بی گاهان
به غربت
به زمانی که خود درنرسیده بودــ
چنین زاده شدم در بیشه ی جانوران و سنگ،
و قلب ام
در خلاء
تپیدن آغازکرد.
گهواره ی تکرار را ترک گفتم
در سرزمینی
بی پرنده و بی بهار.
نخستین سفرم بازآمدن بود از چشم اندازهای امیدفرسای ماسه و خار
بی آن که با نخستین قدم های ناآزموده ی نوپایی ی خویش به راهی دور رفته باشم.
نخستین سفرم
بازآمدن بود.
دوردست
امیدی نمی آموخت.
لرزان
بر پاهای نو راه
رو در افق سوزان ایستادم.
دریافتم که بشارتی نیست
چرا که سرابی در میانه بود.
دوردست امیدی نمی آموخت.
دانستم که بشارتی نیست:
این بی کرانه
زندانی چندان عظیم بود
که روح
از شرم ناتوانی
در اشک
پنهان می شد.
به غربت
به زمانی که خود درنرسیده بودــ
چنین زاده شدم در بیشه ی جانوران و سنگ،
و قلب ام
در خلاء
تپیدن آغازکرد.
گهواره ی تکرار را ترک گفتم
در سرزمینی
بی پرنده و بی بهار.
نخستین سفرم بازآمدن بود از چشم اندازهای امیدفرسای ماسه و خار
بی آن که با نخستین قدم های ناآزموده ی نوپایی ی خویش به راهی دور رفته باشم.
نخستین سفرم
بازآمدن بود.
دوردست
امیدی نمی آموخت.
لرزان
بر پاهای نو راه
رو در افق سوزان ایستادم.
دریافتم که بشارتی نیست
چرا که سرابی در میانه بود.
دوردست امیدی نمی آموخت.
دانستم که بشارتی نیست:
این بی کرانه
زندانی چندان عظیم بود
که روح
از شرم ناتوانی
در اشک
پنهان می شد.
