رباعی و دو بیتی

[eng_hajhashemi]

ای سبز به ریشه ات نفس خواهم داد
غم های تو را به خار و خس خواهم داد
من منتظرم، امانتی هم که شده
یک بوسه بده، دوباره پس خواهم داد!

*علیرضا دهرویه*​

 

[naghmeirani]

فروغی بسطامی

فروغی بسطامی

دوشینه فتادم به رهش مست و خراب

از نشهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب

دانست که عاشقم ولی می‌پرسید

این کیست، کجایی است، چرا خورده شراب

 

[primrose]

دل گفت مرا علم لدنی هوس است

تعلیمم ده اگر تو را دسترس است

گفتم که الف گفت دگر هیچ مگو

در خانه اگر کس است یک حرف بس است
​

 

[maryam_22]

باید خریدارم شوی، تا من خریدارت شوم
باید گرفتارم شوی، تا من گرفتارت شوم

من نیستم چون دیگران، بازیچه بازیگران
اول به دام آرم تو را،آنگه گرفتارت شوم


رهی معیری

 

[naghmeirani]

حافظ

حافظ

سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر

وآغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر

بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد

حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر

 

[won-a-pa-lei]

دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار
بر پاره گلی لگد همی زد بسیار
و آن گل بزبان حال با او می‌گفت
من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار
خیام

 

[*** s.mahdi ***]

گل را، که صبا، مرغ‌صفت بال گشاد
گفتی که: منجم ورق فال گشاد

چون گربهٔ بید خوانش آراسته دید
سر بر زد و بوی برد و چنگال گشاد​

 

[eksir]

دو زلفونت بود تار ربابم
چه می‌خواهی از این حال خرابم
تو که با ما سر یاری نداری
چرا هر نیمه شب آیی به خوابم
​

 

[won-a-pa-lei]

یا عافیت از چشم فسون سازم ده
یا آنکه زبان شکوه پردازم ده
دردی و غمی که داده ای بازش گیر
یا جان و دلی که برده ای بازم ده

رهی

 

[eng_hajhashemi]

چیزی که به فکر بکر انسان نرسد
تقدیر خداست تا که آسان نرسد
خلاقیت پرنده ها بود قفس
تا نسل پرنده ها به پایان نرسد​

 

[eksir]

در عشق تو از بس که خروش آوردیم
دریای سپهر را به جوش آوردیم
چون با تو خروش و جوش ما درنگرفت
رفتیم و زبانهای خموش آوردیم
​

 

[primrose]

در عشق تو از بس که خروش آوردیم
دریای سپهر را به جوش آوردیم
چون با تو خروش و جوش ما درنگرفت
رفتیم و زبانهای خموش آوردیم
​

[FONT=&quot]در خاموشی چرا شوی کند و ملول[/FONT]

[FONT=&quot]خو کن به خموشی که اصول است اصول[/FONT]

[FONT=&quot]خود کو خمشی آنکه خمش می خوانی[/FONT]

[FONT=&quot]صد بانگ و غریو است و پیامست و رسول[/FONT]​

​

 

[eksir]

«هیچ آییـنه دگر آهــن نشد
هیــچ نانی گنـدم خرمـن نشد
هیچ انگـوری دگر غوره نشد
هیـچ میـوه پخته باکوره نشد
​

 

[eksir]

سحرگاهان فغان بلبلانه
بیاد روی پر نور گلانه
ز آه مو فلک آخر خدرکه
اثر در ناله‌ی سوته دلانه
​

 

[naghmeirani]

سیف فرغانی

سیف فرغانی

هر بوسه کز آن تنگ دهان می‌خواهی

عمری است که از معدن جان می‌خواهی

در ظلمت خط او نگر زیر لبش

از آب حیوة اگر نشان می‌خواهی

 

[naghmeirani]

سیف فرغانی

سیف فرغانی

هر بوسه کز آن تنگ دهان می‌خواهی

عمری است که از معدن جان می‌خواهی

در ظلمت خط او نگر زیر لبش

از آب حیات اگر نشان می‌خواهی

 

[چاووش]

منوتیر نگاه چشمهایت
منو صدها گناه چشمهایت
رها کردم دل دیوانه ازبند
نشستم درپناه چشمهایت

 

[مارگارت]

شرابي از لبت در جام کردي
مرا با بوسه شيرين کام کردي

دلم آهوي وحشي بود و او را
ندانم با چه افسون رام کردي

 

[چاووش]

زان خوبتری که کس خیال توکند
یا همچو منی فکر وصال تو کند
الحق که برافرینش خود نازد
ایزد که تماشای جمال تو کند

 

[مارگارت]

پروانه ی من به شمع ها بدبین است
چون دیده که شمع با پرش در کین است
گفتند چو جان دهی به جانان برسی
خندید و بگفت: قیمتش سنگین است

 

[naghmeirani]

سعدی

سعدی

گر زخم خورم ز دست چون مرهم دوست

یا مغز برآیدم چو بادام از پوست

غیرت نگذاردم که نالم به کسی

تا خلق ندانند که منظور من اوست

 

[mahyam68]

در هجر تو کار بی نظامست مرا
شیرین همه تلخ و پخته خامست مرا
در عالم اگر هزار کارست مرا
بی نام تو سر به سر حرامست مرا

 

[mahyam68]

تو لاله سرخ و لولو مکنونی
من مجنونم تو لیلی مجنونی
تو مشتریان با بضاعت داری
با مشتریان بی بضاعت چونی​

 

[eksir]

در عشق تو از بس که خروش آوردیم
دریای سپهر را به جوش آوردیم
چون با تو خروش و جوش ما درنگرفت
رفتیم و زبانهای خموش آوردیم

 

[مارگارت]

آب و هوا گر نرسد سبزه را

مرده شود، سبزه نماند بجا​

روح و دل مؤمن پرهیزگار

زنده و شاد است به ذکر خدا​

 

[eksir]

من درد تو را ز دست آسان ندهم
دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم
از دوست به یادگار دردی دارم
کان درد به صد هزار درمان ندهم
​

 

[mahyam68]

نی من منم و نی تو تویی نی تو منی
هم من منم و هم تو تویی هم تو منی

من با تو چنانم ای نگار ختنی
کاندر غلطم که من توام یا تو منی

 

[maryam_22]

تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست

تا بندهٔ تو شده‌ست تابنده شده‌ست

زان روی که از شعاع نور رخ تو

خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست

از رباعيات حافظ

 

[primrose]

باز آ و دلم زهجر پر درد نگر
وز درد فراق چهره ام زرد نگر
از مرگ دوای درد خود می طلبم
بیمار نگر دوا نگر درد نگر
​

 

[mahyam68]

هرچند که از آینه بیرنگ تر است
از خاطرغنچه ها دلم تنگ تر است
بشکن دل بینوای مارا ای عشق
این ساز شکسته اش خوش آهنگ تر است