يه روز ميشه كه ميشيني واسه بچه ت تعريف كردن، كه يه زماني يه دختره بود من بهش ميگفتم ...
و يهو يادت مياد كه اون روزا رو و اون حسا رو ديگه تجربه نكردي! يه غريبه يادت مياد،يه حس خيلي خوب خيلي دور،و يه غمي همه وجودتو ميگيره! و البته افسوس و پشيموني! انقدر غمت سنگينه كه من هركجاي دنيا كه باشم،اگه زنده باشم،حسش ميكنم.احتمالا اون روز از اون روزاس كه فكر ميكنم بي دليل غمگينم. اما دليلش غم توعه! اينو اون موقع نه به خودم نه به تو نميتونم ثابت كنم.از فرداش دوباره هركدوممون قاطي روزمرگي خودمون ميشيم و به چيزي كه اسمش رو گذاشتيم زندگي،ادامه ميديم.هيچ وقت هيچ كدوممون نميفهميم چقدر در حق خودمون بد كرديم. در نهايت هميشه با اين حسرت كه: اگه با اون بودم،زندگيم چيز ديگه يي بود،به زنده بودن ادامه ميديم.خب يه روزايي ام مثلا بي دليل غمگين ميشيم و فكر ميكنيم شايد كربوهيدرات خونمون كم شده.گاهي ام خواب قديما رو ميبينيم و صب پا ميشيم و به روي خودمون نمياريم.چون ديگه جاي اين چيزا نيست! باور كن همينقدر حسرت زده زندگي ميكنيم اگه همينطوری ادامه بديم.