آدم که غمگين می شود، خودش را جدا می کند از جمع،
که مبادا آسيبی به خوشی های ديگران بزند . . .
مورد فراموشی قرار می گيرد و تنها تر و تنها تر می شود
...
آنچنان در تنهايی خود غرق می شود که ديگر با هيچ تلنگری بر نمی خيزد.
و اين آغاز تلــــــــخ يکـــــــ پــايــان است . . .