دل نوشته های دلتنگی
- شروع کننده موضوع aynaz
- تاریخ شروع
رویای با تو بودن را نمی توان نوشت نمی توان گفت و حتی نمیتوان سرود
با تو بودن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی
و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند
و...و من همچون غربت زدای در اغوش بی کران دریای بی کسی
به انتظار ساحل نگاهت می نشینم و می مانم تا ابد
وتا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید
بانوی دریای من...
کاش قلب وسعت می گرفت شمع با پروانه الفت می گرفت
کاش توی جاده های زندگی خنده هم از گریه سبقت می گرفت
مــــَـــرבے ؟؟
هــرچـقــבر مــــغـــــرور ... !
هــرچـقــבر صــــــــآدق ... !
هــرچـقــבر ωـــــــآده ... !
هــرچـقــבر جــَــذاب ... !
هرچقــבر مـَـڪــآر ... !
בرωـــــــت . . .امــآ گـآهـے
بــراے فــتـح یـڪـــ وجــب از جـغــرافـیــآےِ زטּ
بــآیــב بــﮧ زانـــو بــیـفــتــے ... !!
هــرچـقــבر مــــغـــــرور ... !
هــرچـقــבر صــــــــآدق ... !
هــرچـقــבر ωـــــــآده ... !
هــرچـقــבر جــَــذاب ... !
هرچقــבر مـَـڪــآر ... !
בرωـــــــت . . .امــآ گـآهـے
بــراے فــتـح یـڪـــ وجــب از جـغــرافـیــآےِ زטּ
بــآیــב بــﮧ زانـــو بــیـفــتــے ... !!
دوست دارم دستهايم را بگيري
چشمهاي خامشم را
در شب ِ مهتاب ِ بــاراني بــشويي
دوست دارم باغ باشي سبز گردي
دوست دارم ساقه هايم را بگـيري
اين گل افتاده بر خاک
اين تپش ها در دل تاک
اين حضور سرخ ِ بي باک
دوست دارم با تو باشم
با تو تا شبهاي بي مرز
تا تن صبح ِ سپيده
دوست دارم دستهاي بسته ي من
باز با پروانه ها همراه گردند . . .
چشمهاي خامشم را
در شب ِ مهتاب ِ بــاراني بــشويي
دوست دارم باغ باشي سبز گردي
دوست دارم ساقه هايم را بگـيري
اين گل افتاده بر خاک
اين تپش ها در دل تاک
اين حضور سرخ ِ بي باک
دوست دارم با تو باشم
با تو تا شبهاي بي مرز
تا تن صبح ِ سپيده
دوست دارم دستهاي بسته ي من
باز با پروانه ها همراه گردند . . .
زندگی گردنه ایست
که همه پیچ و خم است
مثل یک گردنه کوه که تو را خواب کند
زندگی ترسیمی است که زوایای خیالین حقیقت را به نمایش دارد
زندگی تفسیریست به معنای
شکستن
لغزش
زندگی لبریز است از نیرنگ
زندگی جام شرنگ تلخیست که به اجبار به کامت ریزند
زندگی تجربه ایست که نمی ارزد
زندگی نی لبک ایست که در آن میدمی اما نه به میل
زندگی کشتی در حال شکستن در موج
زندگی بیشه سبزیست
از برای گرگان شغالان خوکان
که به ضاهر انسان میدرند انسان را
ولی انگار حقیقت اینست
زندگی مردابیست که تو را میبلعد در خود
وقتی که دگر نور نداری در دست
زندگی صورتکیست که تورا میخواند
اما
وقتی که شدی خوب به آن نزدیک و گرفتیش به بر
زندگی صورتکیست که تو را میترساند
زندگی پیچش تدریجی مرگست زپا تا سر تو
زندگی یک تپشست
و سپس آهیست
پس بیا
بین این تپش و آه
مرا دوست داشته باش
که همه پیچ و خم است
مثل یک گردنه کوه که تو را خواب کند
زندگی ترسیمی است که زوایای خیالین حقیقت را به نمایش دارد
زندگی تفسیریست به معنای
شکستن
لغزش
زندگی لبریز است از نیرنگ
زندگی جام شرنگ تلخیست که به اجبار به کامت ریزند
زندگی تجربه ایست که نمی ارزد
زندگی نی لبک ایست که در آن میدمی اما نه به میل
زندگی کشتی در حال شکستن در موج
زندگی بیشه سبزیست
از برای گرگان شغالان خوکان
که به ضاهر انسان میدرند انسان را
ولی انگار حقیقت اینست
زندگی مردابیست که تو را میبلعد در خود
وقتی که دگر نور نداری در دست
زندگی صورتکیست که تورا میخواند
اما
وقتی که شدی خوب به آن نزدیک و گرفتیش به بر
زندگی صورتکیست که تو را میترساند
زندگی پیچش تدریجی مرگست زپا تا سر تو
زندگی یک تپشست
و سپس آهیست
پس بیا
بین این تپش و آه
مرا دوست داشته باش
وقتی میخوای کسی ندونه که عاشقی
وقتی بخوای هیچکس نفهمه دلگیری
و حتی وقتی که داری تو تنهایی پرپر میزنی
سکوت چقدر میتونه به آدم کمک کنه
وقتی به وقتش ازش استفاده کنیم
اما
خیلی وقتها
نباید سکوت کردوما سکوت میکنیم
مثل وقتی که آخرین فرصت
برای گفتن دوستت دارم رااز دست میدیم
برايم بنويس، چه تنت هست؟ لباست گرم است؟
برايم بنويس، چطوري ميخوابي؟ جايت نرم است؟
برايم بنويس، چه شکلي شده اي؟ هنوز مثل آن وقت ها هستي؟
برايم بنويس، چه کم داري؟ بازوان مرا؟
برايم بنويس، حالت چطور است؟ خوش مي گذرد؟
برايم بنويس، آن ها چه مي کنند؟ دليريت پا برجاست؟
برايم بنويس، چه کار ميکني؟ کارت خوب است؟
برايم بنويس، به چه فکر مي کني؟ به من؟
مسلماً فقط من از تو مي پرسم!
و جواب ها را مي شنوم که از دهان و دستت مي افتند
اگر خسته باشي، نمي توانم
باري از دوشت بردارم.
اگر گرسنه باشي، چيزي ندارم که بخوري.
و بدين سان گويا از جهان ديگري هستم
چنان که انگار فراموشت کرده ام
برايم بنويس، چطوري ميخوابي؟ جايت نرم است؟
برايم بنويس، چه شکلي شده اي؟ هنوز مثل آن وقت ها هستي؟
برايم بنويس، چه کم داري؟ بازوان مرا؟
برايم بنويس، حالت چطور است؟ خوش مي گذرد؟
برايم بنويس، آن ها چه مي کنند؟ دليريت پا برجاست؟
برايم بنويس، چه کار ميکني؟ کارت خوب است؟
برايم بنويس، به چه فکر مي کني؟ به من؟
مسلماً فقط من از تو مي پرسم!
و جواب ها را مي شنوم که از دهان و دستت مي افتند
اگر خسته باشي، نمي توانم
باري از دوشت بردارم.
اگر گرسنه باشي، چيزي ندارم که بخوري.
و بدين سان گويا از جهان ديگري هستم
چنان که انگار فراموشت کرده ام
همه ی درد منی تو ، غمِ دنیا که غمی نیست
من ازت خاطره دارم ، خاطره درد کمی نیست
رو به روی من عزیزم ، روزگار روشنی نیست
دائم از حالِ تو میگم ، حالِ من که گفتنی نیست
من یه عمره با خیالت لحظه لحظه در نبردم
با تو زنده بودم اما با تو زندگی نکردم
واسه من از تو گذشتن ، معنی ِ یکی شدن شد
اوج پـَـر کشیدنِ تو ، اول ِ سقوطِ من شد
قلب من از باور تو ، فکر برگشتن نداره
من به هر راهی که میرم ، به تو میرسم دوباره
من یه عمره با خیالت لحظه لحظه در نبردم
با تو زنده بودم اما با تو زندگی نکردم
من ازت خاطره دارم ، خاطره درد کمی نیست
رو به روی من عزیزم ، روزگار روشنی نیست
دائم از حالِ تو میگم ، حالِ من که گفتنی نیست
من یه عمره با خیالت لحظه لحظه در نبردم
با تو زنده بودم اما با تو زندگی نکردم
واسه من از تو گذشتن ، معنی ِ یکی شدن شد
اوج پـَـر کشیدنِ تو ، اول ِ سقوطِ من شد
قلب من از باور تو ، فکر برگشتن نداره
من به هر راهی که میرم ، به تو میرسم دوباره
من یه عمره با خیالت لحظه لحظه در نبردم
با تو زنده بودم اما با تو زندگی نکردم
Melina666
عضو جدید
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]نمی دانم اگر روزی کوچه علی چپ ،[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]مشمول طرح ترمیم بافت فرسوده شود ،[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]وقتی من و تو پس از مدت ها [/FONT][FONT=arial, helvetica, sans-serif]؛[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]یکدیگر را بر حسب اتفاق ببینیم ![/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]چه خاکی بر سر خواهیم کرد . . . ؟![/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]مشمول طرح ترمیم بافت فرسوده شود ،[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]وقتی من و تو پس از مدت ها [/FONT][FONT=arial, helvetica, sans-serif]؛[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]یکدیگر را بر حسب اتفاق ببینیم ![/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]چه خاکی بر سر خواهیم کرد . . . ؟![/FONT]
ــند زخــــم مـی کارد
Melina666
عضو جدید
[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]خود را به که بسپارم وقتی که دلم تنگ است؛[/FONT]
[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]پیدا نکنم همدل, دلها همه از سنگ است[/FONT]
[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]گویا که در این وادی از عشق نشانی نیست,[/FONT]
[FONT=tahoma, arial, helvetica, sans-serif]گرهست یکی عاشق, آلوده به صدرنگ است.[/FONT]
"gole naz"
عضو جدید
خسته شدم از کوچه و پس کوچه‌ها، همش کوچه، هی می‌دوم، هر دفعه دنبال کسی، دنبال چیزی، این گمشده‌های من، انگار تمامی ندارند، گمشده هم نباشد دنبال خودم میگردم، خودم هم که نباشم باز می دوم...
کوچه‌های بن بست، مارپیچ‌هایی که همیشه آخرش به هیچ کجایی ختم نمی‌شود
همین دیشب آنقدر دویدم که، اشکم درآمد، کوچه‌ها تنگ و گشاد می‌شدند، باریک باریک یا پهن پهن، هوا تاریک می‌شد و بعد از چند لحظه روشن، سرد بود و بعد اصلن دمای هوا را حس نمی‌کردم، کف زمین زیر پاهایم، یخ بسته بود، زمستان بود اما باز هم چند لحظه... بعد هیچی نبود.
توی یکی از پیچ‌ها تازه یادم افتاد باید کسی را پیدا کنم و چیزی به او بگویم همین باعث شد که با اطمینان بدوم، ترس تمام وجودم را گرفته بود، ترس را خیلی کم احساس کرده‌ام ولی در آن لحظه از ماندن در کوچه‌ها ترسیدم.
بالاخره انتهای کوچه‌ای، به جایی شبیه پارک یا شاید فضایی که قبلن پارک بوده رسیدم، سنگی و سرد با هوای مه گرفته، باران، باران هم می‌بارید، چرا من خیس نبودم؟ انتهای کوچه ایستاده بودم وقتی متوجه شدم که خیس نشده‌ام برگشتم بالای سرم را نگاه کردم، کوچه‌ها، سقف داشتند...
پایم را که در آن جا گذاشتم، خیس آب شدم، جایی که ایستاده بودم بلند تر از جاهای دیگربود و روبرویم پله‌های پهنی بود که پایین می‌رفت، زنی با لباس سیاه و صورت پوشیده با چتری سیاه، با عجله داشت از پله‌ها می‌آمد بالا، به طرف جایی که ایستاده بودم، مردی با لباس سیاه و صورتی پوشیده چند پله جلوتر از زن و با عجله می‌آمد، زن وقتی به او رسید چترش را بست و با زور به دست مرد داد و رفت.
مرد لحظه‌ای مکث کرد و بعد چتر را بالای سرش گرفت و راه افتاد...
و من دیدم که زن کمی جلوتر از مرد و بدون چتر داشت می‌رفت و مرد پشت سر او با چتر.
آنها رفتند و من مثل آدمهایی که گیج شده باشند از پله‌ها پایین رفتم...
کف زمین پر از آب بود و کمی گل‌آلود، توجهی نکردم و باز دویدم، سر چهارراهی رسیدم و باز مستقیم رفتم، انگار که کسی را دیده باشم هی صدایش می‌زدم که بایستد ولی نه کسی بود و نه صدایی، زانو زدم روی زمین و خیره شدم به باران...
کوچه‌های بن بست، مارپیچ‌هایی که همیشه آخرش به هیچ کجایی ختم نمی‌شود
همین دیشب آنقدر دویدم که، اشکم درآمد، کوچه‌ها تنگ و گشاد می‌شدند، باریک باریک یا پهن پهن، هوا تاریک می‌شد و بعد از چند لحظه روشن، سرد بود و بعد اصلن دمای هوا را حس نمی‌کردم، کف زمین زیر پاهایم، یخ بسته بود، زمستان بود اما باز هم چند لحظه... بعد هیچی نبود.
توی یکی از پیچ‌ها تازه یادم افتاد باید کسی را پیدا کنم و چیزی به او بگویم همین باعث شد که با اطمینان بدوم، ترس تمام وجودم را گرفته بود، ترس را خیلی کم احساس کرده‌ام ولی در آن لحظه از ماندن در کوچه‌ها ترسیدم.
بالاخره انتهای کوچه‌ای، به جایی شبیه پارک یا شاید فضایی که قبلن پارک بوده رسیدم، سنگی و سرد با هوای مه گرفته، باران، باران هم می‌بارید، چرا من خیس نبودم؟ انتهای کوچه ایستاده بودم وقتی متوجه شدم که خیس نشده‌ام برگشتم بالای سرم را نگاه کردم، کوچه‌ها، سقف داشتند...
پایم را که در آن جا گذاشتم، خیس آب شدم، جایی که ایستاده بودم بلند تر از جاهای دیگربود و روبرویم پله‌های پهنی بود که پایین می‌رفت، زنی با لباس سیاه و صورت پوشیده با چتری سیاه، با عجله داشت از پله‌ها می‌آمد بالا، به طرف جایی که ایستاده بودم، مردی با لباس سیاه و صورتی پوشیده چند پله جلوتر از زن و با عجله می‌آمد، زن وقتی به او رسید چترش را بست و با زور به دست مرد داد و رفت.
مرد لحظه‌ای مکث کرد و بعد چتر را بالای سرش گرفت و راه افتاد...
و من دیدم که زن کمی جلوتر از مرد و بدون چتر داشت می‌رفت و مرد پشت سر او با چتر.
آنها رفتند و من مثل آدمهایی که گیج شده باشند از پله‌ها پایین رفتم...
کف زمین پر از آب بود و کمی گل‌آلود، توجهی نکردم و باز دویدم، سر چهارراهی رسیدم و باز مستقیم رفتم، انگار که کسی را دیده باشم هی صدایش می‌زدم که بایستد ولی نه کسی بود و نه صدایی، زانو زدم روی زمین و خیره شدم به باران...
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
نقد ادبی اشعار و دل نوشته های دوستان | ادبیات | 190 | |
|
معماری با مصالحی از جنس دل | ادبیات | 18262 | |
|
دل نامه یا نامه دل | ادبیات | 9478 | |
|
گریه کن ای دل.......... | ادبیات | 427 | |
|
دل نوشته‌هاي عرفاني | ادبیات | 430 |