روم، می‌روم
لیوانم را بردار، برایت آب خواهم ریخت

بغض کردم


چقدر لال ماندم

بین حرفایم.

وقتت رو واسه کسی که نمیدونه
چقدر خوش شانسه که تورو داره،
هدر نده!

جوری دعا کن که انگار
میدونی خدا بهت جواب میده...

دقیقه های عمرت رو صرف آدم های خوب کن
نه آدم هایی که به هر بهانه ای دنبال رفتن هستن و تو برای نگه داشتنشون کنار خودت باید همش بجنگی ..!
همیشه جنگیدن خوب نیست !!

به آنچه اميدش را ندارى،
اميدوارتر باش ...

قیصر: احترامت واجبه خان دایی اما حرف از مردونگی نزن که هیچ خوشم نمی آد … کی واسه من قد یه نخود مردونگی رو کرد تا من واسش یه خروار رو کنم؟ … این دنیا همیشه واسه من کلک بوده و نامردی … به هرکی گفتم نوکرتم خنجر کوبید تو این جیگرم … دیدم فرمون که می تونست یه محلی رو جابجا کنه … وقتی ضجرش می دادن می رفت عرق می خورد و عربده می کشید دیوارا تکون می خوردن و هرچی نامرده عینهو موش تو سوراخ راه آبها قایم می شدن، چی شد؟ …. رفت زیارت و گذاشت کنار … مثل یه مرد شروع کرد کاسبی کردن و پول حلال خوردن … اما مگه گذاشتن … این نظام روزگاره … یعنی این روزگاره خان دایی … نزنی، می زننت … حالا داش فرمون کجاست ؟ … اون فاطی که تو این دنیا آزارش به یه مورچه هم نرسیده بود کجاست؟ … همه دل خوشی اش تو این دنیا ما بودیم و همه سرگرمی اش اون رادیو .. الهی نور به قبرشون بباره … چقدر شبای ماه رمضون من و داش فرمون راه می افتادیم و می رفتیم، هر چی اون کاسبی کرده بود برای فقیر فقرا، سحری می خرید و پول افطاریشونو می داد … حالا چی شد؟ … سه تا بی معرفت … سه تا از خدا بی خبر، مفت مفت اونا فرستادند زیر خاک …من این کار و می کنم … منم می فرستمشون زیر خاک … تازه این اولیش بود … تو نمره … رو پاهام افتاده بود … نمی دونی چه التماسی می کرد، ننه … چشاش داشت از کاسه در می اومد خان دایی … می فهمی … چشاش داشت از کاسه در می اومد … اونارم وادار به التماس می کنم … حساب یکی یکی شونو می رسم … بدتون نیاد .. شما دیگه برا خودتون عمرتونو کردید … منم دو تا گیر کوچیک دارم … یکی اینکه به این ننه مشهدی قول دارم ببرمش مشهد زیارت … یکیم یه جوری مهرم و از دل اعظم بیارم بیرون .. فقط همین و همین … خیال می کنی چی می شه خان دایی … کسی از مردن ما ناراحت می شه؟ … نه ننه … سه دفعه که آفتاب بیفته سر اون دیوار و سه دفعه که اذون مغرب و بگن همه یادشون می ره که ما چی بودیم و واسه چی مردیم … همینطور که ما یادمون رفته … دیگه تو این دوره زمونه کسی حوصله داستان گوش کردنو نداره...

باید قوی بود
واسه خودت
واسه اطرافیانت
واسه خانوادت
واسه اونایی که دوسشون داری
واسه لحظه هایی که جنگیدی
واسه آرزوهایی که بهشون امید داری

از یه سنی به بعد تنها چیزی که
کنار آدم ها نگهت می‌داره
اعتماد و آرامشه
چون دیگه گوشات از حرفای قشنگ پره...

به نظرم قشنگترین شکلی که میشه
به کسی دوست داشتنمون رو
نشون بدیم اینه که
بهش ثابت کنیم، اون آدم کافیه.
برای خوشحالی
برای عشق
برای آرامش
برای تکیه کردن
برای پا به پای هم تلاش کردن
برای همه‌ی اینا کافیه.

اگر به من بگویند زیباترین واژه ای که تاکنون یاد گرفتی چیست؟! می‌گویم «پذیرش»

پذیرش یعنی،
پذیرفتن اینکه من کامل نیستم!
پذیرفتن آدم ها با تمام نواقصشان!
پذیرفتن شرایط با تمام سختی هایش!
پذیرفتن اینکه انتظار از دیگران نداشتن!
پذیرفتن اینکه گاهی من هم اشتباه میکنم!
پذیرفتن اینکه خودم مسئول زندگیم هستم!
پذیرفتن اینکه مشکلات هست و باید به مسیر ادامه داد!

داشتن پذیرش در زندگی یعنی پایان دادن به تمام دعواها و اختلاف‌ها..

مشکل نوشته‌هایی که تمام نمی‌شوند

گهگاهی، احساس نوشتن زیر پوستمان شروع به قلقلک می‌کند و دوست داریم، حتی اگر شده چند خط هم بنویسیم. این نوشتن روزها و روزها ادامه پیدا می‌کند، در حالی که فکر می‌کنیم هیچ وقت تمام نمی‌شود! چرا تمام نمی‌شود؟
نوشتن از روی احساس، باعث ایجاد این مشکل می‌شود. یعنی وقتی از یک مسئله روانی در رنج هستیم و به جای تمرکز روی آن، سعی می کنیم با نوشتن خودمان را خالی کنیم، این پروسه به ظاهر بی‌پایان شروع می‌شود.
وقتی که از لحاظ روانی روی یک موضوع تسلط نداریم، نوشتن سوار می‌شود و تا زمانی که روانمان قدرت نگیرد، نوشتنش نیز تمام نمی‌شود!

دوستی که توی جمع هایی که پشتت حرف می‌زنن حضور پیدا می‌کنه و بعدش میاد اون حرفارو برای خودت تعریف می‌کنه، دشمنه. دوست واقعی تو کسیه که بقیه جرئت نکنن جلوش حتی اسمتو بیارن. کسیه پشت سرت و جلوی روت حتی از خودت بهتر ازت دفاع می‌کنه.
-دیاکو.

اعتماد داشته باش
به لطفش،
به برکتش و مهربونیش...

naghmeirani گفت:

وقتت رو واسه کسی که نمیدونه
چقدر خوش شانسه که تورو داره،
هدر نده!

کلیک کنید تا باز شود...

زیبا

مامانا اینطورین که حتی اگه بهشون بگی ثروتمندترین فرد جهان شدی ، میگه چه فایده وقتی هنوز شوهر نکردی ...

ساده زندگی کن ولی ساده عبور نکن از دنیایی که فقط یک بار تجربه اش می کنی ...

زندگی تو خیلی با ارزشه..
قدر خودت‌رو بدون و
برای خودت احترام قائل باش..