پیرمرد ۶۶ ساله‌ای بیش از ۴۶ سال از عمرش را در غاری میان جنگل های انبوه روستای جیرده از توابع دهستان آلیان فومن سپری کرده و آخرین باری که استحمام کرده ۲۰ سال قبل بوده است.
به گزارش خبرگزاری فارس از فومن، عزیز نوروزی پرور پیرمرد ۶۶ ساله متولد آذر ۱۳۲۰ و شماره شناسنامه ۴، همانند انسانهای نخستین داخل یک حفره سنگی در میان جنگل های سربه فلک کشیده روستای جیرده فومن زندگی می کند و با آنکه اهالی محل یک کلبه چوبی برای وی ساخته اند از زندگی در آنجا خودداری می کند و همچنان برزندگی غارنشینی مصر است.
وی به خبرنگار فارس گفت: طی مدت ۴۶ سال به زندگی غارنشینی خوگرفته ام و هرگز غذای گرم نخورده و روزها و شب هایم را با آب، نان، ماست و گیاهان جنگلی می گذرانم.
نوروزی پرور که فاقد هرگونه امکانات بهداشتی است، افزود: ۲۰ سال پیش زمانی که در بیمارستان بستری بودم حمام کرده و بعد از آن رنگ حمام را ندیدم.
این پیرمرد غارنشین که پس از ۵ سال در تیرماه امسال موهای سرش را کوتاه کرده در این باره اظهار داشت: از آنجا که هرروز پیاده روی می کنم و به روستاهای پایین دست سرمی زنم و نان و ماست تهیه می کنم به اصرار مردم و بچه ها موهایم را کوتاه کردم و از این بابت بسیار دلخور و ناراحتم.
اهالی و پیرمردان خوش قریحه روستاهای جیرده، مشه که، کنتانسر، گاو کوه ی آلیان نیز در گفت وگو با خبرنگار فارس، نوروزی پرور را مردی بی آزاد می دانند که تاکنون صدمه و آسیبی به کسی نرسانده اما از آداب اجتماعی و نوع معیشت دنیای امروز فاصله دارد و زندگی او غارنشینی را تداعی می کند.
نوروزی پرور که به عزیز غارنشین شهرت دارد دارای حافظه خوبی است و تا کلاس پنجم ابتدایی درس خوانده و از ۲۰ سالگی به صورت طبیعی زندگی کرد اما از آن به بعد به جنگل پناه برد و احوالاتش دگرگون شد.
وی اشعار زیادی از کتابهای اول تا پنجم ابتدایی را در ذهن خود به خاطر سپرده و آنها را زمزمه می کند.
این غارنشین در ادامه گفت وگوی خود با خبرنگار فارس در مورد علت غارنشینی خود اذعان داشت: من در سوگ یگانه نگارم آواره کوه و جنگل شدم.
وی در پایان از آرزویش سخن گفت: تنها آرزوی من داشتن یک تفنگ ته پر، یک کاخ و ازدواج با دختری زیبا است.
به گزارش خبرگزاری فارس از فومن، عزیز نوروزی پرور پیرمرد ۶۶ ساله متولد آذر ۱۳۲۰ و شماره شناسنامه ۴، همانند انسانهای نخستین داخل یک حفره سنگی در میان جنگل های سربه فلک کشیده روستای جیرده فومن زندگی می کند و با آنکه اهالی محل یک کلبه چوبی برای وی ساخته اند از زندگی در آنجا خودداری می کند و همچنان برزندگی غارنشینی مصر است.
وی به خبرنگار فارس گفت: طی مدت ۴۶ سال به زندگی غارنشینی خوگرفته ام و هرگز غذای گرم نخورده و روزها و شب هایم را با آب، نان، ماست و گیاهان جنگلی می گذرانم.
نوروزی پرور که فاقد هرگونه امکانات بهداشتی است، افزود: ۲۰ سال پیش زمانی که در بیمارستان بستری بودم حمام کرده و بعد از آن رنگ حمام را ندیدم.
این پیرمرد غارنشین که پس از ۵ سال در تیرماه امسال موهای سرش را کوتاه کرده در این باره اظهار داشت: از آنجا که هرروز پیاده روی می کنم و به روستاهای پایین دست سرمی زنم و نان و ماست تهیه می کنم به اصرار مردم و بچه ها موهایم را کوتاه کردم و از این بابت بسیار دلخور و ناراحتم.
اهالی و پیرمردان خوش قریحه روستاهای جیرده، مشه که، کنتانسر، گاو کوه ی آلیان نیز در گفت وگو با خبرنگار فارس، نوروزی پرور را مردی بی آزاد می دانند که تاکنون صدمه و آسیبی به کسی نرسانده اما از آداب اجتماعی و نوع معیشت دنیای امروز فاصله دارد و زندگی او غارنشینی را تداعی می کند.
نوروزی پرور که به عزیز غارنشین شهرت دارد دارای حافظه خوبی است و تا کلاس پنجم ابتدایی درس خوانده و از ۲۰ سالگی به صورت طبیعی زندگی کرد اما از آن به بعد به جنگل پناه برد و احوالاتش دگرگون شد.
وی اشعار زیادی از کتابهای اول تا پنجم ابتدایی را در ذهن خود به خاطر سپرده و آنها را زمزمه می کند.
این غارنشین در ادامه گفت وگوی خود با خبرنگار فارس در مورد علت غارنشینی خود اذعان داشت: من در سوگ یگانه نگارم آواره کوه و جنگل شدم.
وی در پایان از آرزویش سخن گفت: تنها آرزوی من داشتن یک تفنگ ته پر، یک کاخ و ازدواج با دختری زیبا است.
جالب بود اما به نظر من ادمی که بخواد به خاطر یه جواب منفی شنیدن این طوری گوشه نشین بشه و زنگی و فرصت های خوب دیگه ای که خدا مطمئنا براش قرار داده رو ندیده بگیره و تو گذشته زندگی کنه همون بهتر که هیچ وقت ازدواج نکنه .
