راه من
ترانه ای است
رویایی
تبسمی شاید
پی سپاری و تنهایی
گاه و گزینش
چشمانی محموم و رسا آوایی
کج کلاهی بر سر نهادن
و ستیز از برای شعری زیبا و
حتی شاید مردن!
دل دلِ یاد و زاد به جان ندیدن
راشد به روشنان ظفر به سزاواری
نه پیچکی پامس و نه بلوطی محتاج......
چندان پیش نخواهم رفت
اما تنها و یگانه خواهم رسید
می دانم!