مرسی
همین که شما تا اینجاش هم این جور دوستی رو قبول کردید باز جای شکرش باقیه....
یه نگاه بندازید همه میان میگن که اصلا آدم نباید زنش رو از تو خیابون پیدا کنه....
میگن که نمیشه به دختر و پسری که تو خیابون میبینید اعتماد کنید حتی اگه منجر به ازدواج بشه و قصدتونم ازدواجه...
تو همون مدتی که شما گفتید(مدت آشنایی اولی-2-3 هفته) اگه یه فامیل یا دوست یا همسایه یا پدر دختره یا گشت ارشاد بیاد منو بگیره پاک آبروم میره..حالا بیاهو ثابت کن که قصد ما ازدواجه و می خواییم یه شناحت نسبی از هم پیدا کنیم و اگه دیدیم که یکم تفاهم داریم از طریق خانواده پیش بریم و بعدش نامزدی و غیره...
اگه هم تو همون 2-3 هفته دیدیم اخلاقش بهم نمی خوره خداحافظی و غیره...
یه سوال
من چطوری می تونم عشقم رو تو دل دختره جا کنم و کاری کنم که دختره واقعا منو بخواد و حاضر بشه که زیاد به مسائل مالی من نگاه نکنه؟!...
میشه بگید؟.... واسش اب نبات چوبی بخرم؟....
فرض کن که من دانشجو نیستم و مدرکم دیپلمه- یا اصلا دانشجو هستم ولی دختر مورد نظرم همکلاسیم نیست.... با معجزه باید عشقشو بدست بیارم؟!....
الان میگید که اگه رابطه ای با هم داشته باشید اونموقع اخلاق شما و محبت شما و اون شناختی که از طریق رابطه ای که با هم دارید بدست میاد باعث میشه که دختره شما رو بخواد نه قیافه و پولتونو...
خوب من میگم شناخت و رابطه چطوری بدست میاد؟
فرض کن من برم خاستگاری دختری که همسایمون بهمون پیشنهاد داده بعد به نظرت موقع خاستگاری پدر دختره یا همون دختره به من نمیگه که آقا پسر خونه و ماشین دارن!؟...میگه دیگه!!!
این شناخت و علاقه ای که باعث میشه دختره از پول و قیافه بزنه تنها زمانی میسره که یا من با دختره چند سال همکلاسی باشم و دختره منو خوب بشناسه و باهام دوست باشه و از اخلاقم خوشش بیاد....
یا اینکه اگه همکلاسی نباشیم بیرون از خیابون( همراه با ترس از گشت ارشاد و ترس از انگ دوستی خیابونی بهمون زدن و ترس از ابرو ریزی) با هم دوست باشیم و وقتی تو اون مدت مهر طرف به دلمون نشست اونموقع حاضریم قیافه و پول رو نادیده بگیریم و فقط خود طرف برامون مهم باشه
اگرم بر فرض محال و فکر کنیم که سنگ به سر دختر و پدرش خورده باشه و حاضر بشن که به پسری که قیافه و پول نداره زمان بدن تا عشقشو ثابت کنه وبخواییم اون عشق و تو مدت نامزدی و عقد بدست بیاریم باز هم میشه.اما اگه اون عشق بدست نیاد که بدبختیم اگه عقد کرده باشیم که اسم طرف رفته تو شناسناممون و بدبختیم...
اگرم عقد نکنیم و نامزد کنیم( که این دوره زمونه اجازه نمیدن و هرجا بری میگن که باید عقد و نامزدی رو باهم انجام بدیم)..فرض کنیم دختره 2 بار با دو نفر نامزدیش بهم بخوره اونموقع دیگه حرف تو دهن مردم میوفته و واسه پسر یا دختر عیب میذارن
پارسال یه پسری رفته بود خاستگاری دختر یکی از فامیل های دورمون.. باورت نمیشه.. اون پسره تاحالا دختره رو ندیده بود و فقط از همسایشون تعریف دختره رو شنیده بودن...موقع خواستگاری وقتی که دختر و پسر می خواستن برن تو اتاق که با هم صحبت بکنن خواهر پسره نذاشت و گفت که حالا بعدا خدمت میرسیم و وقت بسیار است( ینی بریم یه دوری بزنیم و بقیه ی مغازه ها رو هم نگاه کنیم بهد میایم:دی).... من وقتی که شنیدم همچین داستانی رو شاخ دراوردم.... واقعا ینی همچین مردمی هم هنوز تو این کره ی خاکی زندگی می کنند؟....
اصلا دختره چطور به پسری که تاحالا ندیدتش و تاحالا باهش برخورد نداشته اجازه داد تا بیان خواستگاریش!!!!!!!!!!... واقعا دهن آدم باز می مونه.. اول برو پسر رو بشناس ببین در شان خوانوادت است یا نه...
اون پسر هم چطور تونست بره خواستگاری دختری که تاحالا ندیده و حتی یک بار هم باهاش هم کلام نشده!!!... واقعا انسان موجود عجیبیست!
حالا چکار کنم
