دوسی دوسی یادته اون دفعه در مورد یکی دو تا از غزلهای حافظ گفتم بیشتر دوست دارم من یکی از غزلهایی که خوشم میاد اینه:
در نظر بازی ما بی خبران حیرانند// من چنینم که نمودم دگر ایشان دانند
عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی //عشق داند که در این دایره سرگردانند
جلوه گاه رخ او دیده من تنها نیس//ماه و خورشید همین ایینه می گردانند
عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا // ما همه بنده و این قوم خداوندانند
مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم // آه اگر خرقه پشیمینه به گرو نستانند
وصل خورشید به شب پره اعمی نرسد //که در ان اینه صاحب نظران حیرانند
لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ //عشقبازان چنین مستحق هجرانند
مگرم چشم سیاه تو بیاموزد کار// ورنه مستوری و مستی همه کس نتوانند
گر بنزهتگه ارواح بردبوی تو باد// عقل و جان گوهر هستی به نثار افشانند
زاهد ار رندی حافظ نکند فهم چه شد// دیو بگریزد از آن قوم که قرآن خوانند
گر شوند آگه از اندیشه ما مغبچگان
بعد از این خرقه صوفی به گرو نستانند