-
دست های ما کوتاه بود
و خرماها بر نخیل،
ما دستهای خود را بریدیم
و به سوی خرماها پرتاب کردیم
خرما فراوان بر زمین ریخت
ولی ما دیگر دست نداشتیم
اَنار فصل ندارد
هر وقت تو بخندی
می شکفد ..
می خواستم بمانم
رفتم
می خواستم بروم
ماندم
نه رفتن مهم بود و نه ماندن
مهم من بودم
که نبودم...
این همه کلاغ می خواهد چکار؟
این شهر
تنها خبرش تویی
که بر نمی گردی!
هیچ چیزی چندش آور تر از احترامی که از ترس نشات گرفته نیست . . .
آنچه درمیان بلایا می آموزد این است که در درون افراد بشر
، ستودنی ها بیش از تحقیر کردنی هاست.
دو چیز انتها ندارد :
یکی ، جهالت انسان ها
و دیگری، پهنه‌‌ی کهکشان ها
که البته در مورد کهکشان ها مطمئن نیستم....!
هدیه ام از تولد
گریه بود
خندیدن را
تو به من آموختی
سنگ بوده ام
تو کوهم کردی
برف می شدم
تو آبم کردی
تو خانه دریا را نشانم دادی
می دانستم گریه چیست
خندیدن را
تو به من هدیه کردی
من کاملا خسته ام ،
از مردان پیری که جنگ میپرورند
و برای جوانانی که در آن کشته می شوند
درختِ پیر ِ تن ِ من، دوباره سبز می شود...
هر چه تبر زدی مرا، زخم نشد... جوانه شد.. -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
