غزل و قصیده

[غفار]

گر به تو افتدم نظر چهره به چهره رو برو

شرح دهم غم تو را نکته به نکته مو به مو

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]از پی دیدن رخت همچو صبا فتاده ام [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]خانه به خانه در به در کوُچه به کوچه کو به کو [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]میرود از فراق تو خون دل از دو دیده ام [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]دجله به دجله یم به یم چشمه به چشمه جو به جو [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]دور دهان تنگ تو عارض عنبرین خطت [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]غنچه به غنچه گل به گل لاله به لاله بو به بو [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]ابرو و چشم و خال تو صید نموده مرغ دل [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]طبع به طبع دل به دل مهر به مهر و خو به خو [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]مهر تو را دل حزین بافته بر قماش جان [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]رشته به رشته نخ به نخ تار به تار پو به پو [/FONT]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]در دل خویش "طاهره" گشت و ندید جز تو را [/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]صفحه به صفحه لا به لا پرده به پرده تو به تو [/FONT]​

 

[naghmeirani]

وفا

بیا که بر سر آنم که پیش پای تو میرم
ازین چه خوش ترم ای جان که من برای تو میرم
ز دست هجر تو جان می برم به حسرت روزی
که تو ز راه بیایی و من به پای تو میرم
بسوخت مردم بیگانه را به حالت من دل
چنین که پیش دل دیر آشنای تو میرم
ز پا فتادم و در سر هوای روی تو دارم
مرا بکشتی و من دست بر دعای تو میرم
بکن هر آنچه توانی جفا به سایه ی بی دل
مرا ز عشق تو این بس که در وفای تو میرم

 

[eksir]

در پیش بیدلان جان، قدری چنان ندارد
آری کسی که دل داد پروای جان ندارد
پرسی ز من که دارد؟ زان بی‌نشان نشانی
هر کس ازو نشانی دارد نشان ندارد
یک جو وفا ندیدم از روی خوب هرگز
دیدم تمام هر کس این دارد آن ندارد
بر من نه از ترحم کم کرده یار بیداد
تاب جفا ازین بیش در من گمان ندارد
هاتف غلامی تو خواهد بخر به هیچش
این کار اگر ندارد سودی، زیان ندارد​

 

[naghmeirani]

محمدعلی بهمنی

محمدعلی بهمنی

اگرچه نزد شما تشنه ی سخن بودم
کسی که حرف دلش را نگفت من بودم

دلم برای خودم تنگ می شود آری
همیشه بی خبر از حال خویشتن بودم

نشد جواب بگیرم سلام هایم را
هرآنچه شیفته تر از پی شدن بودم

چگونه شرح دهم عمق خستگی ها را
اشاره ای کنم : انگار کوه کن بودم

من آن زلال پرست ام در آب گند زمان
که فکر صافی ی آبی چنین لجن بودم

غریب بودم و گشتم غریب تر اما
دلم خوش است که در غربت وطن بودم

 

[siyavash51]

وفا

بیا که بر سر آنم که پیش پای تو میرم
ازین چه خوش ترم ای جان که من برای تو میرم
ز دست هجر تو جان می برم به حسرت روزی
که تو ز راه بیایی و من به پای تو میرم
بسوخت مردم بیگانه را به حالت من دل
چنین که پیش دل دیر آشنای تو میرم
ز پا فتادم و در سر هوای روی تو دارم
مرا بکشتی و من دست بر دعای تو میرم
بکن هر آنچه توانی جفا به سایه ی بی دل
مرا ز عشق تو این بس که در وفای تو میرم

ز دوردست امیدم کمی نمی کاهی
عیار فاصله ها را شکسته می خواهی

همیشه خاطره هایت نیاز پروازند
به آسمان خیالت نمی برم راهی

بیا به بام نسیم و جهان معطر کن
بخوان ترانه ی مهرت به گوش من گاهی

صدای زنگی زهره در آسمان پیچید
به موی بسته نگارت نمی زنی راهی

شود که زخمه ی زخمی به عود دل بزنی
ز گوشه های نگاهت به رسم همراهی

صدای برکه به دریا نمی رسد هرگز
مگر به مهر نگاهی برآوری آهی

از خودم

 

[naghmeirani]

سایه ی گل

سایه ی گل

ز پرده گر بدر آید نگار پرده نشینم
چون اشک از نظر افتد نگارخانه ی چینم
بسازم از سر زلف تو چون نسیم به بویی
گرم ز دست نیابد که گل ز باغ تو چینم
مرو به ناز جوانی گره فکنده بر ابرو
که پیر عشقم و زلف تو داده چین به جبینم
ز جان نداشت دلم طاقت جدایی و از اشک
کشید پرده به چشمم که رفتن تو نبینم
ز تاب آن که دلم باز سر کشد ز کمندش
کمان کشیده نشسته ست چشم او به کمینم
اگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی
گلی نداشت خزان دیده باغ طبع حزینم
به ناز سر مکش از من که سایه ی توام ای سرو
چو شاخ گل بنشین تا به سایه ی تو نشینم

 

[غفار]

صبـــا ز منــــزل جانــــان گــــذر دریــغ مــــدار/ وز او بـــه عـــاشق بی‌دل خبر دریغ مدار

به شکر آن که شکفتی به کـــام بخت ای گل/نسیــــم وصـــل ز مـــرغ سحر دریغ مدار


حریف عشق تو بــــودم چـــو مـــاه نـــو بودی/ کنــــون کــــه ماه تمامی نظر دریغ مدار


کنـــون کـــه چشمه قند است لعــل نوشینت/ سخن بگوی و ز طوطی شکر دریغ مدار


جهان و هرچه دراو هست سهل ومختصرست/ ز اهـــل معـــرفت این مختصر دریغ مدار


مـــکــارم تـــو بـــــه آفـــــاق می‌بــــرد شـــــاعر/ از او وظیفـــــــه و زاد سفــــر دریغ مدار


چـــو ذکــر خیر طلب می‌کنی سخن این است/ که در بهای سخن سیم و زر دریغ مدار

غبــــار غـــم بــــرود حــــال خــــوش شود حافظ/ تــــو آب دیـــده از این رهگذر دریغ مدا

 

[maryam_22]

چنان در قید مهرت پای بندم
که گویی آهوی سر در کمندم

گهی بر درد بی‌درمان بگریم
گهی بر حال بـی سامان بخنـدم

نه مجنونم که دل بردارم از دوست
مده گر عاقلی بیهوده پندم

گر آوازم دهی من خفته در گور
برآساید روان دردمندم

سری دارم فدای خاک پایت
گر آسایش رسانی ور گزندم

وگر در رنج سعدی راحت توست
من این بیداد بر خود می پسندم

سعدی​

 

[naghmeirani]

مهدی سهیلی

مهدی سهیلی

گل من بنشین

چون فصل بهار آمد با من به چمن بنشین
دامن مکش از دستم بنشین گل من! بنشین
خوش خویی و گلرویی، مهتاب سمن بویی
تا دل ببری از گل ای غنچه دهن! بنشین
تو ماه منی یارا! تا خیره کنی ما را
مریخ و ثریا را بر زلف بزن بنشین
بنشین که صفا داری گیسوی رها داری
گر مهر به ما داری چون مه به چمن بنشین
گردیم، سمندت را، صیدیم، کمندت را
گیسوی بلندت را بر شانه فکن، بنشین
ای گلرخ گلدامن پرهیز کن از دشمن
چون دوست شدی با من بر دیده ی من بنشین
ماه چمنی جانا چون یاسمنی جانا
سیمینه تنی جانا در پیش سمن بنشین
در پای تو چون خاکم نه خاک که خاشاکم
بنگر دل غمناکم آن را مشِکن بنشین
من عاشق دلتنگم، خوارم چون گل سنگم
بر گونه ی بی رنگم، یک بوسه بزن و بنشین
تو عطر وطن داری، دانم غم من داری
گر شور سخن داری، با ما به سخن بنشین

 

[غفار]

مولانا

مولانا

آمد بت میخانه تا خانه برد ما را
بنمود بهار نو تا تازه کند ما را
بگشاد نشان خود بربست میان خود
پر کرد کمان خود تا راه زند ما را
صد نکته دراندازد صد دام و دغل سازد
صد نرد عجب بازد تا خوش بخورد ما را
رو سایه سروش شو پیش و پس او می‌دو
گر چه چو درخت نو از بن بکند ما را
گر هست دلش خارا مگریز و مرو یارا
کاول بکشد ما را و آخر بکشد ما را
چون ناز کند جانان اندر دل ما پنهان
بر جمله سلطانان صد ناز رسد ما را
بازآمد و بازآمد آن عمر دراز آمد
آن خوبی و ناز آمد تا داغ نهد ما را
آن جان و جهان آمد وان گنج نهان آمد
وان فخر شهان آمد تا پرده درد ما را
می‌آید و می‌آید آن کس که همی‌باید
وز آمدنش شاید گر دل بجهد ما را
شمس الحق تبریزی در برج حمل آمد
تا بر شجر فطرت خوش خوش بپزد ما را​

 

[naghmeirani]

ما گدایان خیل سلطانیم
شهربند هوای جانانیم

بنده را نام خویشتن نبود
هر چه ما را لقب دهند آنیم

گر برانند و گر ببخشایند
ره به جای دگر نمی‌دانیم

چون دلارام می‌زند شمشیر
سر ببازیم و رخ نگردانیم

دوستان در هوای صحبت یار
زر فشانند و ما سر افشانیم

مر خداوند عقل و دانش را
عیب ما گو مکن که نادانیم

هر گلی نو که در جهان آید
ما به عشقش هزاردستانیم

تنگ چشمان نظر به میوه کنند
ما تماشاکنان بستانیم

تو به سیمای شخص می‌نگری
ما در آثار صنع حیرانیم

هر چه گفتیم جز حکایت دوست
در همه عمر از آن پشیمانیم

سعدیا بی وجود صحبت یار
همه عالم به هیچ نستانیم

ترک جان عزیز بتوان گفت
ترک یار عزیز نتوانیم

 

[غفار]

در هوایت بی‏قرارم روز و شب [FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif].....سر ز پایت برندارم روز و شب [/FONT]​

​

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]روز و شب را همچو خو مجنون کنم ...... [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]روز و شب را کی گذارم روز و شب؟ [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]جان و دل از عاشقان می‏خواستند........ [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]جان و دل را می‏سپارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا نیابم آن چه در مغز منست ........[/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]یک زمانی سر نخارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا که عشقت مطربی آغاز کرد........... [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]گاه چنگم گه تارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]می‏زنی تو زخمه و بر می‏رود...... [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا به گردون زیر و زارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ساقیی کردی بشر را چل صبوح ........ [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ز آن خمیر اندر خمارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ای مهار عاشقان در دست تو........ [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]در میان ای قطارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]می‏کشم مستانه بارت بی‏خبر [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]........همچو اشتر زیر بارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا بنگشایی به قندت روزه‏ام ......... [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا قیامت روزه دارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]چون ز خوان فضل روزه بشکنم......... [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]عید باشد روزگارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]جان روز و جان شب ای جان تو........ [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]انتظارم، انتظارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]تا به سالی نیستم موقوف عید.......... [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]با مه تو عیدوارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ز آن شبی که وعده کردی روز وصل.......... [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]روز و شب را می‏شمارم روز و شب [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]بس که کشت مهر جانم تشنه است......... [/FONT][FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ز ابر دیده اشک بارم روز و شب[/FONT] ​

 

[naghmeirani]

بنده وار آمدم به زنهارت
که ندارم سلاح پیکارت

متفق می‌شوم که دل ندهم
معتقد می‌شوم دگربارت

مشتری را بهای روی تو نیست
من بدین مفلسی خریدارت

غیرتم هست و اقتدارم نیست
که بپوشم ز چشم اغیارت

گر چه بی طاقتم چو مور ضعیف
می‌کشم نفس و می‌کشم بارت

نه چنان در کمند پیچیدی
که مخلص شود گرفتارت

من هم اول که دیدمت گفتم
حذر از چشم مست خون خوارت

دیده شاید که بی تو برنکند
تا نبیند فراق دیدارت

تو ملولی و دوستان مشتاق
تو گریزان و ما طلبکارت

چشم سعدی به خواب بیند خواب
که ببستی به چشم سحارت

تو بدین هر دو چشم خواب آلود
چه غم از چشم‌های بیدارت

 

[pink girl]

روزها شد تا كسم پيرامن اين در نديد
تا تو گفتي دور شو زين در كسم ديگر نديد

چه ديده اي و درين چيست مصلحت كه نگاهت
تمام خشم شد و رخصت عتاب نداد

تو زود رنج تغافل پرست وه چه بلندي
چه گفته ام كه سلامم دگر جواب ندارد

بخشكسال وفا رستي اي گياه محبت
بريز برگ كه ابر اميد آب ندارد

دل بلاكش وحشي كه خو بداغ تو كرد
اگر به آتش دوزخ رود عذاب ندارد

 

[Dandalion]

چنین که برده شراب لبت ز دست مرا
مگر به دامن محشر برند مست مرا ​

چگونه از سرکویت توان کشیدن پای
که کرده هر سر موی تو پای بست مرا​

کبود شد فلک از رشک سربلندی من
که عشق سرو بلند تو ساخت پست مرا​

بدین امید که یک لحظه با تو بنشینم
هزار ناوک حسرت به دل نشست مرا​

به نیم بوسه توان صد هزار جان دادن
از آن دو لعل می‌آلود می‌پرست مرا​

کنون نه مست نگاه تو گشتم ای ساقی
که هست مستی این باده از الست مرا​

نشسته خیل غمش در دل شکسته‌ی من
درست شد همه کاری از این شکست مرا​

خوشم به سینه‌ی مجروح خویشتن یا رب
جراحتش مرساد آن که سینه خست مرا​

پرستش صنمی می‌کنم فروغی سان
که عشقش از پی این کار کرده هست مرا​

فروغی بسطامی​

 

[مهدی 108]

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

​

آن جوان بخت که می‌زد رقم خیر و قبول

بنده پیر ندانم ز چه آزاد نکرد

کاغذین جامه به خوناب بشویم که فلک

رهنمونیم به پای علم داد نکرد

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد

سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر

آشیان در شکن طره شمشاد نکرد

شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار

زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد

کلک مشاطه صنعش نکشد نقش مراد

هر که اقرار بدین حسن خداداد نکرد

مطربا پرده بگردان و بزن راه عراق

که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد

غزلیات عراقیست سرود حافظ

که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد

 

[naghmeirani]

سایه ی هما

سایه ی هما

به من ز بوی تو باد صبا دریغ نکرد
ز آشنا نفس آشنا دریغ نکرد
چو غنچه تنگ دلی هرگزش مباد آن گل
که بوی خوش ز نسیم صبا دریغ نکرد
صفای ایینه ی روی آن پری وش باد
که با شکسته دلان از صفا دریغ نکرد
جفا ز بخت بد خویش می کشم من زار
وگرنه یار به من از وفا دریغ نکرد
حبیب من چه بهشتی طبیب مشفق بود
که دید درد مرا و دوا دریغ نکرد
همیشه بر سر او سایبان دولت باد
که سایه از سرما چون هما دریغ نکرد
چه بخت بود که آن سر کشیده سرو بلند
ز آب دیده ی من خاک پا دریغ نکرد
بر آستان نظر اشک پرده دار دل است
بیا که دیده ی من از تو جا دریغ نکرد
از آن لب شکرینم به بوسه ای بنواز
که سایه با تو چو نی از نوا دریغ نکرد

 

[siyavash51]

با این همه دلواپسی وین درد بی هنگام من

جان می دهم جان می دهم تا برنیاید کام من

از رشته ی دیبای جان وز دانه ی یاقوت دل

دامی فراهم ساختم آخر نگشتی رام من

وقتی که بوی نسترن گم می شود در عطر تو

چون غنچه می پیچی به هم تا نشنوی پیغام من

در سایه سار ماهتاب آسوده ای در خواب ناز

آرام مژگان بی امان برهم زند آرام من

از لابلای ابرها گاهی نگاهی می کنی

من گریه بر سودای دل تو خنده بر انجام من

ای کاش روزی آسمان از مهر تو دل برکند

باشد که از آزار او گامی زنی بر بام من

پرواز رویاهای من تا جرعه نوشی از لبت

اما ز خوناب جگر لبریز کردی جام من

کرم قلاوند

 

[naghmeirani]

چشمی کنار پنجره ی انتظار

چشمی کنار پنجره ی انتظار

ای دل ، به کوی او ز که پرسم که یار کو
در باغ پر شکوفه ، که پرسد بهار کو
نقش و نگار کعبه نه مقصود شوق ماست
نقشی بلند تر زده ایم ، آن نگار کو
جانا ، نوای عشق خموشانه خوش تر است
آن آشنای ره که بود پرده دار کو
ماندم درین نشیب و شب آمد ، خدای را
آن راهبر کجا شد و آن راهوار کو
ای بس ستم که بر سر ما رفت و کس نگفت
آن پیک ره شناس حکایت گزار کو
چنگی به دل نمی زند امشب سرود ما
آن خوش ترانه چنگی شب زنده دار کو
ذوق نشاط را می و ساقی بهانه بود
افسوس ، آن جوانی شادی گسار کو
یک شب چراغ روی تو روشن شود ، ولی
چشمی کنار پنجره ی انتظار کو
خون هزار سرو دلاور به خاک ریخت
ای سایه ! های های لب جویبار کو

 

[naghmeirani]

خواب و خیال

خواب و خیال

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت
پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت
کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد
خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت
درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد
آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت
خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت
رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد
چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت
بود ایا که ز دیوانه ی خود یاد کند
آن که زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت
سایه آن چشم سیه با تو چه می گفت که دوش
عقل فریاد برآورد و به صحرا زد و رفت

 

[siyavash51]

بازآی دلبرا که دلم بی قرار توست
وین جان به لب آمده در انتظار توست

در دست این خمار غمم هیچ چاره نیست
جز باده ای که در قدح غمگسار توست

ساقی بدست باش که این مست می پرست
چون خم زپا نشست و هنوزش خمار توست

هر سوی موج فتنه گرفته ست و زین میان
آسایشی که هست مرا در کنار توست

سیری مباد سوخته ی تشنه کام را
تا جرعه نوش چشمه ی شیرین گوار توست

بیچاره دل که غارت عشقش به باد داد
ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست

هرگز ز دل امید گل آوردنم نرفت
این شاخ خشک زنده به بوی بهار توست

ای سایه صبر کن که برآید به کام دل
آن آرزو که در دل امیدوار توست ...

من هم سایه را می پرستم ...

 

[siyavash51]

برسان باده که غم روی نمود ای ساقی
این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی

حالیا نقش دل ماست در آیینه ی جام
تاچه رنگ آورد این چرخ کبود ای ساقی

تشنه ی خون زمین است فلک این وین مه نو
کهنه داسی ست که بس کشته درود ای ساقی

منتی نیست اگر روز و شبی بیشم داد
چه ازو کاست و بر من چه فزود ای ساقی

بس که شستیم به خوناب جگر جامه ی جان
نه از آن تار بجا ماند و نه پود ای ساقی

در فروبند که چون سایه در این خلوت غم
با کسم نیست سر گفت و شنود ای ساقی

 

[pink girl]

آه تا كي ز سفر باز نيايي باز آ اشتياق تو مرا سوخت كجايي باز آ

شده نزديك كه هجران تو ما را بكشد گر همان بر سر خونريزي مايي با آ

كرده اي عهد كه باز آيي ما را بكشي وقت آنست كه لطفي بنمايي باز آ

رفتي و باز نمي آيي ومن بي تو بجان جان من اينهمه بي رحم چرايي باز آ

وحشي از جرم همين كز سر آن كو رفتي
گر چه مستوجب سد گونه جفايي باز آ

 

[Mitra_Galaxy]

از چشمه ی چشمم همه خون می رود امروز
خون شد دلم از دیده برون می رود امروز

آبی که فرو می رود از چشمه ی چشمم
اشکش نتوان گفت که خون می رود امروز

دیگر به غم عشق صبوری نتوانم
کز سینه صبر و سکون می رود امروز

< نظمی تبریزی>

 

[بد ذات]

​

[FONT=&quot]خیال کردم تو هم درد آشنایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]به دل گفتم تو هم همرنگ مایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]خیال کردم تو هم در وادی عشق [/FONT]​

​

[FONT=&quot]اسیر حسرت و رنج و بلایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]ندونستم تو بی مهر و وفایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]نفهمیدم گرفتار هوایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]ندونستم پسِ دیدارِ شیرین [/FONT]​

​

[FONT=&quot]نهفته چهره تلخِ جدایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]تو که گفتی دلت عاشق ترینه[/FONT]​

​

[FONT=&quot]دلت عاشق ترین قلب زمینه[/FONT]​

​

[FONT=&quot]همیشه مهربونه با دله من [/FONT]​

​

[FONT=&quot]برای قلب تنهام همنشینه[/FONT]​

​

[FONT=&quot]چرا پس دل به تیر بی وفایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]شده قربانیت بی خون بهایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]نفهمیدی امید نا امیدی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]رها کردی دلم رفتی کجایی[/FONT]​

​

[FONT=&quot]ز بس آزار دادی روز و شب دل[/FONT]​

​

[FONT=&quot]دل دیوانه ام آخر شد عاقل[/FONT]​

​

[FONT=&quot]دل قافل شد عاقل دست برداشت[/FONT]​

​

[FONT=&quot]ز امید خیالی خام و باطل[/FONT]​

​

 

[*زهره*]

هر که را جام می به دست افتاد
رند و قلاش و می‌پرست افتاد

دل و دین و خرد زدست بداد
هر که را جرعه‌ای به دست افتاد

چشم میگون یار هر که بدید
ناچشیده شراب، مست افتاد

وانکه دل بست در سر زلفش
ماهی‌آسا، میان شست افتاد

لشکر عشق باز بیرون تاخت
قلب عشاق را شکست افتاد

عاشقی کز سر جهان برخاست
زود با دوستش نشست افتاد

هر که پا بر سر جهان ننهاد
همت او عظیم پست افتاد

سر جان و جهان ندارد آنک:
در سرش بادهٔ الست افتاد

وآنکه از دست خود خلاص نیافت
در ره عشق پای‌بست افتاد

هان، عراقی، ببر ز هستی خویش
نیستی بهره‌ات ز هست افتاد​

 

[EVER GREEN]

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی

دل که آیینه شاهیست غباری دارد
از خدا می‌طلبم صحبت روشن رایی

کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش
که دگر می نخورم بی رخ بزم آرایی

نرگس ار لاف زد از شیوه چشم تو مرنج
نروند اهل نظر از پی نابینایی

شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان
ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی

جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر
در کنارم بنشانند سهی بالایی

کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست
گشت هر گوشه چشم از غم دل دریایی

سخن غیر مگو با من معشوقه پرست
کز وی و جام می‌ام نیست به کس پروایی

این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت
بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی

گر مسلمانی از این است که حافظ دارد
آه اگر از پی امروز بود فردایی

 

[pink girl]

من مست می عشقم هشیار نخواهم شد
وز خواب خوش مستی بیدار نخواهم شد
امروز چنان مستم از باده‌ی دوشینه
تا روز قیامت هم هشیار نخواهم شد
تا هست ز نیک و بد در کیسه‌ی من نقدی
در کوی جوانمردان عیار نخواهم شد
آن رفت که می‌رفتم در صومعه هر باری
جز بر در میخانه این بار نخواهم شد
از توبه و قرایی بیزار شدم، لیکن
از رندی و قلاشی بیزار نخواهم شد
از دوست به هر خشمی آزرده نخواهم گشت
وز یار به هر زخمی افگار نخواهم شد
چون یار من او باشد، بی‌یار نخواهم ماند
چون غم خورم او باشد غم‌خوار نخواهم شد
تا دلبرم او باشد دل بر دگری ننهم
تا غم خورم او باشد غمخوار نخواهم شد
چون ساخته‌ی دردم در حلقه نیارامم
چون سوخته‌ی عشقم در نار نخواهم شد
تا هست عراقی را در درگه او باری
بر درگه این و آن بسیار نخواهم شد​

 

[EVER GREEN]

لبش می‌بوسم و در می‌کشم می
به آب زندگانی برده‌ام پی

نه رازش می‌توانم گفت با کس
نه کس را می‌توانم دید با وی

لبش می‌بوسد و خون می‌خورد جام
رخش می‌بیند و گل می‌کند خوی

بده جام می و از جم مکن یاد
که می‌داند که جم کی بود و کی کی

بزن در پرده چنگ ای ماه مطرب
رگش بخراش تا بخروشم از وی

گل از خلوت به باغ آورد مسند
بساط زهد همچون غنچه کن طی

چو چشمش مست را مخمور مگذار
به یاد لعلش ای ساقی بده می

نجوید جان از آن قالب جدایی
که باشد خون جامش در رگ و پی

زبانت درکش ای حافظ زمانی
حدیث بی زبانان بشنو از نی

 

[pink girl]

پیامی ز مژگان تر می‌فرستم
کتابی به خون جگر می‌فرستم
سوی آشنایان ملک محبت
ز شهر غریبی خبر می‌فرستم
در اینجا جگرخستگان‌اند افزون
ز هر یک درود دگر می‌فرستم
درود فراوان سوی شاه خوبان
ز درویش خونین‌جگر می‌فرستم
گهر می‌فرستم سوی ژرف دریا
سوی شکرستان، شکر می‌فرستم
ولیکن چه چاره؟ که از دار غربت
سوی دوست شرح سفر می‌فرستم
ز بیت‌الحزن همچو یعقوب محزون
بضاعت به سوی پسر می‌فرستم
شد از نامه‌ات چشم این پیر روشن
تشکر به نور بصر می‌فرستم
به صبح جبین منیرت سلامی
به لطف نسیم سحر می‌فرستم
فرستادم اینک دل خسته سویت
تن خسته را بر اثر می‌فرستم
به بام بقای تو پران دعایی
هم آغوش بال اثر می‌فرستم