عکس هایی که گرفتیم ... 
-
سلام
آره عشق به ایران و آریایی بودنمون
نه من شیرازی نیستم اما شیراز رو خیلی دوست دارم
اولین بار که شیراز رفتم و تخت جمشید رو دیدم تازه فهمیدم دنیا چرا اینهمه در مورد تخت جمشید حرف میزنه و
اینهمه ازش وحشت داره ...
سلام
ممنون سال نو شما هم مبارک
ببخشید شما از کجا حدس زدین اهل چه شهری هستم
خیلی خیلی ممنون داداش مانی ...
.
.
.
یادت باشد زندگی کوتاهست! پس ببخش ... مهربان باش ... دوست بدار & همیشه بخند ...!
[IMG]
.
.
.
پیشاپیش سال نو مبارک عزیزم ...
امیدوارم سال جدید برای خودت و خانوادت سالی باشه پر ار قشنگی ها & روزهای خوب ...
خواهش میکنم داداش مانی مرسی ...
بچه که بودم
پیشانی ام سفید بود ...
بابا
به دبستان که رفتم آب داد !
ما گلهای خندان شدیم و فرزندان ایران
و دفتر های ما خط خطی ...
بچه که بودی
آسفالت بود و یک تکه گچ
و خانه های از یک تا هشت ...
بعد که باران می آمد
و خط ها را می برد
تکلیف ما سفید بود ...
حالا بعد از این همه سال
مشق هایم را نمی دانم
پیشانی ام پر از خط ...!
ابوالفضل پاشا
هنوز
به زندگی عادت نکرده است
و رنج می برد
از ایستادنش روی زمین
که سیاره را سنگین تر می کند ...
می خواهد بخار شود
بادکنکی شود
گره خورده با نخی
به انگشت کودکی ...
هنوز
به زندگی عادت نکرده است ...
وقتی شروع می کند به دویدن
بی آنکه از جغرافی
چیزی بداند
تمام زمین را
دور می زند
آنچنان تنگ
مرگ را در آغوش می فشارد
که گویی نخستین معشوقش را !
هنوز
به زندگی عادت نکرده است
و هر صبح
نگاه که می کند به من
گویی در نگاهش معجزه ای رخ داده است ...!
" شبنم آذر "
سلام سلام
وااااااااااااي داداش ماني چه پيام طولاني اي گذاشتي
آره خب درست ميگي ... اميدوارم هرجا كه هستي شاد باشي ... شادي از نوع واقعي ...
ممنون يه دنياااااااااااااا
در پناه خداي مهربون باشي هميشه ...
از درز دنيا نگاه مي کنم
خانه هايي با پرده هاي کشيده
رهگذراني سر در گريبان
با سايه هاي کشيده ...
از درز دنيا نگاه مي کنم
کوچه
تا دو سوي عالم
بي خواب است ...
چندي است دنيا
مرا به کناري نهاده است
و نمي بيند
از درز دنيا نگاه مي کنم ...
.
.
.
در پناه خداي مهربون باشي هميشه عزيزم ...
گاهی گمان نمی كنی و می شود ...
گاهی نمی شود ... نمی شود ... نمی شود !
گاهی هزار دوره دعا بی اجابتست ...
گاهی نگفته قرعه به نام تو می شود ...
گاهی گدای گدايی و بی نصیب ...
گاهی تمام شهر گدای تو می شود ...!
baran
دلا محیا شو
محرم حسین می آید ...
ندای مکتب انسان پرورش به گوش آید ...
دلا محیا شو
که کاروان حسین رهسپار سوی خداست ...
ز مردگی به درآ !
تا تو را بیاموزد
چگونه بودن را ...
چگونه مردن را ...
.
.
.
التماس دعا ...
گفت با هر سختي، آساني ست
با هر رنج، شادي
در دل هر غم، نشاط
راست مي گفت او ...
و من
تا نرنجيدم نخنديدم ...!!!
محمد جعفری(آزاد)
عمريست
دريا...دريا...باران
به خورد تو داده اند
و تو
هنوز جنگل نشده ای !
وقتی سرنوشت تو: کوير است
حتی آسمان هم
در برنامه ی آتی
اعتباری برای رویش تو تخصيص
نمی دهد ...!!!
فرشته مه نگار
لطف داری شما. مرسی مرسی مرسی ...
خوبم خدا رو شکر ... خوبی خودت؟
من فیزیک کاربردی خوندم
گریزی نیست ...
همیشه بی آنکه بخواهی
اتفاق خودش را می اندازد
وسط زندگی ات !
بعد هم می رود
تو می مانی و اینهمه چه کنم ...
با ذهنی که مدام تکرار می کند:
"حالا که اتفاقی نیفتاده
دوست نداشت بماند، رفت...همین!"
حالم از ذهنی که زیاد حرف می زند به هم می خورد !
می روم تا اتفاق کمی آرام بگیرد ...
به قول خودش
فردا همه چیز را فراموش خواهیم کرد !
می روم با یک آرزو
کاش هیچ وقت نمی گفتم:
کاش ...
س.بارانی
mage chie adam pir basheeee? senne bala bad nist ke. man az shoma kuchiktaram motevalede 63 hastam
hala inhame etelaato vasechi mikhai dadash mani?
دخترک در برابر دفتر خاطراتش نشست ...
آرام آنها را ورق زد ...
صحنه ها پی در پی اجرا می شدند ...
کارگردان ناتوانی بود که از مونتاژصحنه ها برنمی آمد !
بادی وزید ...
برگها به سرعت ورق خوردند ...
مثل سالهایی که سریع و بی سر وصدا از پیش چشمانش عبور کردند ...
و او غرق در اوهام دنیا
رفتن هیچ کدام را حس نکرد ...
....
خدایی دید ...
نوری دید ...
تسبیح... گل...پرنده...درخت...
و حالا اشرف مخلوقات : انسان !
اشرفی که کنار ادات ایمان
گل...پرنده ... درخت
احساس حقارت می کرد !
...
باران بارید ...
خاطراتش را شست و با خود برد !
او ماند ...
بغض ماند ...
تنهایی ماند ...
و
نوری که در خاطراتش گم شد ...!
NasibeH
سلام
یعنی چی ادبیش نکنم؟
تهران به دنیا اومدم و کرج زندگی می کنم ...
عیدت مبارک ...
امیدوارم توی این روز قشنگ دعاهای خوبت مستجاب بشه ...
.
.
.
التماس دعا ...
خنده هایم شکلاتی شده اند ... زیادی خالص ... تلخ !
می دانی ، هوای بهشت به سرم زده است ...
غمی که مرا فرا خواهد گرفت
وقتی بوی گل هایش نفس هایم را آلوده باشند ...
و من بغض خواهم کرد
و غرق در لذت خواهم شد ...
می گویند
آدمی به خدا نزدیک است ...
بسیار نزدیک ...
هر گاه که اندوهگین باشد ...
هرگاه به شدت اندوهگین باشد ...!
سلام عزیزم. خوبی؟
مرسی مرسی مرسی ...
ورق می خوریم
همچون دفتری کهنه در باد ...
و برگ هایمان در خاک گم می شوند ...
و با باد همسفر
و در آب جاری ...
و روزی خواهد رسید
که دیگر برگی بر این دفتر نخواهد ماند ...
و آن روز دانه های درشت کلمات
از هیچ متولد خواهند شد ...!
عیدت مبارک ...
نه !
شکايت نکن
کوه هم که باشد
گاهي
دم غروب که مي شود
انگار دلش مي لرزد ...
به خدا قسم
اصلا انگار طور ديگري ست !
انگار ايستاده مي افتد
ايستاده مي گريد
و ايستاده مي ميرد ...
پس گلايه نکن !
...
از تو چه پنهان
با تمام بي پناهي ام
گاهي ايستاده
در پس همين وجود
در پس همين خنده هاي سرد
در پس همين گريه هاي گرم
هي مي ميرم و زنده مي شوم !
...
سخت است
صبور باشي ...
و در حجم اين سکوت
نـفـسـت بنـد نيـايـد ...!
آدم ها مي آيند
زندگي مي کنند
مي ميرند
و مي روند
اما ...
فاجعه ي زندگي تو
آن هنگام آغاز مي شود
که آدمي مي ميرد
اما
نمي رود !
مي ماند ...
و نبودنش در بودن تو
چنان ته نشين مي شود
که تو مي ميري در حالي که زنده اي
و او زنده مي شود در حالي که مرده است ...!
آزاده طاهائي
سلام داداش مانی
امیدوارم هر جا که هستی شاد باشی و موفق ...
ممنون یه دنیااااااااااا
...وقتی بزرگ میشی ، قدت کوتاه میشه ، آسمون بالا می ره و تو دیگه دستت به ابرها نمی رسه و برات مهم نیست که توی کوچه پس کوچه های پشت ابرها ستاره ها چی بازی می کنند .اونا اونقدر دورند که تو حتی لبخندشونم نمی بینی و ماه - همبازی قدیم تو - اونقدر کمرنگ میشه که اگه تموم شب رو هم دنبالش بگردی پیداش نمی کنی ...
وقتی بزرگ میشی ، دور قلبت سیم خاردار می کشی و در مراسم تدفین درختها شرکت می کنی و فاتحۀ تموم آوازها و پرنده ها رو می خونی و یه روز یادت می افته که تو سالهاست چشمهات رو گم کردی و دستات رو در کوچه های کودکی جا گذاشتی. اون روز دیگه خیلی دیر شده ...
فردای اون روز تو رو به خاک می دهند و می گویند : " خیلی بزرگ بود " ...
.
.
.
ولی تو هنوز جا داری تا خیلی بزرگ بشی ، پس بیا و خجالت نکش و نترس ...!
وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی و برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای می خونند دست تکون بدی ...
وقتی بزرگ میشی ، خجالت می کشی دلت برای جوجه قمری هایی که مادرشون برنگشته شور بزنه. فکر می کنی آبروت میره اگه یه روز مردم - همونهایی که خیلی بزرگ شده اند - دلشوره های قلبت رو ببینند و به تو بخندند ...
وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی پروانه های مرده ات رو خاک کنی براشون مراسم بگیری و برای پرپر شدن گلت گریه کنی ...
وقتی بزرگ میشی، خجالت می کشی به دیگران بگی که صدای قلب انار کوچولو رو میشنوی و عروسی سیب قرمز و زرد رو دیدی و تازه کلی براشون رقصیده ای ...
وقتی بزرگ میشی ، دیگه نمی ترسی که نکنه فردا صبح خورشید نیاد ، حتی دلت نمی خواد پشت کوهها سرک بکشی و خونه خورشید رو از نزدیک ببینی ...
دیگه دعا نمی کنی برای آسمون که دلش گرفته، حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشکای آسمون رو پاک می کردی ... -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
