cyrusco
عضو جدید
«هنر برای هنر»
هنر برای هنر بود
اگر كودكِ هم‌سایه سیر می‌خوابید
و بمبِ هسته‌یی
اعجازِ قرن نامیده نمی‌شد.
مرا ببخشید كه نمی‌توانم
با پاهایی كه ناخن‌هاشان را كشیده‌اند
برایتان باله برقصم!
من نقاشی انتزاعی را نمی‌فهمم
و میانه ندارم
با نقاشانی كه
وقتی پشتِ سه‌پایه‌هاشان می‌ایستند
بغضی در گلو ندارند.
من شعار می‌دهم اگر شعر
بی‌تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتم باشد،
یا حكایتِ خر و كنیزك...
شعار می‌دهم و پیش می‌روم و نیش می‌زنم
مانندِ ماری كه به كرم بودن متهم شده.
بگذار شاعرانِ دیگر بر قلاب‌ها برقصند
قبل از بلعیده شدن
به دستِ ماهیانی كه زیبایی را دوست می‌دارند
و زیبایی به چشمشان
رقصِ كرمی‌ست كه قلاب را به گلوشان می‌دوزد.
نفت یك شبه ملی نشد
اما شاعرانی را می‌شناسم
كه به چشم برهم زدنی ملی نامیده شدند
اگر چه جهانشان تنها در دایره‌ی منقلی خلاصه می‌شد.
من هم می‌توانستم حرف‌هایی به بزرگیِ نوبل بزنم
و آن‌قدر شاعر بودم كه بتوانم
در كافه‌های سیگار ممنوع بنشینم
و با ترانه‌های سوزناك دل از دخترانِ نوجوان ببرم
اما خواستم وصله‌یی شوم بر پیراهنِ پاره‌ی تو،
پسركِ سرماخورده‌ی پشتِ چراغ قرمز
كه دعاهای ضدِ آبت را حراج كرده‌یی!
خواستم النگویی پلاستیكی باشم
بر دستانِ خواهرت
یا دستمالی كه
عرق از پیشانیِ پدرت بگیرد
وقتی سربالاییِ راهِ كارخانه را بالا می‌رود،
خواستم هیزمی در بخاریِ چپرِ شما باشم
تا رماتیسم از پای مادرت به قلبش نخزد
این همه را خواستم و
نتوانستم...
كاش جهان به قشنگیِ بالِ پروانه بود
تا شعر از واژه‌های تاریك تهی می‌شد
اما وقتی پدربزرگ در جوانی
دندان‌هایش را به دندان‌سازی طماع می‌فروشد
و گیس‌های مادربزرگ یك شبه سفید می‌شوند
دیگر چه‌گونه می‌شود گفت:
زنده‌گی رسمِ خوش‌آیندی‌ست؟
من سنگی بودم
كه فكرِ شكستنِ هیچ شیشه‌یی را در سر نداشت
و بطریِ كوكتل مولوتفی كه آرزو می‌كرد
شراب را بینِ دو عاشق قسمت كند.
اُپرای كارمن زیبا بود
اگر در هر ثانیه صد نفر در جهان از بی‌غذایی نمی‌مُردند
و جنگل، جنگل درخت
قنداقِ تفنگ نمی‌شد
و هنر برای هنر نیست
وقتی كودكان را در اینترنت حراج می‌كنند
و سربازان شرط سرِ جنینِ زنِ حامله می‌بندند
و شكم می‌درند.
چه‌گونه می‌شود به جاودانه‌گی اندیشید
وقتی لوله‌ی تپانچه‌یی
مدام بر شقیقه‌ات احساس می‌شود
و ابداعاتِ شاعرانه چه اهمیتی دارند
وقتی در خاكِ زمین
یك مین به اِزای هر انسان مدفون است...
من خو نمی‌كنم به نظامِ سیركی كه در آن
تنها برای شیرهایی كف می‌زنند
كه به ضربِ شلاقِ رام‌كننده می‌رقصند،
غرشِ مرا اگر خوش ندارید
به گلوله پاسخم دهید
هنر برای هنر بود
اگر كودكِ هم‌سایه سیر می‌خوابید
و بمبِ هسته‌یی
اعجازِ قرن نامیده نمی‌شد.
مرا ببخشید كه نمی‌توانم
با پاهایی كه ناخن‌هاشان را كشیده‌اند
برایتان باله برقصم!
من نقاشی انتزاعی را نمی‌فهمم
و میانه ندارم
با نقاشانی كه
وقتی پشتِ سه‌پایه‌هاشان می‌ایستند
بغضی در گلو ندارند.
من شعار می‌دهم اگر شعر
بی‌تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتم باشد،
یا حكایتِ خر و كنیزك...
شعار می‌دهم و پیش می‌روم و نیش می‌زنم
مانندِ ماری كه به كرم بودن متهم شده.
بگذار شاعرانِ دیگر بر قلاب‌ها برقصند
قبل از بلعیده شدن
به دستِ ماهیانی كه زیبایی را دوست می‌دارند
و زیبایی به چشمشان
رقصِ كرمی‌ست كه قلاب را به گلوشان می‌دوزد.
نفت یك شبه ملی نشد
اما شاعرانی را می‌شناسم
كه به چشم برهم زدنی ملی نامیده شدند
اگر چه جهانشان تنها در دایره‌ی منقلی خلاصه می‌شد.
من هم می‌توانستم حرف‌هایی به بزرگیِ نوبل بزنم
و آن‌قدر شاعر بودم كه بتوانم
در كافه‌های سیگار ممنوع بنشینم
و با ترانه‌های سوزناك دل از دخترانِ نوجوان ببرم
اما خواستم وصله‌یی شوم بر پیراهنِ پاره‌ی تو،
پسركِ سرماخورده‌ی پشتِ چراغ قرمز
كه دعاهای ضدِ آبت را حراج كرده‌یی!
خواستم النگویی پلاستیكی باشم
بر دستانِ خواهرت
یا دستمالی كه
عرق از پیشانیِ پدرت بگیرد
وقتی سربالاییِ راهِ كارخانه را بالا می‌رود،
خواستم هیزمی در بخاریِ چپرِ شما باشم
تا رماتیسم از پای مادرت به قلبش نخزد
این همه را خواستم و
نتوانستم...
كاش جهان به قشنگیِ بالِ پروانه بود
تا شعر از واژه‌های تاریك تهی می‌شد
اما وقتی پدربزرگ در جوانی
دندان‌هایش را به دندان‌سازی طماع می‌فروشد
و گیس‌های مادربزرگ یك شبه سفید می‌شوند
دیگر چه‌گونه می‌شود گفت:
زنده‌گی رسمِ خوش‌آیندی‌ست؟
من سنگی بودم
كه فكرِ شكستنِ هیچ شیشه‌یی را در سر نداشت
و بطریِ كوكتل مولوتفی كه آرزو می‌كرد
شراب را بینِ دو عاشق قسمت كند.
اُپرای كارمن زیبا بود
اگر در هر ثانیه صد نفر در جهان از بی‌غذایی نمی‌مُردند
و جنگل، جنگل درخت
قنداقِ تفنگ نمی‌شد
و هنر برای هنر نیست
وقتی كودكان را در اینترنت حراج می‌كنند
و سربازان شرط سرِ جنینِ زنِ حامله می‌بندند
و شكم می‌درند.
چه‌گونه می‌شود به جاودانه‌گی اندیشید
وقتی لوله‌ی تپانچه‌یی
مدام بر شقیقه‌ات احساس می‌شود
و ابداعاتِ شاعرانه چه اهمیتی دارند
وقتی در خاكِ زمین
یك مین به اِزای هر انسان مدفون است...
من خو نمی‌كنم به نظامِ سیركی كه در آن
تنها برای شیرهایی كف می‌زنند
كه به ضربِ شلاقِ رام‌كننده می‌رقصند،
غرشِ مرا اگر خوش ندارید
به گلوله پاسخم دهید
