-
همگی جیغ دست هوورااااااااااااااا تولد داداش محسن *mohsen_24.......همه دعوتین......
چه شود بیاید آن روز که به تو رسیده باشم / به هوای دیدن تو ز هوا رهیده باشم
همه عمر من به یاد تو گذشته نازنینا / نکند که من بمیرم و تو را ندیده باشم . . .
(به امید ظهورش ، میلاد آقا مبارک)
عیدتون مبـــــــــــــــــــــــــــــــــارک [IMG]
التماس دعا
[IMG]
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﮐﻬﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑِ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺩﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﯾﮏ ﺷﻤﻊِ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﯾﻢ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺷﻤﻊ ﻗﺪﯾﻢ ﺳﻮﺧﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﻫﺮﺷﺐ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ
ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﺑﺮﺩﺍﺭ ﺷﻌﺮ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺑﯿﺎﺭ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻭﺻﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻪ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻭﺩ
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﺨﻮﺍﻩ ﺗﺎ ﮐﻔﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺩﯾﺸﺒﻢ
ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﻩ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ
ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺑﺴﺎﺯﯾﻢ
ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﯾﭽﻪﺍﯼ ﮐﺎﻓﯽﺍﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽﻫﺎﯼ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ
ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻧﺪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ
ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﯽ،
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻧﻤﻨﺎﮎ
ﺩﺭﺧﺖ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ
ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ
ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺩﯾﮕﺮ
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ !!!
ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ
ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﺻﻮﺭﺕ ﺯﺧﻤﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﻗﻔﺲ
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ؟
ﮔﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ..
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﻠﻮﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ.
ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ
ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺭﺅﯾﺎﻫﺎﯼ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎﺗﻢ ﺯﺩﻩ
ﻣﯿﺎﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﭼﮏ ﭼﮏ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ
ﺭﻭﯼ ﺳﻘﻒ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺷﺐ.
ﺳﻔﯿﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ، ﻭﺭﻕ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﺮﮒ ﺑﺮﮒ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ ﺭﺍ.......
ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻡ ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ
ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ
ﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ
ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ
ﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ
ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﮐﺴﯽ
ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺩﻧﯿﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ
ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻮﭼﮑﻢ
ﻗﻔﻞ ﺍﺳﮑﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﻢ
ﺗﻮﻗﻊ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﻡ.
ﻣﺎ ﮐﺎﺷﻔﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻦ ﺑﺴﺘﯿﻢ.
ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﯾﻢ.
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﯼ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﺵ ﮐﻨﺪ.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺴﺘﯿﻢ
ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﺿﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺿﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ
ﺑﺮ ﻓﺮﺽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﺣﻞ ﺑﺸﻮﺩ
ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﻣﺎ ﺩﻭ ﺧﻂ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﻫﺴﺘﯿﻢ .
سلام دوستِ عزیز...زمانِ نظر سنجی مسابقۀ ادبی به اتمام رسیده.
ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﭘﺲ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺍﺳﺖ
ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﯿﻨﺪﻭﺧﺘﻪ ﺍﯾﻢ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﺳﺖ
ﺻﻨﺪﻭﻗﭽﻪ ﯼ ﺟﻮﺍﻫﺮﺍﺕ ﻣﺎﺩﺭ
ﺟﻔﺘﯽ ﺻﺪﻑ ﭘﺮ ﺁﺏ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ ﺍﺳﺖ
ﺍﺗﺎﻗﯽ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﺍﻡ
ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﺘﺮﻭﮎ
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﯼ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺳﺎﻝ ﻫﺎﺳﺖ
ﭘﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﻮﺭﯾﺎﻧﻪ ﻫﺎ
ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺗﺨﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻣﻦ : ﺩﻫﮑﺪﻩ ﻫﺎ ﻧﺒﺾ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺍﻭ : ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﯿﺲ ﺭﻋﺪﯼ ﭘﯿﭽﯿﺪ :
ﺑﺎﺭﺍﻥ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺗﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ ِ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺩﻝ ، ﺣﺮﻣﺖ ِ ﺁﻩ ِ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﻮﺝ ِ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺧﯿﺰ ﺍﺳﺖ
ﺍﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻏﺮﻭﺭ ِ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺗﺎ ﻋﺸﻖ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ِ ﻏﻢ ﺍﺳﺖ
ﺭﺍﻩ ِ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﺍﺳﺖ
ﺍﯼ ﺣﺴﺮﺕ ِ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﺯ ﮐﻢ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻟﻢ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺳﺖ
ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖِ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ُﺗﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ
دور از اين بهمن و دي
روزگاري كه نمي دانم كي ؟
قصه مبهمي از ما را
پيش آتشدان ها
خواهند گفت
[IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG][IMG]
[IMG]
ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ! ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﻣﮕﺮ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻣﺸﮑﻠﻢ ﺭﺍ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ
ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﻨﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻟﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﻝ ﺑﺒﻨﺪﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ
ﺑﻪ ﺟﺰ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﮐﻢ ﻧﻤﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ
ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ، ﺍﺯ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﻃﻮﺍﻓﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪ
ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﻃﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﺴﯽ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ
ﻣﮕﺮ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺳﺎﺯﺩ ﻏﺎﻓﻠﯽ ﺭﺍ ، ﻏﺎﻓﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﻣﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻢ ﺑﺮ ﺩﺭ
ﭘﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﻢ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ.
ﻣﻦ ﺩﭼﺎﺭ ﺧﻔﻘﺎﻧﻢ،ﺧﻔﻘﺎﻥ!
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ،ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ
ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﻫﻮﺍﺭﯼ ﺑﺰﻧﻢ:
ـ ﺁﯼ!
ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ،
ﺍﯾﻦ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ،
ﻟﺐ ﺑﺎﻣﯽ،
ﺳﺮ ﮐﻮﻫﯽ،
ﺩﻝ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ،
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﻨﻢ.
ﺁﻩ!
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺑﮑﺸﻢ،
ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﺪ.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﯽ
ﮐﻪ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﺩﺍﺭﺩ،
ﻣﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺑﺮ ﺩﺭ،
ﭘﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ،
ﻣﺤﺘﺎﺟﻢ.
ﻣﻦ ﻫﻮﺍﺭﻡ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ.
ﭼﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﺭﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺩ ﮐﻨﺪ.
ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﯼ ﭼﻨﺪ!
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮐﻨﺪ؟
ﻫﺮ ﺭﻭﺯ
ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻟﻌﻨﺘﯽ
ﺧﻂ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﻣﺮﺍ
ﺍﺷﻐﺎﻝ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ
ﻫﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻏﻠﻂ ، ﺯﻧﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ،
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﻛﻨﻢ ﻭ ﺍﻭ
ﺑﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ.
ﺩﯾﺮﻭﺯ ﯾﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯽ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ
ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺯﻧﮓ
ﺁﺧﺮ ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﯼ
ﭼﺮﺍ ﺑﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﯽ؟!
ﯾﺎﺩﺵ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ
ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ
ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻦ ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻦ ﺭﺍ
ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ
ﺁﻥ ﺳﯿﻢ ﻫﺎ
ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺨﺎﺑﺮﻩ ﻣﯽ ﻛﺮﺩ.
×××
ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﮕﯿﺮ ، ﺧﺪﺍﯾﺎ
ﺣﺘﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ
ﻭﻗﺘﯽ ﻛﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ
ﻟﻄﻔﺎ ﭘﯿﺎﻡ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ
ﺭﻭﯼ ﭘﯿﺎﻡ ﮔﯿﺮ ﺩﻟﻢ ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺁﺷﻨﺎ
ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﮐﺠﺎ
ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ؟
ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ ﻓﺮﻭﻍ
ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺎﻏﭽﻪ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﮐﺎﺷﺘﯽ؟
ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﺎﺩ:
ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺗﻮ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺁﺑﺮﻭ ﺑﺪﻩ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺗﻮ ﻗﻮﻝ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ:
ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﺏ
ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ
ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺒﺰ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ!
ﺑﺨﻨﺪﺍﺯﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﻏﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﻭﺩﺭﺩﺍﺯﺗﻦ ﻭﺍﺯﻣﻐﺰﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﻢ ﺑﮑﺸﺎﻥ ﺁﻓﺘﺎﺑﮕﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﻓﺼﻞ ﺳﺮﺩﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯﻋﻤﻖ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺪ ﺍﺯﻣﯿﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﺕ
ﺑﺨﻨﺪﻟﺮﺯﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺧﺰﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯﺍﺗﺎﻗﻤﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﺷﺒﯿﻪ ﺻﺒﺢ ﺷﻮﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﮐﻨﺎﺭﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺗﻮ ﭼﺎﯼ ﻃﻌﻢ ﺷﯿﺮﯾﻨﯿﺴﺖ
ﺑﺨﻨﺪﺗﻠﺨﯽ ﺍﺯﺍﻋﻤﺎﻕ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺳﺎﮐﺖ ﻭﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ
ﺑﺨﻨﺪ ﭘﺮ ﺑﮑﺸﺪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
"ﺑﯿﺎﻭﺑﺎﺯﺩﻭ ﺭﮐﻌﺖ ﻏﺰﻝ ﺑﺨﻮﺍﻥ ﺑﺎﻣﻦ"
ﺑﺨﻨﺪﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﺫﺍﻥ ﺑﺮﻭﺩ
ﭼﻘﺪﺭﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯿﺴﺖ
ﺑﺨﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ...
ﺩﻟﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﻗﻔﺲ ﺩﺭﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺩﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ
ﺑﺨﻨﺪﺍﺯﺩﻝ ﺗﻨﮕﻢ ﻏﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ...
ﭘﺮ ِ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻧﺪﺍﺭﻡ
ﺍﻣﺎ
ﺩﻟﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺣﺴﺮﺕ ِ ﺩﺭﻧﺎﻫﺎ
ﻭ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺩﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﯼ ﻣﺎﻫﺘﺎﺏ
ﭘﺎﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ
ﺧﻮﺷﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺭﻓﺘﻦ !
ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﻣﺮﺩﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ !
ﺧﻮﺷﺎ ﻣﺎﻧﺪﺍﺑﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ
ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ !
ﺧﻮﺷﺎ ﭘﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ ، ﺧﻮﺷﺎ ﺭﻫﺎﯾﯽ !
ﺁﻩ ، ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻧﺪﻩ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺗﻨﮓ
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ...
ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ!
ﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ
ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ، ﺍﻣﺎ
ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ.
ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ... ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ
ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ِ ﺳﻔﺮ ﺑﺴﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺑﺮﯾﺪﻩ ، ﺗﻮ ﭘﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﺮّﯼ ﺍﺵ
ﭼﻮﻥ ﻃﻔﻠﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺭﻓﺘﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﺍﻩ ِ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺴﯿﺮ ﺟﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ ، ﮐﻤﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺑﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ ، ﭘﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﺲ
ﭘﻞ ﻫﺎﯼ ﺍﻣﻦ ِ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﻫﻢ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺍ ﺧﺸﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﻫﻢ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺣﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ
ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺧﺒﺮﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﻧﺪ
ﭘﺎﻫﺎﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯼ ﺳﻔﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻫﺮﺯﻩ ﮔﻮ
ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ِ ﺣﺮﻑ ِ ﻣُﻔﺖ ، ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
