[h=3]ناقوسی که 100 میلیون سال است می نوازد [/h]
یک گروه بین المللی از ستاره شناسان شواهدی یافته از این که کهکشان راه شیری ما همین 100 میلیون سال پیش، برخوردی با یک کهکشان کوچک تر یا ساختاری پرجرم از ماده ی تاریک داشته و در نتیجه ی این برخورد، هنوز هم مانند ناقوسی در حال نواختن است.
این کشف بر پایه ی مشاهده ی 300,000 ستاره از ستارگان نزدیک به خودمان در کهکشان راه شیری توسط پیمایش دیجیتالی سراسر آسمان اسلون (SDSS) انجام شد. ستارگان درون قرص کهکشان راه شیری در همان حال که به چابکی با سرعت 220 کیلومتر بر ثانیه به گرد مرکز کهکشان می چرخند، با سرعتی حدود 20 تا 30 کیلومتر بر ثانیه هم به بالا و پایین جابجا می شوند. نتایج این بررسی نشان می دهد جایگاه (موقعیت) و جابجایی این ستارگانِ نزدیک، دقیقن به آن منظمی که پنداشته می شد نیست.
فیزیکدان دانشگاه کویین، لری ویدرو که پژوهشگر اصلی این بررسی بود می گوید: «ما به روشنی تفاوت های نامنتظره ای را در پراکندگی ستارگان راه شیری در بالا و پایین صفحه ی مرکزی کهکشان مشاهده کردیم که ظاهر یک موج عمودی را به آن داده است -- چیزی که تاکنون کسی ندیده بوده.»
پژوهشگران نتوانسته اند جرم کیهانیی که از درون راه شیری گذشته بوده را شناسایی کنند. این جرم می توانسته یکی از کهکشان های کوچک ماهواره ای باشد که به دور مرکز کهکشان ما می چرخند، یا یک ساختار نادیدنی مانند یک هاله از ماده ی تاریک. همچنین این شاید یک تک رویداد جداگانه در گذشته نبوده و چه بسا هنوز هم در جریان باشد.
این پژوهشگران به هنگام بررسی داده های SDSS، اختلافی کوچک ولی از نظر آماری چشمگیر را در پراکندگی ستارگان شمال و جنوب صفحه ی مرکزی راه شیری کشف کردند. آن ها تا بیش از یک سال، توضیح های گوناگونی را برای این نامتقارنی شمالی-جنوبی آزمودند ولی نتوانستند رازش را بگشایند. از همین رو بررسی داده ها را دوباره آغاز کردند تا شاید چیزی بیابند که از رخدادهای اخیر کهکشان راه شیری برایشان بگوید.
دانشمندان بیش از 20 کهکشان ماهواره ای قابل دیدن را سراغ دارند که به گرد مرکز کهکشان راه شیری می چرخند. جرم هر یک از این کهکشان ها چیزی میان یک میلیون تا یک میلیارد برابر جرم خورشید است. همچنین شاید توده های ماهواره ای نادیدنی از ماده ی تاریک نیز وجود داشته باشد. ماده ی تاریک موجود در کیهان 6 برابر ماده ی معمولی و قابل دیدنست. شبیه سازی های رایانه ای ستاره شناسان نشان داده که این ماده ی نادیدنی صدها ساختار پرجرم پدید آورده که به گرد راه شیری می چرخند.
به دلیل فراوانی این ماهواره های تاریک، احتمال این که از درون صفحه ی مرکزی راه شیری بگذرند و امواج عمودی پدید آورند، بیشتر از کهکشان های ماهواره ایِ قابل دیدن است.
شبیه سازی های رایانه ای نشان می دهد که طی بیش از 100 میلیون سال آینده، کهکشان ما از "نواختن" باز خواهد ایستاد؛ عدم تقارن شمال و جنوبش از بین خواهد رفت و حرکت های عمودی ستارگان در فضای همسایگی خورشید، آن ها را به مدارهای تعادلیشان باز خواهد گرداند؛ البته اگر دوباره کهکشان با چیزی برخورد نکند.
از جمله همکارانی که بر روی این پروژه کار کردند، برایان یانی و اسکات دادلسون (بخش انرژی آمریکا، فرمیلب)، سوزان گاردنر (دانشگاه کنتاکی) و سین یو چن (دانشگاه شیکاگو) بودند.
منبع: sciencedaily
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان
* نشانه هایی یافته شده از این که کهکشان راه شیری ما حدود 100 میلیون سال پیش با چیزی برخورد کرده و
هنوز هم مانند ناقوسی از این برخورد در حال نواختن است.
هنوز هم مانند ناقوسی از این برخورد در حال نواختن است.
یک گروه بین المللی از ستاره شناسان شواهدی یافته از این که کهکشان راه شیری ما همین 100 میلیون سال پیش، برخوردی با یک کهکشان کوچک تر یا ساختاری پرجرم از ماده ی تاریک داشته و در نتیجه ی این برخورد، هنوز هم مانند ناقوسی در حال نواختن است.
|
پراکندگی نامتقارنی در ستارگان شمال و جنوب کهکشان دیده می شود که نمایی همچون یک موج عمودی را به آن داده. این نشان می دهد کهکشان راه شیری حدود 100 میلیون سال پیش برخوردی را پشت سر گذاشته و هنوز هم مانند ناقوسی از این برخورد در حال نواختن است. تصویر بزرگ تر |
این کشف بر پایه ی مشاهده ی 300,000 ستاره از ستارگان نزدیک به خودمان در کهکشان راه شیری توسط پیمایش دیجیتالی سراسر آسمان اسلون (SDSS) انجام شد. ستارگان درون قرص کهکشان راه شیری در همان حال که به چابکی با سرعت 220 کیلومتر بر ثانیه به گرد مرکز کهکشان می چرخند، با سرعتی حدود 20 تا 30 کیلومتر بر ثانیه هم به بالا و پایین جابجا می شوند. نتایج این بررسی نشان می دهد جایگاه (موقعیت) و جابجایی این ستارگانِ نزدیک، دقیقن به آن منظمی که پنداشته می شد نیست.
فیزیکدان دانشگاه کویین، لری ویدرو که پژوهشگر اصلی این بررسی بود می گوید: «ما به روشنی تفاوت های نامنتظره ای را در پراکندگی ستارگان راه شیری در بالا و پایین صفحه ی مرکزی کهکشان مشاهده کردیم که ظاهر یک موج عمودی را به آن داده است -- چیزی که تاکنون کسی ندیده بوده.»
پژوهشگران نتوانسته اند جرم کیهانیی که از درون راه شیری گذشته بوده را شناسایی کنند. این جرم می توانسته یکی از کهکشان های کوچک ماهواره ای باشد که به دور مرکز کهکشان ما می چرخند، یا یک ساختار نادیدنی مانند یک هاله از ماده ی تاریک. همچنین این شاید یک تک رویداد جداگانه در گذشته نبوده و چه بسا هنوز هم در جریان باشد.
این پژوهشگران به هنگام بررسی داده های SDSS، اختلافی کوچک ولی از نظر آماری چشمگیر را در پراکندگی ستارگان شمال و جنوب صفحه ی مرکزی راه شیری کشف کردند. آن ها تا بیش از یک سال، توضیح های گوناگونی را برای این نامتقارنی شمالی-جنوبی آزمودند ولی نتوانستند رازش را بگشایند. از همین رو بررسی داده ها را دوباره آغاز کردند تا شاید چیزی بیابند که از رخدادهای اخیر کهکشان راه شیری برایشان بگوید.
دانشمندان بیش از 20 کهکشان ماهواره ای قابل دیدن را سراغ دارند که به گرد مرکز کهکشان راه شیری می چرخند. جرم هر یک از این کهکشان ها چیزی میان یک میلیون تا یک میلیارد برابر جرم خورشید است. همچنین شاید توده های ماهواره ای نادیدنی از ماده ی تاریک نیز وجود داشته باشد. ماده ی تاریک موجود در کیهان 6 برابر ماده ی معمولی و قابل دیدنست. شبیه سازی های رایانه ای ستاره شناسان نشان داده که این ماده ی نادیدنی صدها ساختار پرجرم پدید آورده که به گرد راه شیری می چرخند.
به دلیل فراوانی این ماهواره های تاریک، احتمال این که از درون صفحه ی مرکزی راه شیری بگذرند و امواج عمودی پدید آورند، بیشتر از کهکشان های ماهواره ایِ قابل دیدن است.
شبیه سازی های رایانه ای نشان می دهد که طی بیش از 100 میلیون سال آینده، کهکشان ما از "نواختن" باز خواهد ایستاد؛ عدم تقارن شمال و جنوبش از بین خواهد رفت و حرکت های عمودی ستارگان در فضای همسایگی خورشید، آن ها را به مدارهای تعادلیشان باز خواهد گرداند؛ البته اگر دوباره کهکشان با چیزی برخورد نکند.
از جمله همکارانی که بر روی این پروژه کار کردند، برایان یانی و اسکات دادلسون (بخش انرژی آمریکا، فرمیلب)، سوزان گاردنر (دانشگاه کنتاکی) و سین یو چن (دانشگاه شیکاگو) بودند.
منبع: sciencedaily
برگردان: یک ستاره در هفت آسمان