معمار که می شوی...
جنون شبانه برای خلق یک اثر را،
در تمام بند بند وجودت حس میکنی
با عشق تلاش می کنی...
واز روح طبیعت یاری می گیری
معمار که می شوی...
کوچکترین زیبایی ها را با نگاه تیزبینت، میتوانی نظاره گر باشی...
و از هر حس قشنگ الهام بگیری،
آنوقت با وسواس و لذت تمام فکرهایت را کنار هم می چینی
معمار که باشی...
همیشه در مقابل سپاه خستگی پیروزی
و بدیدن سپیده صبح،
به جای خمیازه لبخند می زنی!!!!!
آری! "معماری" یک تعریفی از عشق است...
روز مهندس مبارک

:-D