روزی عارفی از شاگردانش پرسید: "چرا آدمها وقتی ناراحتند سر یکدیگر داد می کشند؟"
شاگردان مقداری فکر کردند و یکی از آنها پاسخ داد: "چون خونسردیمان را از دست می دهیم و به همین دلیل فریاد میزنیم."
مرد عارف گفت: "درست است اما چرا فریاد، درحالی که نفر دیگر کنار شماست؟ چرا امکان ندارد در زمان عصبانیت با لحنی آرام صحبت کنیم؟"
شاگردان شروع به پاسخ دادن کردند اما عارف قانع نشد و سپس شروع به توضیح دادن کرد: "وقتی دو نفر از هم عصبانی هستند دلشان بسیار از هم دور می شود و برای جبران این فاصله باید فریاد بکشند. هرچقدر بیشتر عصبانی باشند، باید صدایشان را نیز بالاتر ببرند تا بتوانند بشنوند. وقتی دونفر هم را دوست داشته باشند، با هم آرام صحبت می کنند چون دلشان بسیار به هم نزدیک است. فاصله آنها اندک است پس فقط لازم است زمزمه کنند. در این شرایط صمیمی تر می شوند و حتی لازم نیست زمزمه کنند، فقط کافیست در سکوت به چشمان هم خیره شوند. اینگونه مشخص می شود که وقتی دو نفر عاشق هم هستند چقدر به هم نزدیکند." . .