تو ایران همه چی وارونست
فقط دور نمایی از هر چیز جالب و لذت بخش واسه توئه که حتی نمی تونی لمسش کنی
برای حس خوبیها باید خودت تلاش کنی و یه مجازیش رو حتی شده واسه خودت درست کنی که دلخوشی داشته باشی
نمیدونم شاید سهراب راست بگه و پشت دریا اون شهر باشه که پنجره هاش رو به تجلی باز بشه.
ولی چیز قشنگی که هست این که حداقل یه در کوچکی بازه که ازش نور حقیقی ، نسیم حقیقی و کلا" حقیقت واقعی و نه مصنوعی دیده میشه و میشه لمسش کرد و اون امید به آینده و توکل به خود خودشه.
عزیزم نا امیدی اول همه بد بختیاس
شاد باشی و همیشه سبز

)