فراق یار
- شروع کننده موضوع محـسن ز
- تاریخ شروع
بار آخر ، من ورق را با دلم بُر میزنم !
بار دیگر حکم کن ، اما نه بی دل !
با دلت ، دل حکم کن !
حکمِ دل :
هر که دل دارد بیندازد وسط ، تا ما دلهایمان را رو کنیم ...
... ... دل که رویِ دل بیفتد ، عشق حاکم میشود ..
. پس به حکمِ عشق ، بازی میکنیم .
این دلِ من !
رو بکن حالا دلت را !
دل نداری ؟!
بُر بزن اندیشه ات را ...
حکم لازم ، دل سپردن ، دل گرفتن ، هر دو لازم
بار دیگر حکم کن ، اما نه بی دل !
با دلت ، دل حکم کن !
حکمِ دل :
هر که دل دارد بیندازد وسط ، تا ما دلهایمان را رو کنیم ...
... ... دل که رویِ دل بیفتد ، عشق حاکم میشود ..
. پس به حکمِ عشق ، بازی میکنیم .
این دلِ من !
رو بکن حالا دلت را !
دل نداری ؟!
بُر بزن اندیشه ات را ...
حکم لازم ، دل سپردن ، دل گرفتن ، هر دو لازم
حماقت چیست…؟
این که من…
تو را…
با تمام بدیهایی که در حقم میکنی…!!
هنوز…
دوست دارم
این که من…
تو را…
با تمام بدیهایی که در حقم میکنی…!!
هنوز…
دوست دارم
چشم من بیا منو یاری بکن!
گونه هام خشکیده شد کاری بکن!
غیر گریه مگه کاری می شه کرد!
کاری از ما نمیاد زاری بکن!
اونکه رفته دیگه هیچوقت نمیاد!
تا قیامت دل من گریه می خواهد!
قصه ی گذشته های خوب من!
خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن!
حالا باید سر رو زانوم بزارم!
تا قیامت اشک حسرت ببارم!
سرنوشت چشاش کوره نمی بینه!
زخم خنجرش می مونه رو سینه!
لب بسته سینه ی غرقه به خون!
قصه ی موندن آدم همینه!
هرچی دریا رو زمین داره خدا!
با تموم ابرای آسمونها!
کاشکه می داد همه رو به چشم من!
تا چشام به حال من گریه کنن!
اونکه رفته دیگه هیچوقت نمیاد!
تا قیامت دل من گریه می خواد!
دل هیچکی مثل من غم نداره!
مثل من قربت و ماتم نداره!
حالا که گریه دوای دردمه!
چرا چشمم اشکشو کم میاره!
گونه هام خشکیده شد کاری بکن!
غیر گریه مگه کاری می شه کرد!
کاری از ما نمیاد زاری بکن!
اونکه رفته دیگه هیچوقت نمیاد!
تا قیامت دل من گریه می خواهد!
قصه ی گذشته های خوب من!
خیلی زود مثل یه خواب تموم شدن!
حالا باید سر رو زانوم بزارم!
تا قیامت اشک حسرت ببارم!
سرنوشت چشاش کوره نمی بینه!
زخم خنجرش می مونه رو سینه!
لب بسته سینه ی غرقه به خون!
قصه ی موندن آدم همینه!
هرچی دریا رو زمین داره خدا!
با تموم ابرای آسمونها!
کاشکه می داد همه رو به چشم من!
تا چشام به حال من گریه کنن!
اونکه رفته دیگه هیچوقت نمیاد!
تا قیامت دل من گریه می خواد!
دل هیچکی مثل من غم نداره!
مثل من قربت و ماتم نداره!
حالا که گریه دوای دردمه!
چرا چشمم اشکشو کم میاره!
tiny memar
عضو جدید
لذت بردم حال من بيچارست!
[FONT="]خسته ام از تظاهر به ایستادگی[/FONT]
[FONT="]از پنهان کردن زخم هایم[/FONT]
[FONT="]زور که نیست[/FONT]!
[FONT="]دیگر نمیتوانم بی دلیل بخندم و[/FONT]
[FONT="]با لبخندی مسخره وانمود کنم همه چیز روبه راه است[/FONT]....!
[FONT="]اصلأ دیگر نمیخواهم که بخندم[/FONT].....
[FONT="]میخواهم لج کنم ، با خودم ، با تو ، باهمه ی دنیا[/FONT]....!
[FONT="]چقدر بگویم فردا روز دیگریست و امروز بیایدو مثل هر روز باشی....؟[/FONT]!
[FONT="]خسته ام .... از تو .... از خودم....ازهمه ی زندگی[/FONT]....
[FONT="]میخواهم بکشم کنار ! از تو ... از خودم..... از همهی زندگی[/FONT]
ای شوکت بودنم، رویای آسودنم
دریادلی خسته بودم، برباد و پربسته بودم
بوی عزیز تنت صبح ختن می‌نمود
ابریشمین رنگ چشمت بر روی جانم گشوده
با رنگ تو شعله زد گلهای قصر شبم
لبریز از تو شده آواز و پرواز
ماه منیر منی مولا و پیر منی
خورشید یادت شده با سینه دمساز
ای شوکت بودنم، رویای آسودنم
دریادلی خسته بودم، برباد و پربسته بودم
بوی عزیز تنت صبح ختن می‌نمود
ابریشمین رنگ چشمت بر روی جانم گشوده
آیینه‌دار دل شدی واحد شدی کامل شده
با مای پنهان نامه‌اتم آغاز
بانوی عهد و خواهشی دریایی از آرامشی
چون روی حرفت سودای پرواز
دیوار دل شکستی بر موج دل نشستی
از من به ما رسیدی تا در به دی بستی
اصلا چرا دروغ، همین پیش پای تو
گفتم که یک غزل بنویسم برای تو
احساس می کنم که کمی پیرتر شدم
احساس می کنم که شدم مبتلای تو
برگرد و هر چقدر دلت خواست بد بگو
دل می دهم دوباره به طعم صدای تو
از قول من بگو به دلت نرم تر شود
بی فایده ست این همه دوری ، فدای تو!
دریای من ! به ابر سپـردم بیـاورد :
یک آسمان ، بهانه ی باران برای تو
ناقابل است ، بیشتر از این نداشتم
رخصت بده نفس بکشم در هوای تو
گفتم که یک غزل بنویسم برای تو
احساس می کنم که کمی پیرتر شدم
احساس می کنم که شدم مبتلای تو
برگرد و هر چقدر دلت خواست بد بگو
دل می دهم دوباره به طعم صدای تو
از قول من بگو به دلت نرم تر شود
بی فایده ست این همه دوری ، فدای تو!
دریای من ! به ابر سپـردم بیـاورد :
یک آسمان ، بهانه ی باران برای تو
ناقابل است ، بیشتر از این نداشتم
رخصت بده نفس بکشم در هوای تو
بار ِ دلــتـنگـیـت ُ بستی ، دیگه وقت رفتنه
داری میری و فقط خاطره هات سهم منه
دلم از حادثه خونه ، چشام از خاطره خیس
دوس داری برو ولی نامه برامون بنویس
*
به تو می رسم اگه موج ِ مسافر بذاره
اگه دلبستگیــا لحظــه ی آخـــر بذاره
به تو می رسم به تو پولک نقره کوب ماه !
به تو می رسم به تو طلای این شب سیاه !
به تو می رسم به چشم ِ انتظاری که داری
به تو می رسم به آغوش ِ بهاری که داری
به تو که آینه ها محو تماشات می شدن
شبای تیره چراغونی ِ چشمات می شدن
*
می تونی دل بـِکــنـــی تا ته ِ دنیا برسی
امروزُ رها کنی تا خود ِ فردا برسی
می تونی همسفر ِ خاطره های بد باشی
می تونی راه رسیدن به شبُ بلد باشی
می تونی تو چار دیوار ِ غربت ِ دنیا بری
می تونی هر جا بمونی ، می تونی هرجا بری
امّا هرگـــز نمی تونی غمُ تنها بذاری
تو مســــافری نمی شه غربتُ جا بذاری
خاطرت هرجا که باشی بازم اینجا می مونه
تا ابد غصه ی غربت ، تو دلت جا می مونه
ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻫﺴﺘﻲام را در ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
در ﺗـﻬـﺎﺟﻢ ﺑـﺎ زﻣﺎن آﺗـﺶ زدم، ﻛـﺸﺘﻢ
ﻣﻦ ﺑﻬﺎر ﻋﺸﻖ را دﻳﺪم وﻟﻲ ﺑـﺎور ﻧﻜﺮدم
ﻳﻚ ﻛـﻼم در ﺟـﺰوهﻫﺎﻳﻢ ﻫـﻴﭻ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ
ﻣﻦ ز ﻣﻘﺼﺪﻫﺎ ﭘﻲ ﻣﻘﺼﻮدﻫﺎي ﭘﻮچ اﻓﺘﺎدم
ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻮﺑﻲ ﻣﺎﻧﺪ در ﻳﺎدم
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدن
ﻫﻤﻪ ﺻﺒﺮ و ﻗﺮارم رﻓﺖ
ﺑﻬﺎرم رﻓﺖ
ﻋﺸﻘﻢ ﻣﺮد
ﻳﺎرم رﻓﺖ
در ﺗـﻬـﺎﺟﻢ ﺑـﺎ زﻣﺎن آﺗـﺶ زدم، ﻛـﺸﺘﻢ
ﻣﻦ ﺑﻬﺎر ﻋﺸﻖ را دﻳﺪم وﻟﻲ ﺑـﺎور ﻧﻜﺮدم
ﻳﻚ ﻛـﻼم در ﺟـﺰوهﻫﺎﻳﻢ ﻫـﻴﭻ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ
ﻣﻦ ز ﻣﻘﺼﺪﻫﺎ ﭘﻲ ﻣﻘﺼﻮدﻫﺎي ﭘﻮچ اﻓﺘﺎدم
ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻮﺑﻲ ﻣﺎﻧﺪ در ﻳﺎدم
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدن
ﻫﻤﻪ ﺻﺒﺮ و ﻗﺮارم رﻓﺖ
ﺑﻬﺎرم رﻓﺖ
ﻋﺸﻘﻢ ﻣﺮد
ﻳﺎرم رﻓﺖ
اوصافم را میبری دوستم
اما نمیدانی که من لایق نیستم
نمیگویم متواضعم
اما تنها میگوییم
هر چه مینویسم را بخوان ان هم با
دلت نه با چشم
شاید
روزی دیگر نوشته ای
از من نیابی
انوقت من
تنها در کوهی از غم گم شده ام که دیگر راه بازگشتی برایم نمانده
شاید هم انقدر خسته از خودم شوم که ننویسم
اما خوب میدانم
اگر مهربانی و لطف دوستان نبود
من هرگز نمینوشتم
اخر از نوشتن هراس دارم
از اینکه حرفهایم باعث رنجش کسی شود غمگین میشوم
یا اینکه نفهمد حرف دلم را
اما مینویسم
بخاطر
عشقی
که در وجودم هست
ان هم بخاطر تمام دوستانم
فراق همیشه این نیست که به کسی نرسی گاهی میرسی اما او دلش مال دیگریست
از تمام دوستانی که به نوشته هام اهمیت میدادن کمال تشکر دارم
موفق باشید
بعد از این نمینویسم
اما نمیدانی که من لایق نیستم
نمیگویم متواضعم
اما تنها میگوییم
هر چه مینویسم را بخوان ان هم با
دلت نه با چشم
شاید
روزی دیگر نوشته ای
از من نیابی
انوقت من
تنها در کوهی از غم گم شده ام که دیگر راه بازگشتی برایم نمانده
شاید هم انقدر خسته از خودم شوم که ننویسم
اما خوب میدانم
اگر مهربانی و لطف دوستان نبود
من هرگز نمینوشتم
اخر از نوشتن هراس دارم
از اینکه حرفهایم باعث رنجش کسی شود غمگین میشوم
یا اینکه نفهمد حرف دلم را
اما مینویسم
بخاطر
عشقی
که در وجودم هست
ان هم بخاطر تمام دوستانم
فراق همیشه این نیست که به کسی نرسی گاهی میرسی اما او دلش مال دیگریست
از تمام دوستانی که به نوشته هام اهمیت میدادن کمال تشکر دارم
موفق باشید
بعد از این نمینویسم
banooyeariayi
عضو جدید
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]هــِی فــلانی....
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]مــــــــــن تو را "تــــــــــو" کــردم،
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]وگرنه کلمه ی "هــــــــــوی" هَم زیادَت بــود![/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]واسه مـــــــن، شما شما نکـــــــــن..[/FONT]
[/FONT][/FONT][/FONT]
برو...
خورشید وآسمان ومهتاب دریا وبرف و جنگل بامن غریبه شده اند!
برو...فاصله ی من و دریا ، به اندازه من و دل توست و کسی صدای امواجش را
به من نمی رساند ! برو دلم گرفته از هوای گرفته ی با تو
ولی بی تو ! تو تنها به بهانه سنگی از پیش من رفتی !
در دلم همیشه عشق تو بود و انتظار تنها بهانه ی من بود ! فاصله ها یاد تو را
به من می رساندند ومن آواره شدم ، ولی ...برو برو...! تو مهربان من نبودی،
تو نیلوفر وفایت را شکستی ! برو...! تاب نامهربانی ات را ندارم. بیش
از این آزارم مده ! تو با یاد او نفس می کشی
نامهربان من !...
خورشید وآسمان ومهتاب دریا وبرف و جنگل بامن غریبه شده اند!
برو...فاصله ی من و دریا ، به اندازه من و دل توست و کسی صدای امواجش را
به من نمی رساند ! برو دلم گرفته از هوای گرفته ی با تو
ولی بی تو ! تو تنها به بهانه سنگی از پیش من رفتی !
در دلم همیشه عشق تو بود و انتظار تنها بهانه ی من بود ! فاصله ها یاد تو را
به من می رساندند ومن آواره شدم ، ولی ...برو برو...! تو مهربان من نبودی،
تو نیلوفر وفایت را شکستی ! برو...! تاب نامهربانی ات را ندارم. بیش
از این آزارم مده ! تو با یاد او نفس می کشی
نامهربان من !...
باورت کرده بودم
چون گفته بودی عشق فرجام یک لبخند و تولد یک حادثه است
گفتی عشق از تبار باران است و کبوتران عاشق هم خیس از باران اند .
گفته بودی وقتی می آیی که پرستو ها افسانه کوچ را روایت کنند
وقتی که یاسهای سپید حدیث طراوت را، برگ هایش بنویسند .
گفته بودی وقتی می آیی که بی ترانگی دریا غرق در سکون باشد .
وقتی که درس زندگی را از باد آموخته باشم .
و محبت را از لبخند ، صداقت را از گل سرخ و راز را از گل شب بو
به احساس مثالمان سوگند همه را آموخته ام
اما تور ا در لحظه های ساکت انتظار گم کرده ام
یادت هست ؟
اسممان بهار نبود ، اما زمستانی بود برای زاییدن بهار که نوید بخش بهار است
رویاهامان سپید نبود اما ظلمی بود برای سپیدی سحر ، گفته بودی گل نرگس را بپرستیم که نوید بخش بهار است .
بهار را مقدس بداریم که سنبل وصال است .
وصال را دوست بداریم که مظهر پاکی است .
پاکی را عزیز بشماریم که آرمان کبوتر است ...
و تو ای مفهوم نیکویی آسمان ، تو ای معنای زندگی ، و ای رنگین کمان آروزها
بیــــــــــا ...!
پس از آن همه ثانیه ها و دقیقه ها و روزها و سالهای انتظار و سکوت بازگرد .
بیا تا بر روی خـــاک ، بر روی آب ، بر روی پر پرندگان و بر روی رواق موج بنویسم :
که زندگی همرنگ کوچه باغ های آیینه است
بنویسم :
بوسه همرنگ آه است
محبت همزاد پروانه است و فراق همان انفجار پی در پی حباب است .
بنویسم :
که نوازش از تبار گونه های خیس است .
و حدیث دوستت دارم آزادی حصار سینه هاست
هنوز هم کنار دروازه شهر بی قراری هایم منتظر آمدنت هستم
چون گفته بودی عشق فرجام یک لبخند و تولد یک حادثه است
گفتی عشق از تبار باران است و کبوتران عاشق هم خیس از باران اند .
گفته بودی وقتی می آیی که پرستو ها افسانه کوچ را روایت کنند
وقتی که یاسهای سپید حدیث طراوت را، برگ هایش بنویسند .
گفته بودی وقتی می آیی که بی ترانگی دریا غرق در سکون باشد .
وقتی که درس زندگی را از باد آموخته باشم .
و محبت را از لبخند ، صداقت را از گل سرخ و راز را از گل شب بو
به احساس مثالمان سوگند همه را آموخته ام
اما تور ا در لحظه های ساکت انتظار گم کرده ام
یادت هست ؟
اسممان بهار نبود ، اما زمستانی بود برای زاییدن بهار که نوید بخش بهار است
رویاهامان سپید نبود اما ظلمی بود برای سپیدی سحر ، گفته بودی گل نرگس را بپرستیم که نوید بخش بهار است .
بهار را مقدس بداریم که سنبل وصال است .
وصال را دوست بداریم که مظهر پاکی است .
پاکی را عزیز بشماریم که آرمان کبوتر است ...
و تو ای مفهوم نیکویی آسمان ، تو ای معنای زندگی ، و ای رنگین کمان آروزها
بیــــــــــا ...!
پس از آن همه ثانیه ها و دقیقه ها و روزها و سالهای انتظار و سکوت بازگرد .
بیا تا بر روی خـــاک ، بر روی آب ، بر روی پر پرندگان و بر روی رواق موج بنویسم :
که زندگی همرنگ کوچه باغ های آیینه است
بنویسم :
بوسه همرنگ آه است
محبت همزاد پروانه است و فراق همان انفجار پی در پی حباب است .
بنویسم :
که نوازش از تبار گونه های خیس است .
و حدیث دوستت دارم آزادی حصار سینه هاست
هنوز هم کنار دروازه شهر بی قراری هایم منتظر آمدنت هستم