پهپاد
- شروع کننده موضوع boyboy
- تاریخ شروع
[h=1]پهپاد
[/h] از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پهپاد جاسوسی ام کیو-۱ پرداتور که ارتش آمریکا در جنگ خلیج فارس آن را به‌کار گرفت.
پرنده هدایت‌پذیر از دور یا به اختصار پَهپاد[SUP][/SUP] که به آن وسیله هوایی بدون سرنشین نیز گرفته می‌شود، نوعی وسیله هوایی هدایت‌پذیر از راه دور است.[SUP][/SUP]
کنترل پهپاد بدون استفاده از انسان در درون آن صورت می‌گیرد. اگر چه انسان نیز می‌تواند به عنوان محموله در آن باشد. این وسیله پرنده از نیروهای ایرودینامیکی برای پرواز در مسیر دلخواه استفاده می‌کند. پهپادها یا بوسیله کنترل از راه دور یا با برنامه‌های پیش پروازی ریخته شده از قبل یا با سامانه‌های خودکار دینامیک هدایت می‌شوند. پهپادها در حال حاضر در برنامه‌های نظامی که شامل جاسوسی، حملات انتحاری، حمله موشکی و بمباران می‌شود فعالیت می‌کنند. این هواپیماها همچنین در برنامه‌های غیرنظامی مانندعملیات امداد و نجات، خاموش کردن آتش‌سوزی‌ها در جایی که پرواز برای خلبان خطر دارد، کنترل پلیس در ناآرامی‌ها و اغتشاشات ، مرزبانی و شناسایی بیشتر حوادث غیرمترقبه طبیعی استفاده می‌شوند.
بیشترین سرمایه‌گذاری در جهان در زمینه ساخت و تجهیز پهپادها را وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا انجام داده‌است؛ به طوری که بین سالهای ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۵ حدود ۳ میلیارد دلار هزینه برای طراحی ساخت و تجهیز پهپادها هزینه کرده‌است. حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ باعث شد تا دولت آمریکا بودجه بیشتری را به طراحی و ساخت و تجهیز پهپادها اختصاص دهد.
[h=2]ماموریت
[/h] پهپادها هم اکنون به طور گسترده در زمینه‌های مخابرات، ناوبری جهانی، تحقیقات هواشناسی، جغرافیایی و جاسوسی به کار گرفته شده اند.
از مصارف غیرنظامی پهپادها نیز میتوان به عنوان نمونه به حادثه فوکوشیمای ژاپن که از پهپادها برای بررسی آسیب‌های وارده به این نیروگاه استفاده شد اشاره نمود. پهپادها نقش مهم و تاثیرگزاری در شناسایی و ردیابی کشتی‌هایی که به صید غیرقانونی موجودات دریایی نظیر ماهی می‌پردازند یا خاموش کردن آتش‌سوزی‌ها و جایی که پرواز برای خلبان خطر دارد، ایفا می کنند. اما به تازگی وظیفه غیرنظامی تازه ای برای پهپادها در نظر گرفته شده تا به ایفای نقش متفاوتی بپردازند. شرکت های معروف آمازون، گوگل و ای بی اقدام به طراحی و آزمایش پهپادهای کالابر نموده اند. از ویژگی های بارز این طرح می شود به بالارفتن سرعت تحویل سفارش ها به مشتریان اشاره کرد. [SUP][۳][/SUP]
اکنون در اروپا پهپادهای هلندی نقش قابل توجهی در قالب نیروهای امداد و نجات، اورژانس و آمبولانس ایفا می نمایند و به کمک مصدومان و زخمی‌ها می‌شتابند. در همه ی کشورهای جهان از جمله کشورهای اروپایی بسیاری از بیماران و آسیب دیدگان اورژانسی که نیازمند خدمات درمانی فوری هستند به دلیل عدم واکنش سریع امدادگران به موقع به مراکز درمانی نمی رسند.
[h=2]گسترش
[/h] در حال حاضر ۳۲ کشور در حال ساخت و گسترش ۲۵۰ مدل پهپادهای اکتشافی هستند. فرانسه و آلمان سی ال ۲۸۵ (cl-285) را گسترش دادند که در جنگهای بوسنی و کوزوو کاملاً موفقیت آمیز عمل کرد. روسیه با ساخت پهپاد تی یو ۳۰۰ (tu-300) به فناوری بهتری دست یافته‌است و ایتالیا نیز میراچ ۱۵۰ (mirach 150) را ساخته‌است. این پهپادها مجهز به موتور جت می‌باشند و می‌توانند در ارتفاع بالائی پرواز کنند. ابابیل، مهاجر، سفره‌ماهی وآر کیو ۱۷۰ (rq170) از پهپادهای ساخت ایران هستند.
[h=2]فناوری
[/h] پهپادها از لحاظ فناوری در چهار زمینه مورد بررسی قرار می‌گیرند.
پلت فرم، محموله، مخابرات و ارتباطات، تجزیه و تحلیل اطلاعات
[h=2]بدنه
[/h] بدنه یک پهپاد باید به طوری طراحی گردد که بتواند سامانه‌های ارتباطی، جنگ‌افزارها، اشخاص، بارها و کلیه لوازم مرتبط با مأموریت محوله‌اش را در خود جای دهد و و ویژگی سازگاری با شرایط جوی منطقه مأموریترا نیز دارا باشد. بهترین عوامل برای طراحی یک بدنه پهپاد سرعت، مدت پرواز و اطمینان پذیری آن می‌باشد.
[h=2]موتور
[/h] پهپادها نیاز به نوع ویژه ای از موتورها دارند. در نوع پیستونی دور بالای موتور و وزن کم این موتور باعث متمایز کردن این موتور می‌شود. بیشترین مصرف موتور در پهپادها مربوط به موتور وانکل و نوع ویژه ای موتور دوزمانه است.
[h=2]محموله
[/h] منظور از محموله‌های پهپاد در واقع قطعه اضافی است که همراه پرنده برای انجام ماموریت های ویژه فرستاده می‌شود؛ که در پهپادهای شناسایی دوربین فیلم برداری و عکس برداری در پهپادهای هدف فلر و رفلکتور و در پهپادهای تهاجمی و انتحاری مهمات می‌باشد.
[/h] از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پهپاد جاسوسی ام کیو-۱ پرداتور که ارتش آمریکا در جنگ خلیج فارس آن را به‌کار گرفت.پرنده هدایت‌پذیر از دور یا به اختصار پَهپاد[SUP][/SUP] که به آن وسیله هوایی بدون سرنشین نیز گرفته می‌شود، نوعی وسیله هوایی هدایت‌پذیر از راه دور است.[SUP][/SUP]
کنترل پهپاد بدون استفاده از انسان در درون آن صورت می‌گیرد. اگر چه انسان نیز می‌تواند به عنوان محموله در آن باشد. این وسیله پرنده از نیروهای ایرودینامیکی برای پرواز در مسیر دلخواه استفاده می‌کند. پهپادها یا بوسیله کنترل از راه دور یا با برنامه‌های پیش پروازی ریخته شده از قبل یا با سامانه‌های خودکار دینامیک هدایت می‌شوند. پهپادها در حال حاضر در برنامه‌های نظامی که شامل جاسوسی، حملات انتحاری، حمله موشکی و بمباران می‌شود فعالیت می‌کنند. این هواپیماها همچنین در برنامه‌های غیرنظامی مانندعملیات امداد و نجات، خاموش کردن آتش‌سوزی‌ها در جایی که پرواز برای خلبان خطر دارد، کنترل پلیس در ناآرامی‌ها و اغتشاشات ، مرزبانی و شناسایی بیشتر حوادث غیرمترقبه طبیعی استفاده می‌شوند.
بیشترین سرمایه‌گذاری در جهان در زمینه ساخت و تجهیز پهپادها را وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا انجام داده‌است؛ به طوری که بین سالهای ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۵ حدود ۳ میلیارد دلار هزینه برای طراحی ساخت و تجهیز پهپادها هزینه کرده‌است. حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ باعث شد تا دولت آمریکا بودجه بیشتری را به طراحی و ساخت و تجهیز پهپادها اختصاص دهد.
[h=2]ماموریت
[/h] پهپادها هم اکنون به طور گسترده در زمینه‌های مخابرات، ناوبری جهانی، تحقیقات هواشناسی، جغرافیایی و جاسوسی به کار گرفته شده اند.
از مصارف غیرنظامی پهپادها نیز میتوان به عنوان نمونه به حادثه فوکوشیمای ژاپن که از پهپادها برای بررسی آسیب‌های وارده به این نیروگاه استفاده شد اشاره نمود. پهپادها نقش مهم و تاثیرگزاری در شناسایی و ردیابی کشتی‌هایی که به صید غیرقانونی موجودات دریایی نظیر ماهی می‌پردازند یا خاموش کردن آتش‌سوزی‌ها و جایی که پرواز برای خلبان خطر دارد، ایفا می کنند. اما به تازگی وظیفه غیرنظامی تازه ای برای پهپادها در نظر گرفته شده تا به ایفای نقش متفاوتی بپردازند. شرکت های معروف آمازون، گوگل و ای بی اقدام به طراحی و آزمایش پهپادهای کالابر نموده اند. از ویژگی های بارز این طرح می شود به بالارفتن سرعت تحویل سفارش ها به مشتریان اشاره کرد. [SUP][۳][/SUP]
اکنون در اروپا پهپادهای هلندی نقش قابل توجهی در قالب نیروهای امداد و نجات، اورژانس و آمبولانس ایفا می نمایند و به کمک مصدومان و زخمی‌ها می‌شتابند. در همه ی کشورهای جهان از جمله کشورهای اروپایی بسیاری از بیماران و آسیب دیدگان اورژانسی که نیازمند خدمات درمانی فوری هستند به دلیل عدم واکنش سریع امدادگران به موقع به مراکز درمانی نمی رسند.
[h=2]گسترش
[/h] در حال حاضر ۳۲ کشور در حال ساخت و گسترش ۲۵۰ مدل پهپادهای اکتشافی هستند. فرانسه و آلمان سی ال ۲۸۵ (cl-285) را گسترش دادند که در جنگهای بوسنی و کوزوو کاملاً موفقیت آمیز عمل کرد. روسیه با ساخت پهپاد تی یو ۳۰۰ (tu-300) به فناوری بهتری دست یافته‌است و ایتالیا نیز میراچ ۱۵۰ (mirach 150) را ساخته‌است. این پهپادها مجهز به موتور جت می‌باشند و می‌توانند در ارتفاع بالائی پرواز کنند. ابابیل، مهاجر، سفره‌ماهی وآر کیو ۱۷۰ (rq170) از پهپادهای ساخت ایران هستند.
[h=2]فناوری
[/h] پهپادها از لحاظ فناوری در چهار زمینه مورد بررسی قرار می‌گیرند.
پلت فرم، محموله، مخابرات و ارتباطات، تجزیه و تحلیل اطلاعات
[h=2]بدنه
[/h] بدنه یک پهپاد باید به طوری طراحی گردد که بتواند سامانه‌های ارتباطی، جنگ‌افزارها، اشخاص، بارها و کلیه لوازم مرتبط با مأموریت محوله‌اش را در خود جای دهد و و ویژگی سازگاری با شرایط جوی منطقه مأموریترا نیز دارا باشد. بهترین عوامل برای طراحی یک بدنه پهپاد سرعت، مدت پرواز و اطمینان پذیری آن می‌باشد.
[h=2]موتور
[/h] پهپادها نیاز به نوع ویژه ای از موتورها دارند. در نوع پیستونی دور بالای موتور و وزن کم این موتور باعث متمایز کردن این موتور می‌شود. بیشترین مصرف موتور در پهپادها مربوط به موتور وانکل و نوع ویژه ای موتور دوزمانه است.
[h=2]محموله
[/h] منظور از محموله‌های پهپاد در واقع قطعه اضافی است که همراه پرنده برای انجام ماموریت های ویژه فرستاده می‌شود؛ که در پهپادهای شناسایی دوربین فیلم برداری و عکس برداری در پهپادهای هدف فلر و رفلکتور و در پهپادهای تهاجمی و انتحاری مهمات می‌باشد.
آشنایی با پهپاد (پرندهٔ هدایت پذیر از دور)
آشنایی با پهپاد (پرندهٔ هدایت پذیر از دور)
[h=3]آشنایی با پهپاد (پرندهٔ هدایت پذیر از دور)[/h]
سابقه به وجود آمدن هواپیماهای بدون سرنشین به جنگ جهانی اول بر می‌گردد و حتی برخی از مورخین بحث آن را به کمی پس از ساخت نخستین هواپیمای دنیا توسط برادران رایت مربوط می‌دانند.
ولی از لحاظ عملی و به فرم کنونی، نخستین هواپیمای بدون سرنشین که از نوع هدف پرنده بود، در سال 1948 به نام XQ2 توسط شرکت رایان آئروناتیکال (آمریکا) ساخته شد.
پس از آن تمامی کشورهای دنیا به ضرورت ساخت و پیشرفت در این فناوری پر سود پی بردند و با صرف بودجه‌های کلان شروع به تحقیقات و ساخت انواع گوناگون هواپیماهای بدون سرنشین کردند.
هواپیماهای بدون سرنشین یا همان یو-ای-وی‌ها (مخفف کلمه Unmanned Air Vehicle) مزایای بسیاری نسبت به هواپیماهای عملیاتی با سرنشین دارند، به‌دلیل ابعاد کوچک‌تر نسبت به هواپیماهای معمولی طبیعتاً هزینه ساخت آنها بسیار پایین است، امکان مداومت پروازی طولانی تری دارند، رادارهای دشمن نمی‌توانند آنها را ردیابی کنند و حتی درصورت ردیابی، انهدام آنها کار بسیار مشکلی است.
یکی از نکات بسیار مهم، امنیت اطلاعاتی آنها در مقابل هواپیماهای معمولی است. به‌عنوان مثال اگر در جنگی هواپیمایی را بزنند، علاوه بر ضررهای مالی، احتمال اسارت خلبان نیز می‌رود و در این صورت مسئله امنیت اطلاعات نیز بحرانی می‌شود.
اساساً یکی از اهداف ساخت این پرنده‌های کوچک و تیز پرواز، کاهش میزان تلفات انسانی است. مزایای بسیار دیگری نیز مانند قابلیت مانور بیشتر، نبودن فشارهای فیزیولوژیکی بر اثر ارتفاع یا شتاب G به خلبان و... از موارد قابل ذکر است.
باید توجه داشت آنچه امروز UAV نامیده می‌شود نوع تکامل یافته هواپیماهای بدون سرنشین است که به‌عنوان هدف پرنده در تمرینات تیراندازی زمین به هوا و یا هوا به هوا استفاده می‌شد و غالباً هم این اهداف پرنده با نام درون (Drone) شناخته می‌شدند.
پس از ساخت اولین هدف پرنده تقریباً نگاه ویژه‌ای به انواع دیگر پرنده‌های بدون سرنشین نشد تا سال 1962 که روابط آمریکا و کوبا دچار بحران شد.
ایالات متحده آمریکا برای حمله، احتیاج به عکسبرداری دقیق از مناطق راهبردی دشمن داشت و حتی هواپیمای معروف جاسوسی آمریکا U-2 (ملقب به اژدها خانم یا Dragon Lady) نیز توسط آتشبارهای ضدهوایی کوبا منهدم شد و تشنج سیاسی دامنه داری را به وجود آورد.
این موضوع آمریکا را بر آن داشت تا به فکر استفاده از هواپیماهای بدون سرنشینی بیفتد که قادر باشند وظایف هواپیماهای جاسوسی آمریکایی را به‌عهده بگیرند؛ یعنی عکسبرداری، فیلمبرداری و در کل گردآوری اطلاعات لازم از مواضع حیاتی دشمن.
در آن زمان آمریکا از مدل هواپیماهای بدون سرنشین BQM-34A استفاده کرد و تمامی آنها را به دوربین فیلمبرداری و سایر لوازم ضروری دیگر مجهز ساخت. گرچه فکر استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین برای مقاصد جاسوسی در بحران کوبا شکل گرفت ولی به سبب آنکه این بحران ظرف مدت اندکی پایان پذیرفت، UAVهای آمریکایی هرگز بر فراز کوبا به پرواز در نیامدند.
البته تنها چند سال بعد آمریکایی‌ها رسوایی بزرگی به بار آوردند. برای نخستین بار در سال 1965 در پکن، سه فروند از هواپیماهای UAV اکتشافی را جمهوری خلق چین به نمایش گذاشت که به گفته کارشناسان متعلق به آمریکا بود و برای جاسوسی وارد قلمروی هوایی چین شده بودند و از این زمان به بعد تمامی کشورهای دنیا پی به مسئولیت اصلی هواپیماهای بدون سرنشین بردند.
پهباد
پَهپاد (پرندهٔ هدایت پذیر از دور) (UAV:Unmanned Aerial Vehicle) یا هواپیمای بدون سرنشین به اشیاء پرندهٔ هدایت‌پذیر از راه دور (RPV:Remotely Piloted Vehicle) گفته می‌شود. هواپیماهای بدون سرنشین در ایران به «پهپاد» شهرت دارند که از حروف اول «پرنده هدایت پذیر از راه دور» گرفته شده‌است.
اجزای اصلی یک پهپاد عبارتند از: بدنه، موتور و محموله. بدنه یک پهپاد باید علاوه بر دارا بودن شرایط مناسب آیرودینامیکی،طوری طراحی شود که بتواند سامانه‌های ارتباطی، جنگ‌افزارها، اشخاص و محموله ها و کلیه لوازم مرتبط با ماموریت محوله‌اش را در خود جای دهد و نیز با شرایط جوی منطقه ماموریت سازگار باشد.
پهپادها نیاز به نوع خاصی از موتورها دارند. منظور از محموله‌های پهپاد در واقع تجهیزات و متعلقات اضافی است که همراه پرنده برای انجام ماموریت خاصی فرستاده می‌شود که در پهپادهای شناسایی، دوربین فیلم برداری و عکس برداری، در پهپادهای هدف فلر و رفلکتور و در پهپادهای تهاجمی و انتحاری مهمات می‌باشد.
در سال 1917، چارلز کترینگ، از شرکت جنرال موتورز، هواپیمای بدون سرنشین دوباله ای برای ارتش آمریکا طراحی کرد که قادر به حمل مهمات و اصابت به هدف بود. اولین پرواز موفق پرنده های بدون سرنشین در ششم مارس سال 1918 در نیویورک به وسیله هواپیمایی به نام اژدر کورتیس صورت گرفت.
این هواپیمای 950 پوندی، پس از پرتاب به وسیله منجنیق توانست مسافتی 1000 یاردی را طی کند. در سال 1933، انگلیسیها از هواپیماهای دوباله Fairey Queen که از راه دور کنترل می‌شد استفاده کردند. در بحبوحه جنگ جهانی دوم، آلمانها از بمبهای پرنده V-1 علیه متفقین استفاده کردند که پدربزرگ موشکهای کروز کنونی محسوب می شود.
از جمله مهمترین کارهای عملی در سایر کشورها در آن زمان پروژه آفرودیت در آمریکا بود که برای هدایت از دور بمب افکن های بی-17 اجرا شد که طی سالهای 1944 و 1945 به چندین هدف با این هواپیما که چندین تن بمب حمل می کرد، حمله شد.
بعد از جنگ جهانی دوم برخی از کشورهای پیروز از جمله دو ابر قدرت وقت یعنی اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده آمریکا به فکر ساخت و به کار گیری هواپیماها و به طور کلی اجسام پرنده بدون سرنشین افتادند.
در آن زمان تلاشهایی انجام شد اما به دلیل نبود فناوری و امکانات کافی این تلاشها به نتیجه فابل توجهی نرسید و حداکثر نتیجه ای که در آن زمان به دست آمد ساخت بمبهای پرنده بود. بعد از این قضایا کم کم کشورها از کنار طراحی و ساخت گسترده هواپیماهای بدون سرنشین گذشتند و توجه خود را بیشتر به ساخت انواع موشک و هواپیماهای سرنشین دار معطوف کردند.
با این که ساخت پهپادها دیگر جزو برنامه های اصلی قدرتهای بزرگ نبود، اما این کشورها همیشه هر چند به طور غیر جدی برنامه‌هایی را برای ساخت پهپادها داشته اند. در این میان، اتحاد جماهیر شوروی علاقه بیشتری به ساخت انواع مختلف پهپاد داشت و تقریبا در صنعت ساخت و به کار گیری پهپادها یک سر و گردن از دیگر کشورها بالاتر بود. به عنوان شاهد این مدعا میتوان به پهپاد یسترب ساخت شوروی اشاره کرد.
زمانی که آمریکا تازه صنعت ساخت پهپاد را به طور جدی شروع کرده و در حال انتقال تکنولوژی ساخت پهپادهای کوچک از اسرائیل بود، شوروی در دهه 60 میلادی، پهپاد غول پیکر و فراصوت یسترب (به معنی باز) را با ارتفاع پروازی بسیار بالا ساخته بود.
برنامه‌های گسترده شوروی در زمینه ساخت انواع پهپاد بعد از فروپاشی این کشور تقریبا متوقف شد و این کشور جایگاه خود را از دست داد.
فناوری به کار رفته در ساخت پهپادهای اسرائیلی آنقدر بالا بود که کشوری مانند آمریکا برای پیشبرد برنامه های خود در این زمینه از آن کمک گرفت. هم اکنون نیز اسرائیل بزرگترین صادر کننده پهپاد در جهان است. بیشترین سرمایه‌گذاری در جهان در زمینه ساخت و تجهیز پهپادها را وزارت دفاع آمریکا انجام داده‌است، به طوری که در فاصله سالهای ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۵ حدود سه میلیارد دلار برای طراحی، ساخت و تجهیز پهپادها هزینه کرده‌است.
حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ باعث شد تا دولت آمریکا بودجه بیشتری را به طراحی و ساخت و تجهیز پهپادها اختصاص دهد.سابقه به کار گیری مختصر پهپادها در جنگها به جنگ ویتنام و سابقه به کار گیری حرفه ای و گسترده پهپادها در جنگها به جنگ خلیج فارس بر می‌گردد.
تنها یک دهه بعد، ایالات متحده نسلی از پهپادها را تولید کرد که نسبت آنها به پهپادهای جنگ خلیج فارس همانند نسبت F/A-22 به هواپیمای برادران رایت بود.
با وجود آنکه پهپادهای آمریکایی Predator، Global Hawk، Shadow و دیگر پهپادهای پیشرفته، حد اعلای فنآوری پهپاد را نشان می‌دهند، اما این پرنده‌ها در جهان تنها نیستند. حداقل چهل کشور دیگر در حال حاضر در زمینه پهپادها تحقیقات انجام می‌دهند و قصد دارند نیروهای خود را به آن مجهز کنند.
هواپیماهای بدون سرنشین جاسوسی-عکسبرداری
همانگونه که اشاره شد این هواپیماها از قدیمی‌ترین نوع UAVها محسوب می‌شوند که طرح ساخت آنها از سال 1962 آغاز شد.
UAVهای ویژه شناسایی و عکسبرداری همانگونه که از نامشان پیداست، به قلمروی هوایی دشمن نفوذ می‌کنند و از مواضع مورد نظر عکسبرداری می‌کنند.فیلم‌هایی که از این هواپیماها به دست می‌آید در لحظه به مراکز فرماندهی زمینی، ماهواره‌ها و یا هواپیماهای مادر مخابره می‌شوند و در بیشتر اوقات هیچ اطلاعاتی در خود هواپیما نگهداری نمی‌شود تا درصورت انهدام توسط دشمن، اطلاعاتی از نحوه عملیات و هدف عملیات در دست نباشد.
در بیشتر نمونه‌های هواپیماهای بدون سرنشین دوربین‌هایی تعبیه شده تا خلبانان و افرادی که مسئولیت هدایت این پرنده را دارند به نحو احسن راه را تشخیص دهند. UAVهای کنونی به قدری پیشرفته شده‌اند که در هر شرایط آب و هوایی، روز یا شب به انجام عملیات می‌پردازند و همچنین با بهره گیری از فناوری رادارگریزی (Stealth) در انواع مختلف کاهش سطح مقطع راداری، مواد جاذب امواج رادار و.... برای رادارهای دشمن یک کابوس هستند.
هواپیماهای بدون سرنشین تحقیق و اکتشاف
باور کردن استفاده‌های غیرنظامی از این پرندگان سخت است، ولی برای اولین بار ناسا چنین طرحی را عملی کرد. مرکز تحقیقات درایدن (یکی از مراکز ناسا که مطالعات مربوط به هواپیمایی و هوانوردی در آنجا انجام می‌شود) در سال 1975 پس از پایان طرح‌های مقدماتی شروع به ساختن UAVای به نام مینی اسنیفر کرد.
این هواپیما باید تا ارتفاع 100 هزار پایی اوج گیری می‌کرد و در آنجا وظائف گوناگونی چون نظارت و مراقبت (غیر نظامی)، نمونه برداری از مواد آلاینده جوی، سنجش مقدار مواد شیمیایی طبیعی و مصنوعی موجود در لایه‌های فوقانی اتمسفر و تحقیقات گوناگون هواشناسی را انجام می‌داد و چنانچه این امر محقق می‌شد دیگر نیازی به هواپیماهای پردردسر فوق العاده گرانی مانند یو-2 و یا اس آر-71 نبود. مینی اسنیفر اولین هواپیمای بدون سرنشینی بود که موتور راکتی داشت و از سوخت هایدرازین (N2H4) استفاده می‌کرد.
اصولاً این سوخت در راکت‌های فضایی، موتورهای قراردهنده ماهواره در مدار و یا زیردریایی‌های شناوری که در اعماق بسیار زیاد برای مقاصد تحقیقاتی استفاده می‌شود،به‌کار می‌رود. مشکل اصلی مهندسان طراح، وزن بالای تجهیزاتی بود که روی مینی اسنیفر تعبیه می‌شدند.
در هر حال این هواپیمای بدون سرنشین نظامی ساخته شد. حال خدا می‌داند که استفاده‌های نظامی هم از آن شده است یا خیر.
هواپیماهای بدون سرنشین مزاحم‌شونده و منهدم‌کننده رادار
یکی از آرزوهای دیرین برنامه ریزان امور دفاعی کشورها، این بوده است که سامانه‌ای را طراحی کنند تا در عین حال که بیشترین ضایعه را برای تأسیسات راداری، به ویژه رادارهای پدافند هوایی دشمن فراهم می‌کنند، عوامل و امکانات دشمن قادر به شناسایی آن نبوده و به هیچ وجه نتوانند آن را از بین ببرند.این UAVها با وجود ظاهر ساده و وزن پایینشان در جنگها نقش بسیار مهمی را ایفا می‌کنند و راه فراری برای دشمن باقی نمی‌گذارند.
ابتدایی‌ترین تحقیقات در این زمینه در سال 1975 شروع شد. به این هواپیماهای بدون سرنشین مزاحم‌شونده (Harassment) می‌گفتند. نحوه عمل این هواپیماها در گذشته به این صورت بود که همزمان با نزدیکی آن به محق راداری دشمن، راکت‌ها و موشکهای منهدم‌کننده نیز پرتاب می‌شدند.
در حالی که روی صفحه رادار دشمن جز یک سری نقطه که مرتباً تغییر مسیر می‌دهند و یک سری صدای«وز وز» چیز دیگری دیده یا شنیده نمی‌شود. آنگاه وقتی UAV به ارتفاع حدود 500 پایی رادار رسید دشمن خطر را حس می‌کند.
ولی این ارتفاع برای عکس العمل بسیار کم است و در کمترین زمان UAV خود را به رادار رسانده و آن را منهدم می‌کند. البته هواپیماهای مزاحم‌شونده قدیمی تنها زمانی که رادار روشن بود می‌توانستند امواج را ردیابی و هدف گیری کنند در حالی که UAVهای مدرن با استفاده از سامانه‌های موقعیت یاب دیگر روشن یا خاموش بودن رادار برایشان مهم نیست.
هواپیماهای بدون سرنشین ضربتی
اینکه روزی بشود به منطقه تحت نفوذ دشمن راه یافت و بدون کوچکترین تلفات جانی اهداف را منهدم ساخت مسلماً برای هر ارتشی لذت بخش است. به همین خاطر نمونه‌های گوناگونی از UAVها ساخته شد که نتها در آنها تسلیحات انفجاری و سیستم‌های هدایت‌کننده بود.
این هواپیماها تقریباً مانند موشکهای هدایت‌شونده از هواپیمای مادر جدا می‌شدند و یا از سکوهای پرتاب، پرواز می‌کردند و مانند یک راکت یا موشک خود را به اهداف می‌زدند. نمونه چنین UAVهایی دردهه 70 ساخته شدند؛ مانند موشکهای ماوریک، هوبوس و یا شرایک.
آشنایی با پهپاد (پرندهٔ هدایت پذیر از دور)
[h=3]آشنایی با پهپاد (پرندهٔ هدایت پذیر از دور)[/h]
سابقه به وجود آمدن هواپیماهای بدون سرنشین به جنگ جهانی اول بر می‌گردد و حتی برخی از مورخین بحث آن را به کمی پس از ساخت نخستین هواپیمای دنیا توسط برادران رایت مربوط می‌دانند.
ولی از لحاظ عملی و به فرم کنونی، نخستین هواپیمای بدون سرنشین که از نوع هدف پرنده بود، در سال 1948 به نام XQ2 توسط شرکت رایان آئروناتیکال (آمریکا) ساخته شد.
پس از آن تمامی کشورهای دنیا به ضرورت ساخت و پیشرفت در این فناوری پر سود پی بردند و با صرف بودجه‌های کلان شروع به تحقیقات و ساخت انواع گوناگون هواپیماهای بدون سرنشین کردند.
هواپیماهای بدون سرنشین یا همان یو-ای-وی‌ها (مخفف کلمه Unmanned Air Vehicle) مزایای بسیاری نسبت به هواپیماهای عملیاتی با سرنشین دارند، به‌دلیل ابعاد کوچک‌تر نسبت به هواپیماهای معمولی طبیعتاً هزینه ساخت آنها بسیار پایین است، امکان مداومت پروازی طولانی تری دارند، رادارهای دشمن نمی‌توانند آنها را ردیابی کنند و حتی درصورت ردیابی، انهدام آنها کار بسیار مشکلی است.
یکی از نکات بسیار مهم، امنیت اطلاعاتی آنها در مقابل هواپیماهای معمولی است. به‌عنوان مثال اگر در جنگی هواپیمایی را بزنند، علاوه بر ضررهای مالی، احتمال اسارت خلبان نیز می‌رود و در این صورت مسئله امنیت اطلاعات نیز بحرانی می‌شود.
اساساً یکی از اهداف ساخت این پرنده‌های کوچک و تیز پرواز، کاهش میزان تلفات انسانی است. مزایای بسیار دیگری نیز مانند قابلیت مانور بیشتر، نبودن فشارهای فیزیولوژیکی بر اثر ارتفاع یا شتاب G به خلبان و... از موارد قابل ذکر است.
باید توجه داشت آنچه امروز UAV نامیده می‌شود نوع تکامل یافته هواپیماهای بدون سرنشین است که به‌عنوان هدف پرنده در تمرینات تیراندازی زمین به هوا و یا هوا به هوا استفاده می‌شد و غالباً هم این اهداف پرنده با نام درون (Drone) شناخته می‌شدند.
پس از ساخت اولین هدف پرنده تقریباً نگاه ویژه‌ای به انواع دیگر پرنده‌های بدون سرنشین نشد تا سال 1962 که روابط آمریکا و کوبا دچار بحران شد.
ایالات متحده آمریکا برای حمله، احتیاج به عکسبرداری دقیق از مناطق راهبردی دشمن داشت و حتی هواپیمای معروف جاسوسی آمریکا U-2 (ملقب به اژدها خانم یا Dragon Lady) نیز توسط آتشبارهای ضدهوایی کوبا منهدم شد و تشنج سیاسی دامنه داری را به وجود آورد.
این موضوع آمریکا را بر آن داشت تا به فکر استفاده از هواپیماهای بدون سرنشینی بیفتد که قادر باشند وظایف هواپیماهای جاسوسی آمریکایی را به‌عهده بگیرند؛ یعنی عکسبرداری، فیلمبرداری و در کل گردآوری اطلاعات لازم از مواضع حیاتی دشمن.
در آن زمان آمریکا از مدل هواپیماهای بدون سرنشین BQM-34A استفاده کرد و تمامی آنها را به دوربین فیلمبرداری و سایر لوازم ضروری دیگر مجهز ساخت. گرچه فکر استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین برای مقاصد جاسوسی در بحران کوبا شکل گرفت ولی به سبب آنکه این بحران ظرف مدت اندکی پایان پذیرفت، UAVهای آمریکایی هرگز بر فراز کوبا به پرواز در نیامدند.
البته تنها چند سال بعد آمریکایی‌ها رسوایی بزرگی به بار آوردند. برای نخستین بار در سال 1965 در پکن، سه فروند از هواپیماهای UAV اکتشافی را جمهوری خلق چین به نمایش گذاشت که به گفته کارشناسان متعلق به آمریکا بود و برای جاسوسی وارد قلمروی هوایی چین شده بودند و از این زمان به بعد تمامی کشورهای دنیا پی به مسئولیت اصلی هواپیماهای بدون سرنشین بردند.
پهباد
پَهپاد (پرندهٔ هدایت پذیر از دور) (UAV:Unmanned Aerial Vehicle) یا هواپیمای بدون سرنشین به اشیاء پرندهٔ هدایت‌پذیر از راه دور (RPV:Remotely Piloted Vehicle) گفته می‌شود. هواپیماهای بدون سرنشین در ایران به «پهپاد» شهرت دارند که از حروف اول «پرنده هدایت پذیر از راه دور» گرفته شده‌است.
اجزای اصلی یک پهپاد عبارتند از: بدنه، موتور و محموله. بدنه یک پهپاد باید علاوه بر دارا بودن شرایط مناسب آیرودینامیکی،طوری طراحی شود که بتواند سامانه‌های ارتباطی، جنگ‌افزارها، اشخاص و محموله ها و کلیه لوازم مرتبط با ماموریت محوله‌اش را در خود جای دهد و نیز با شرایط جوی منطقه ماموریت سازگار باشد.
پهپادها نیاز به نوع خاصی از موتورها دارند. منظور از محموله‌های پهپاد در واقع تجهیزات و متعلقات اضافی است که همراه پرنده برای انجام ماموریت خاصی فرستاده می‌شود که در پهپادهای شناسایی، دوربین فیلم برداری و عکس برداری، در پهپادهای هدف فلر و رفلکتور و در پهپادهای تهاجمی و انتحاری مهمات می‌باشد.
در سال 1917، چارلز کترینگ، از شرکت جنرال موتورز، هواپیمای بدون سرنشین دوباله ای برای ارتش آمریکا طراحی کرد که قادر به حمل مهمات و اصابت به هدف بود. اولین پرواز موفق پرنده های بدون سرنشین در ششم مارس سال 1918 در نیویورک به وسیله هواپیمایی به نام اژدر کورتیس صورت گرفت.
این هواپیمای 950 پوندی، پس از پرتاب به وسیله منجنیق توانست مسافتی 1000 یاردی را طی کند. در سال 1933، انگلیسیها از هواپیماهای دوباله Fairey Queen که از راه دور کنترل می‌شد استفاده کردند. در بحبوحه جنگ جهانی دوم، آلمانها از بمبهای پرنده V-1 علیه متفقین استفاده کردند که پدربزرگ موشکهای کروز کنونی محسوب می شود.
از جمله مهمترین کارهای عملی در سایر کشورها در آن زمان پروژه آفرودیت در آمریکا بود که برای هدایت از دور بمب افکن های بی-17 اجرا شد که طی سالهای 1944 و 1945 به چندین هدف با این هواپیما که چندین تن بمب حمل می کرد، حمله شد.
بعد از جنگ جهانی دوم برخی از کشورهای پیروز از جمله دو ابر قدرت وقت یعنی اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده آمریکا به فکر ساخت و به کار گیری هواپیماها و به طور کلی اجسام پرنده بدون سرنشین افتادند.
در آن زمان تلاشهایی انجام شد اما به دلیل نبود فناوری و امکانات کافی این تلاشها به نتیجه فابل توجهی نرسید و حداکثر نتیجه ای که در آن زمان به دست آمد ساخت بمبهای پرنده بود. بعد از این قضایا کم کم کشورها از کنار طراحی و ساخت گسترده هواپیماهای بدون سرنشین گذشتند و توجه خود را بیشتر به ساخت انواع موشک و هواپیماهای سرنشین دار معطوف کردند.
با این که ساخت پهپادها دیگر جزو برنامه های اصلی قدرتهای بزرگ نبود، اما این کشورها همیشه هر چند به طور غیر جدی برنامه‌هایی را برای ساخت پهپادها داشته اند. در این میان، اتحاد جماهیر شوروی علاقه بیشتری به ساخت انواع مختلف پهپاد داشت و تقریبا در صنعت ساخت و به کار گیری پهپادها یک سر و گردن از دیگر کشورها بالاتر بود. به عنوان شاهد این مدعا میتوان به پهپاد یسترب ساخت شوروی اشاره کرد.
زمانی که آمریکا تازه صنعت ساخت پهپاد را به طور جدی شروع کرده و در حال انتقال تکنولوژی ساخت پهپادهای کوچک از اسرائیل بود، شوروی در دهه 60 میلادی، پهپاد غول پیکر و فراصوت یسترب (به معنی باز) را با ارتفاع پروازی بسیار بالا ساخته بود.
برنامه‌های گسترده شوروی در زمینه ساخت انواع پهپاد بعد از فروپاشی این کشور تقریبا متوقف شد و این کشور جایگاه خود را از دست داد.
فناوری به کار رفته در ساخت پهپادهای اسرائیلی آنقدر بالا بود که کشوری مانند آمریکا برای پیشبرد برنامه های خود در این زمینه از آن کمک گرفت. هم اکنون نیز اسرائیل بزرگترین صادر کننده پهپاد در جهان است. بیشترین سرمایه‌گذاری در جهان در زمینه ساخت و تجهیز پهپادها را وزارت دفاع آمریکا انجام داده‌است، به طوری که در فاصله سالهای ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۵ حدود سه میلیارد دلار برای طراحی، ساخت و تجهیز پهپادها هزینه کرده‌است.
حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ باعث شد تا دولت آمریکا بودجه بیشتری را به طراحی و ساخت و تجهیز پهپادها اختصاص دهد.سابقه به کار گیری مختصر پهپادها در جنگها به جنگ ویتنام و سابقه به کار گیری حرفه ای و گسترده پهپادها در جنگها به جنگ خلیج فارس بر می‌گردد.
تنها یک دهه بعد، ایالات متحده نسلی از پهپادها را تولید کرد که نسبت آنها به پهپادهای جنگ خلیج فارس همانند نسبت F/A-22 به هواپیمای برادران رایت بود.
با وجود آنکه پهپادهای آمریکایی Predator، Global Hawk، Shadow و دیگر پهپادهای پیشرفته، حد اعلای فنآوری پهپاد را نشان می‌دهند، اما این پرنده‌ها در جهان تنها نیستند. حداقل چهل کشور دیگر در حال حاضر در زمینه پهپادها تحقیقات انجام می‌دهند و قصد دارند نیروهای خود را به آن مجهز کنند.
هواپیماهای بدون سرنشین جاسوسی-عکسبرداری
همانگونه که اشاره شد این هواپیماها از قدیمی‌ترین نوع UAVها محسوب می‌شوند که طرح ساخت آنها از سال 1962 آغاز شد.
UAVهای ویژه شناسایی و عکسبرداری همانگونه که از نامشان پیداست، به قلمروی هوایی دشمن نفوذ می‌کنند و از مواضع مورد نظر عکسبرداری می‌کنند.فیلم‌هایی که از این هواپیماها به دست می‌آید در لحظه به مراکز فرماندهی زمینی، ماهواره‌ها و یا هواپیماهای مادر مخابره می‌شوند و در بیشتر اوقات هیچ اطلاعاتی در خود هواپیما نگهداری نمی‌شود تا درصورت انهدام توسط دشمن، اطلاعاتی از نحوه عملیات و هدف عملیات در دست نباشد.
در بیشتر نمونه‌های هواپیماهای بدون سرنشین دوربین‌هایی تعبیه شده تا خلبانان و افرادی که مسئولیت هدایت این پرنده را دارند به نحو احسن راه را تشخیص دهند. UAVهای کنونی به قدری پیشرفته شده‌اند که در هر شرایط آب و هوایی، روز یا شب به انجام عملیات می‌پردازند و همچنین با بهره گیری از فناوری رادارگریزی (Stealth) در انواع مختلف کاهش سطح مقطع راداری، مواد جاذب امواج رادار و.... برای رادارهای دشمن یک کابوس هستند.
هواپیماهای بدون سرنشین تحقیق و اکتشاف
باور کردن استفاده‌های غیرنظامی از این پرندگان سخت است، ولی برای اولین بار ناسا چنین طرحی را عملی کرد. مرکز تحقیقات درایدن (یکی از مراکز ناسا که مطالعات مربوط به هواپیمایی و هوانوردی در آنجا انجام می‌شود) در سال 1975 پس از پایان طرح‌های مقدماتی شروع به ساختن UAVای به نام مینی اسنیفر کرد.
این هواپیما باید تا ارتفاع 100 هزار پایی اوج گیری می‌کرد و در آنجا وظائف گوناگونی چون نظارت و مراقبت (غیر نظامی)، نمونه برداری از مواد آلاینده جوی، سنجش مقدار مواد شیمیایی طبیعی و مصنوعی موجود در لایه‌های فوقانی اتمسفر و تحقیقات گوناگون هواشناسی را انجام می‌داد و چنانچه این امر محقق می‌شد دیگر نیازی به هواپیماهای پردردسر فوق العاده گرانی مانند یو-2 و یا اس آر-71 نبود. مینی اسنیفر اولین هواپیمای بدون سرنشینی بود که موتور راکتی داشت و از سوخت هایدرازین (N2H4) استفاده می‌کرد.
اصولاً این سوخت در راکت‌های فضایی، موتورهای قراردهنده ماهواره در مدار و یا زیردریایی‌های شناوری که در اعماق بسیار زیاد برای مقاصد تحقیقاتی استفاده می‌شود،به‌کار می‌رود. مشکل اصلی مهندسان طراح، وزن بالای تجهیزاتی بود که روی مینی اسنیفر تعبیه می‌شدند.
در هر حال این هواپیمای بدون سرنشین نظامی ساخته شد. حال خدا می‌داند که استفاده‌های نظامی هم از آن شده است یا خیر.
هواپیماهای بدون سرنشین مزاحم‌شونده و منهدم‌کننده رادار
یکی از آرزوهای دیرین برنامه ریزان امور دفاعی کشورها، این بوده است که سامانه‌ای را طراحی کنند تا در عین حال که بیشترین ضایعه را برای تأسیسات راداری، به ویژه رادارهای پدافند هوایی دشمن فراهم می‌کنند، عوامل و امکانات دشمن قادر به شناسایی آن نبوده و به هیچ وجه نتوانند آن را از بین ببرند.این UAVها با وجود ظاهر ساده و وزن پایینشان در جنگها نقش بسیار مهمی را ایفا می‌کنند و راه فراری برای دشمن باقی نمی‌گذارند.
ابتدایی‌ترین تحقیقات در این زمینه در سال 1975 شروع شد. به این هواپیماهای بدون سرنشین مزاحم‌شونده (Harassment) می‌گفتند. نحوه عمل این هواپیماها در گذشته به این صورت بود که همزمان با نزدیکی آن به محق راداری دشمن، راکت‌ها و موشکهای منهدم‌کننده نیز پرتاب می‌شدند.
در حالی که روی صفحه رادار دشمن جز یک سری نقطه که مرتباً تغییر مسیر می‌دهند و یک سری صدای«وز وز» چیز دیگری دیده یا شنیده نمی‌شود. آنگاه وقتی UAV به ارتفاع حدود 500 پایی رادار رسید دشمن خطر را حس می‌کند.
ولی این ارتفاع برای عکس العمل بسیار کم است و در کمترین زمان UAV خود را به رادار رسانده و آن را منهدم می‌کند. البته هواپیماهای مزاحم‌شونده قدیمی تنها زمانی که رادار روشن بود می‌توانستند امواج را ردیابی و هدف گیری کنند در حالی که UAVهای مدرن با استفاده از سامانه‌های موقعیت یاب دیگر روشن یا خاموش بودن رادار برایشان مهم نیست.
هواپیماهای بدون سرنشین ضربتی
اینکه روزی بشود به منطقه تحت نفوذ دشمن راه یافت و بدون کوچکترین تلفات جانی اهداف را منهدم ساخت مسلماً برای هر ارتشی لذت بخش است. به همین خاطر نمونه‌های گوناگونی از UAVها ساخته شد که نتها در آنها تسلیحات انفجاری و سیستم‌های هدایت‌کننده بود.
این هواپیماها تقریباً مانند موشکهای هدایت‌شونده از هواپیمای مادر جدا می‌شدند و یا از سکوهای پرتاب، پرواز می‌کردند و مانند یک راکت یا موشک خود را به اهداف می‌زدند. نمونه چنین UAVهایی دردهه 70 ساخته شدند؛ مانند موشکهای ماوریک، هوبوس و یا شرایک.
کاربردهای متفاوت هواپیماهای بدون سرنشین
در اذهان عمومی چنین جاافتاده است که هواپیماهای بدون سرنشین تنها ابزارهایی هستند در خدمت جنگ از راه دور یا به عبارتی جنگ کثیف ! اما چنان که تاریخ روایت می کند از ابتدا هدف ساخت چنین هواپیماهایی کاربرد مستقیم در جنگ و احیانا حملات نظامی نبوده است. در اذهان عمومی چنین جاافتاده است که هواپیماهای بدون سرنشین تنها ابزارهایی هستند در خدمت جنگ از راه دور یا به عبارتی جنگ کثیف ! اما چنان که تاریخ روایت می کند از ابتدا هدف ساخت چنین هواپیماهایی کاربرد مستقیم در جنگ و احیانا حملات نظامی نبوده است. از آن گذشته به مرور زمان و با توسعه علم و فناوری دستاوردهای جدیدی حاصل شده و موجب شده است تا بتوان از پهپادها در راه های دیگر نیز بهره برد. گزارش های موجود نشان می دهد این نوع خدمات درحال توسعه بوده و امید می رود که در آینده از این نوع هواپیماها در زمینه های بیشتری استفاده شود. سابقه به وجود آمدن هواپیماهای بدون سرنشین به جنگ جهانی اول برمی گردد و حتی برخی مورخان بحث آن را به کمی پس از ساخت نخستین هواپیمای دنیا توسط برادران رایت مربوط می دانند، ولی از لحاظ عملی و به فرم کنونی، نخستین هواپیمای بدون سرنشین که از نوع هدف پرنده بود، در سال ۱۹۴۸ به نام XQ۲توسط شرکت رایان آئروناتیکال (آمریکا) ساخته شد. پس از آن تمامی کشورهای دنیا به ضرورت ساخت و پیشرفت در این فناوری پر سود پی بردند و با صرف بودجه های کلان شروع به تحقیقات و ساخت انواع گوناگون هواپیماهای بدون سرنشین کردند. هواپیماهای بدون سرنشین به دلیل ابعاد کوچک تر نسبت به هواپیماهای معمولی طبیعتا هزینه ساخت بسیار کمتری دارند، از امکان مداومت پروازی طولانی تری برخوردارند، رادارهای دشمن نمی تواند آنها را ردیابی کند و حتی در صورت ردیابی، انهدام آنها کار بسیار مشکلی است. در اینجا به برخی کاربردهای غیر نظامی از این پرندگان اشاره می کنیم.
۱ـ تحقیق و اکتشاف برای اولین بار ناسا طرحی را عملی کرد که در آن بتواند از هواپیماهای بدون سرنشین در تحقیقات خود استفاده کند. مرکز تحقیقات درایدن وابسته به ناسا در سال ۱۹۷۵ پس از پایان طرح های مقدماتی شروع به ساختن نوعی هواپیما به نام مینی اسنیفر کرد. این هواپیما باید تا ارتفاع صدهزار پایی اوج می گرفت و در آنجا وظایف گوناگونی مانند نظارت و مراقبت (غیرنظامی)، نمونه برداری از مواد آلاینده جوی، سنجش مقدار مواد شیمیایی طبیعی و مصنوعی موجود در لایه های فوقانی اتمسفر و تحقیقات گوناگون هواشناسی را انجام می داد و چنانچه این امر محقق می شد دیگر نیازی به هواپیماهای پردردسر فوق العاده گرانی مانند یو ـ ۲ یا اس آر ـ ۷۱ نبود. مینی اسنیفر، اولین هواپیمای بدون سرنشینی بود که موتور راکتی داشت و از سوخت هایدرازین (N۲H۴) استفاده می کرد.
2ـ پهپادهای نامرئی استفاده از پهپادها برای عملیات جاسوسی و جمع آوری اطلاعات نیز مرسوم بوده است. تقریبا اکثر کشورهایی که به تولید این نوع هواپیماها اقدام می کنند یکی از اهداف مهم شان جمع آوری اطلاعات است. آمریکا از سال ها پیش در جریان جنگ کوبا از این هواپیماها برای جمع آوری اطلاعات استفاده کرد و حتی تعدادی از این گونه هواپیماها در چین مشاهده و توقیف شدکه کارشان جاسوسی بود. بعدها با همین هدف، هواپیماهایی طراحی شد که نامرئی بودند تا بتوانند به دور از دید دشمن به جاسوسی اقدام کنند. پهپادهای نامرئی نسل جدید پهپادهای کنونی و آینده نزدیک را تشکیل خواهند داد. یکی از پیشرفته ترین نوع از این هواپیماها با ماموریت جاسوسی، هواپیمایی است به نام بومرنگ که سال ۲۰۰۶ در آمریکا به تولید انبوه رسید. بومرنگ، اولین پهپاد نیمه نامرئی جهان است که شباهت زیادی به بومرنگ داشته و در بدترین شرایط آب و هوایی قادر به پرواز است. این هواپیمای جاسوسی دستی کوچک که فانتوم دیده بان نام دارد، ساخت شرکت آمریکایی Vera Tech Areo بوده و با باتری کار می کند. با توجه به چرخش این پهپاد، شناسایی آن در آسمان مشکل بوده و تقریبا غیرقابل رویت است. این پرنده دارای قابلیت عکسبرداری لحظه به لحظه از زیر پای خود و ارسال تصاویر را به صورت زنده به سربازان دارد. کسانی که این پهپاد جدید را عملیاتی می کنند عینک های ویژه ای به چشمان خود می زنند که آنها را قادر می سازد تا بتوانند تصاویر ارسالی از بومرنگ را به صورتی که برای مغز انسان قابل فهم باشد، دریافت کنند. انواع روتورکرافت تک تیغه ای این نوع پهپاد قابلیت نزدیک شدن به هدف تا فاصله ۷۵پایی را داشته و توانایی دریافت و ارسال تصاویر جاسوسی به صورت ویدئویی و لحظه ای از هدف را به دور از دید چشم انسان دارد. این پهپادها به یک دوربین پرسرعت و قابلیت دسترسی با میدان دید کروی ۳۶۰ درجه مجهز است.
۳ـ خدمات عمومی استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین در راه ارائه خدمات عمومی دریچه تازه ای به روی تولید و بهره بر داری از این گونه پرنده ها گشوده است. چندی پیش شرکت آمازون اعلام کرد از این هواپیماها برای ارسال بسته های پستی استفاده کرده است. در گزارشی مربوط به این اتفاق آمده بود: «تصور کنید از خانه یا محل کارتان گوشی تلفن را برمی دارید و کتاب مورد نیازتان را سفارش می دهید. نیم ساعت بعد هواپیمای بدون سرنشین کتاب را جلوی در منزل به شما تحویل می دهد. این تصور بیشتر ما را به یاد فیلم های علمی ـ تخیلی می اندازد. ولی دیگر این تصور، فقط یک خیال یا یک فیلم نیست؛ ایده ای است که شرکت آمازون آن را کم کم به واقعیت نزدیک می کند!» مدیرعامل شرکت آمازون اعلام کرد این شرکت قصد دارد در آینده با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین بسته های سفارشی مشتریان را طی ۳۰ دقیقه تحویل دهد. این گونه هواپیماهای کوچک بدون سرنشین موتورهایی الکتریکی دارند و می توانند تا شعاع ۱۶ کیلومتری پرواز کنند. این هواپیماها با استفاده از جی. پی. اس نشانی مشتریان را پیدا کرده و به طور خودکار بسته را به آنها تحویل می دهد. به گفته مدیرعامل آمازون این روش دوستداران محیط زیست را هم متقاعد می کند، زیرا بهتر از کامیون یا هر وسیله نقلیه دیگری است.
۴ـ امداد و نجات محمود مظفر، رئیس سازمان امداد و نجات هلال احمر ایران چندی پیش، از ساخت نوعی پهپاد جستجو و نجات ایرانی به وسیله مبتکران کشورمان برای نخستین بار در جهان خبر داد و گفت: ۲۱ پایگاه امدادی در سراسر کشور به این پهپاد تجهیز می شوند. به گفته وی، پهپادهای مذکور قابلیت پرواز عمودی را داشته و امدادرسانی در نقاط صعب العبور مانند کوهستان و دریا را نیز تسهیل می کند، همچنین در زمان تاریکی با استفاده از دوربین های مادون قرمز قادر خواهند بود مصدوم را شناسایی کنند. به گفته مظفر، هزینه ساخت این پهپادها هریک ۲۳ میلیون تومان خواهد بود. وی در مورد مشخصات این تجهیز امدادی خاطرنشان کرد: این پهپادها که دارای گوی های نجات هستند می توانند در حوادث دریایی و ساحلی با سرعت بیشتری نسبت به تیم های غریق نجات وارد عمل شوند و به مصدومان کمک کنند.
۵ـ سایر موارد استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین روز به روز تنوع بیشتری می گیرد. دراین میان برخی از آنها به عنوان ابزارهای مفید استفاده می کنند و برخی دیگر به عنوان ابزارهایی مضر در جهت اهدافی که غیرقانونی است. به گزارش بی بی سی، متاسفانه استفاده های غیرقانونی از هواپیماها و هلیکوپترهای کنترل از راه دور که بسادگی در دسترس همگان هستند روز به روز در حال افزایش است. چندی پیش پلیس استرالیا مردی را دستگیر کرد که قصد داشت با استفاده از هواپیمای بدون سرنشین به داخل زندانی در ملبورن مواد مخدر قاچاق کند. سال گذشته نیز چهار نفر در آمریکا به اتهام انتقال غیرقانونی توتون به داخل زندان از طریق پرنده های کنترل از راه دور دستگیر شدند. در روسیه، کانادا، بریتانیا و برزیل نیز اتفاقاتی از این دست گزارش شده است. بی بی سی در ادامه گزارش خود می افزاید: این فناوری ابتدا استفاده نظامی داشت و بعد برای عکسبرداری هوایی و تحقیقات پلیس به کار رفت، اما اکنون هواپیماهای بدون سرنشین براحتی در دسترس همگان قرار دارد. قیمت آنها زیاد نیست و استفاده از آنها آسان است و نیاز به تخصص یا مهارت خاصی ندارد. چندی پیش یک شهروند سوئیسی مقیم آمریکا با استفاده از این پهپادها اقدام به تبلیغات کرد. البته آمریکا بشدت تلاش می کند جلوی شیوع این نوع استفاده از پهپادها را بگیرد.
در اذهان عمومی چنین جاافتاده است که هواپیماهای بدون سرنشین تنها ابزارهایی هستند در خدمت جنگ از راه دور یا به عبارتی جنگ کثیف ! اما چنان که تاریخ روایت می کند از ابتدا هدف ساخت چنین هواپیماهایی کاربرد مستقیم در جنگ و احیانا حملات نظامی نبوده است. در اذهان عمومی چنین جاافتاده است که هواپیماهای بدون سرنشین تنها ابزارهایی هستند در خدمت جنگ از راه دور یا به عبارتی جنگ کثیف ! اما چنان که تاریخ روایت می کند از ابتدا هدف ساخت چنین هواپیماهایی کاربرد مستقیم در جنگ و احیانا حملات نظامی نبوده است. از آن گذشته به مرور زمان و با توسعه علم و فناوری دستاوردهای جدیدی حاصل شده و موجب شده است تا بتوان از پهپادها در راه های دیگر نیز بهره برد. گزارش های موجود نشان می دهد این نوع خدمات درحال توسعه بوده و امید می رود که در آینده از این نوع هواپیماها در زمینه های بیشتری استفاده شود. سابقه به وجود آمدن هواپیماهای بدون سرنشین به جنگ جهانی اول برمی گردد و حتی برخی مورخان بحث آن را به کمی پس از ساخت نخستین هواپیمای دنیا توسط برادران رایت مربوط می دانند، ولی از لحاظ عملی و به فرم کنونی، نخستین هواپیمای بدون سرنشین که از نوع هدف پرنده بود، در سال ۱۹۴۸ به نام XQ۲توسط شرکت رایان آئروناتیکال (آمریکا) ساخته شد. پس از آن تمامی کشورهای دنیا به ضرورت ساخت و پیشرفت در این فناوری پر سود پی بردند و با صرف بودجه های کلان شروع به تحقیقات و ساخت انواع گوناگون هواپیماهای بدون سرنشین کردند. هواپیماهای بدون سرنشین به دلیل ابعاد کوچک تر نسبت به هواپیماهای معمولی طبیعتا هزینه ساخت بسیار کمتری دارند، از امکان مداومت پروازی طولانی تری برخوردارند، رادارهای دشمن نمی تواند آنها را ردیابی کند و حتی در صورت ردیابی، انهدام آنها کار بسیار مشکلی است. در اینجا به برخی کاربردهای غیر نظامی از این پرندگان اشاره می کنیم.
۱ـ تحقیق و اکتشاف برای اولین بار ناسا طرحی را عملی کرد که در آن بتواند از هواپیماهای بدون سرنشین در تحقیقات خود استفاده کند. مرکز تحقیقات درایدن وابسته به ناسا در سال ۱۹۷۵ پس از پایان طرح های مقدماتی شروع به ساختن نوعی هواپیما به نام مینی اسنیفر کرد. این هواپیما باید تا ارتفاع صدهزار پایی اوج می گرفت و در آنجا وظایف گوناگونی مانند نظارت و مراقبت (غیرنظامی)، نمونه برداری از مواد آلاینده جوی، سنجش مقدار مواد شیمیایی طبیعی و مصنوعی موجود در لایه های فوقانی اتمسفر و تحقیقات گوناگون هواشناسی را انجام می داد و چنانچه این امر محقق می شد دیگر نیازی به هواپیماهای پردردسر فوق العاده گرانی مانند یو ـ ۲ یا اس آر ـ ۷۱ نبود. مینی اسنیفر، اولین هواپیمای بدون سرنشینی بود که موتور راکتی داشت و از سوخت هایدرازین (N۲H۴) استفاده می کرد.
2ـ پهپادهای نامرئی استفاده از پهپادها برای عملیات جاسوسی و جمع آوری اطلاعات نیز مرسوم بوده است. تقریبا اکثر کشورهایی که به تولید این نوع هواپیماها اقدام می کنند یکی از اهداف مهم شان جمع آوری اطلاعات است. آمریکا از سال ها پیش در جریان جنگ کوبا از این هواپیماها برای جمع آوری اطلاعات استفاده کرد و حتی تعدادی از این گونه هواپیماها در چین مشاهده و توقیف شدکه کارشان جاسوسی بود. بعدها با همین هدف، هواپیماهایی طراحی شد که نامرئی بودند تا بتوانند به دور از دید دشمن به جاسوسی اقدام کنند. پهپادهای نامرئی نسل جدید پهپادهای کنونی و آینده نزدیک را تشکیل خواهند داد. یکی از پیشرفته ترین نوع از این هواپیماها با ماموریت جاسوسی، هواپیمایی است به نام بومرنگ که سال ۲۰۰۶ در آمریکا به تولید انبوه رسید. بومرنگ، اولین پهپاد نیمه نامرئی جهان است که شباهت زیادی به بومرنگ داشته و در بدترین شرایط آب و هوایی قادر به پرواز است. این هواپیمای جاسوسی دستی کوچک که فانتوم دیده بان نام دارد، ساخت شرکت آمریکایی Vera Tech Areo بوده و با باتری کار می کند. با توجه به چرخش این پهپاد، شناسایی آن در آسمان مشکل بوده و تقریبا غیرقابل رویت است. این پرنده دارای قابلیت عکسبرداری لحظه به لحظه از زیر پای خود و ارسال تصاویر را به صورت زنده به سربازان دارد. کسانی که این پهپاد جدید را عملیاتی می کنند عینک های ویژه ای به چشمان خود می زنند که آنها را قادر می سازد تا بتوانند تصاویر ارسالی از بومرنگ را به صورتی که برای مغز انسان قابل فهم باشد، دریافت کنند. انواع روتورکرافت تک تیغه ای این نوع پهپاد قابلیت نزدیک شدن به هدف تا فاصله ۷۵پایی را داشته و توانایی دریافت و ارسال تصاویر جاسوسی به صورت ویدئویی و لحظه ای از هدف را به دور از دید چشم انسان دارد. این پهپادها به یک دوربین پرسرعت و قابلیت دسترسی با میدان دید کروی ۳۶۰ درجه مجهز است.
۳ـ خدمات عمومی استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین در راه ارائه خدمات عمومی دریچه تازه ای به روی تولید و بهره بر داری از این گونه پرنده ها گشوده است. چندی پیش شرکت آمازون اعلام کرد از این هواپیماها برای ارسال بسته های پستی استفاده کرده است. در گزارشی مربوط به این اتفاق آمده بود: «تصور کنید از خانه یا محل کارتان گوشی تلفن را برمی دارید و کتاب مورد نیازتان را سفارش می دهید. نیم ساعت بعد هواپیمای بدون سرنشین کتاب را جلوی در منزل به شما تحویل می دهد. این تصور بیشتر ما را به یاد فیلم های علمی ـ تخیلی می اندازد. ولی دیگر این تصور، فقط یک خیال یا یک فیلم نیست؛ ایده ای است که شرکت آمازون آن را کم کم به واقعیت نزدیک می کند!» مدیرعامل شرکت آمازون اعلام کرد این شرکت قصد دارد در آینده با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین بسته های سفارشی مشتریان را طی ۳۰ دقیقه تحویل دهد. این گونه هواپیماهای کوچک بدون سرنشین موتورهایی الکتریکی دارند و می توانند تا شعاع ۱۶ کیلومتری پرواز کنند. این هواپیماها با استفاده از جی. پی. اس نشانی مشتریان را پیدا کرده و به طور خودکار بسته را به آنها تحویل می دهد. به گفته مدیرعامل آمازون این روش دوستداران محیط زیست را هم متقاعد می کند، زیرا بهتر از کامیون یا هر وسیله نقلیه دیگری است.
۴ـ امداد و نجات محمود مظفر، رئیس سازمان امداد و نجات هلال احمر ایران چندی پیش، از ساخت نوعی پهپاد جستجو و نجات ایرانی به وسیله مبتکران کشورمان برای نخستین بار در جهان خبر داد و گفت: ۲۱ پایگاه امدادی در سراسر کشور به این پهپاد تجهیز می شوند. به گفته وی، پهپادهای مذکور قابلیت پرواز عمودی را داشته و امدادرسانی در نقاط صعب العبور مانند کوهستان و دریا را نیز تسهیل می کند، همچنین در زمان تاریکی با استفاده از دوربین های مادون قرمز قادر خواهند بود مصدوم را شناسایی کنند. به گفته مظفر، هزینه ساخت این پهپادها هریک ۲۳ میلیون تومان خواهد بود. وی در مورد مشخصات این تجهیز امدادی خاطرنشان کرد: این پهپادها که دارای گوی های نجات هستند می توانند در حوادث دریایی و ساحلی با سرعت بیشتری نسبت به تیم های غریق نجات وارد عمل شوند و به مصدومان کمک کنند.
۵ـ سایر موارد استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین روز به روز تنوع بیشتری می گیرد. دراین میان برخی از آنها به عنوان ابزارهای مفید استفاده می کنند و برخی دیگر به عنوان ابزارهایی مضر در جهت اهدافی که غیرقانونی است. به گزارش بی بی سی، متاسفانه استفاده های غیرقانونی از هواپیماها و هلیکوپترهای کنترل از راه دور که بسادگی در دسترس همگان هستند روز به روز در حال افزایش است. چندی پیش پلیس استرالیا مردی را دستگیر کرد که قصد داشت با استفاده از هواپیمای بدون سرنشین به داخل زندانی در ملبورن مواد مخدر قاچاق کند. سال گذشته نیز چهار نفر در آمریکا به اتهام انتقال غیرقانونی توتون به داخل زندان از طریق پرنده های کنترل از راه دور دستگیر شدند. در روسیه، کانادا، بریتانیا و برزیل نیز اتفاقاتی از این دست گزارش شده است. بی بی سی در ادامه گزارش خود می افزاید: این فناوری ابتدا استفاده نظامی داشت و بعد برای عکسبرداری هوایی و تحقیقات پلیس به کار رفت، اما اکنون هواپیماهای بدون سرنشین براحتی در دسترس همگان قرار دارد. قیمت آنها زیاد نیست و استفاده از آنها آسان است و نیاز به تخصص یا مهارت خاصی ندارد. چندی پیش یک شهروند سوئیسی مقیم آمریکا با استفاده از این پهپادها اقدام به تبلیغات کرد. البته آمریکا بشدت تلاش می کند جلوی شیوع این نوع استفاده از پهپادها را بگیرد.
[FONT="]قتل از راه دور [/FONT][FONT="][/FONT]
[FONT="][/FONT][FONT="][/FONT]
[FONT="]صدایی از یک طرف سالن گزارش می دهد: «اهداف وارد ساختمان شدند.» زنی در پاسخ می گوید: «دریافت شد. اهداف تایید می شود.» آن زن پشت یک کیبورد کامپیوتر با پنج نمایشگر نشسته و دست ها را به دور دو جوی استیک حلقه کرده است[/FONT][FONT="]. [/FONT] [FONT="]صدایی از یک طرف سالن گزارش می دهد: «اهداف وارد ساختمان شدند.» زنی در پاسخ می گوید: «دریافت شد. اهداف تایید می شود.» آن زن پشت یک کیبورد کامپیوتر با پنج نمایشگر نشسته و دست ها را به دور دو جوی استیک حلقه کرده است[/FONT][FONT="].[/FONT] [FONT="]مردی که در کنار وی نشسته نیز می گوید[/FONT][FONT="]: «[/FONT][FONT="]دو پریدیتور مسلح به هشت موشک و دو بمب آماده عملیات هستند.» نمایشگر اصلی تصاویری از بالا از یک خیابان را به صورت زنده نمایش می دهد. آن دو نفر و به عبارتی دو هدف از خانه ای خارج و سوار یک خودرو شده و حرکت می کنند. مرد شمارش را شروع می کند: «سه، دو ، یک، آتش!» و سپس آن دکمه قرمز را فشار می دهد و خودروی حامل آن دو نفر در ابر و غبار حاصل از انفجار ناپدید می شود. مرد با خوشحالی فریاد می زند: «عالی بود.» سراسر این عملیات بیشتر از دو دقیقه طول نمی کشد، عملیاتی که در واقع از آن گوشه دنیا و در خاک آمریکا توسط دو نفر هدایت می شود و در نظر اول بیشتر به یک بازی کامپیوتری شباهت دارد[/FONT][FONT="].[/FONT] [FONT="]اما بی تردید این یک بازی نیست. جنگ پهپادهای آمریکا علیه القاعده و طالبان در واقع یک جنگ مجازی است که بازیگران آن نمی خواهند دستشان را مستقیما به خون آغشته کنند، اما این جنگ به اندازه همان جنگی که روی زمین و در جبهه ها جریان دارد خطرناک است و حتی بیش از آنها انسان های غیرنظامی را به خاک و خون می کشد.برنامه و عملیات پهپادهای آمریکا از دو بخش و دو مرکز فرماندهی تشکیل می شود. هدایت کنندگان پهپادهای سازمان سیا در سواحل شرقی آمریکا یعنی در ساختمان های مرکز سیا در لانگلی واقع در حومه واشنگتن و به عبارت بهتر در نقطه ای [/FONT][FONT="]۱۱۰۰۰[/FONT][FONT="] کیلومتر دورتر از افغانستان و پاکستان هدایت شده و از آنجا به شکار قربانیان خود اقدام می کنند. هدایت کنندگان پهپادهای ارتش آمریکا اما در پایگاه هوایی کریچ در صحرای نوادا و در نزدیکی لاس وگاس مستقر هستند. البته هر دو مرکز کنترل کاملا شبیه یکدیگر به نظر می آید و براساس عکس ها و تصاویری که تا امروز از داخل این مرکز منتشر شده است می توان از آن مانند دو اتاق پر از کامپیوتر و تجهیزات متعلق به آن یاد کرد. اعضای اسکادران [/FONT][FONT="]۴۲[/FONT][FONT="] نیروی هوایی آمریکا که هدایت عملیات پهپادها بر فراز خاک افغانستان را به عهده دارند و خود را قهرمانان بی نام و نشان جنگ می نامند نیز غالبا در لاس وگاس زندگی کرده و هر روز پس از به اصطلاح عملیات به خانه های خود بازمی گردند. یکی از این به اصطلاح خلبانان به نام سرگرد برایان کالاهان چندی پیش در مصاحبه با یک نشریه آلمانی گفت: «هر روز صبح با وسایل نقلیه عمومی سر کار می روم و هشت ساعت پرواز می کنم و دوباره به خانه برمی گردم.» کالاهان از شش سال پیش هدایت پهپادها را در نوادا به عهده دارد و اکنون مسئولیت فرماندهی سراسر عملیات پهپادها در این مرکز عجیب و غریب در لانگلی به عهده او گذاشته شده است. وی می افزاید: «هر روز صبح ایمیل هایم را می خوانم و سپس با عجله سراغ هواپیماهایم می روم. کارم که تمام شد از رستوران یک همبرگر می گیرم و دوباره ایمیل هایم را چک می کنم و سپس به خانه می روم[/FONT][FONT="].»[/FONT] [FONT="]این به اصطلاح جنگنده های از راه دور از سال [/FONT][FONT="]۲۰۰۶[/FONT][FONT="] در نوادا مستقر بوده و همیشه در دو گروه کار خود را انجام می دهند. روی صندلی سمت چپ آن اتاق پر از کامپیوتر و تجهیزات به اصطلاح خلبان پهپاد می نشیند و اوست که پهپاد را هدایت و شلیک می کند. روی صندلی سمت راست به اصطلاح مسئول سنسور می نشیند و کنترل دوربین های پهپاد را به عهده دارد و می تواند دوربین ها را زوم کرده و به کمک اشعه مادون قرمز همه اشیا و افراد حاضر در محل مورد نظر را ببیند. البته هر دو نفر به صورت همزمان با مرکز عملیات ستاد فرماندهی نیروهای آمریکا در قطر تماس دارند، همان مرکزی که فرماندهی نیروهای زمینی و عملیات پهپادها را به عهده دارد و پایگاه قندهار در جنوب افغانستان یعنی همان پایگاهی که بسیاری از پهپادها از روی باند آن به پرواز درمی آیند نیز تحت فرماندهی همین مرکز عمل می کند[/FONT][FONT="]. [/FONT][FONT="]عملیات ها پهپادها نیز از همان قواعد معمول در همه جنگ ها در جبهه های نبرد پیروی می کند و البته آمریکا ادعا دارد پهپادها با هدف قربانی نشدن غیرنظامیان ساخته شده است، بهانه ای دروغین و هدفی که در عمل تنها روی کاغذ وجود دارد[/FONT][FONT="].[/FONT] [FONT="]ظاهرا خلبانان پهپادها با وجود فاصله هزاران کیلومتری با جبهه ها به گفته خودشان احساس می کنند در قلب جنگ حضور دارند! کالاهان می گوید: «همه چیز از آنچه فکر می کنی به تو نزدیک تر است حتی اگر در نوادا نشسته باشی. این یک بازی ویدئویی نیست.» به گفته برخی کارشناسان برجسته نظامی آمریکا این تکنولوژی جدید بشدت فریب دهنده است، زیرا خلبانان پهپادها اگرچه ظاهرا از راه دور مردم را به قتل می رسانند، اما در بسیاری از موارد دچار بیماری های روحی روانی صعب العلاج می شوند. البته وزارت دفاع آمریکا ادعا دارد بخش اصلی و بزرگ ماموریت های پهپادها (برخلاف پهپادهای سیا) به امور تجسس، لجستیک و جمع آوری اطلاعات محدود می شود، امری که البته نمی توان به درستی آن اطمینان داشت. پهپادها از نظر قیمت تمام شده از [/FONT][FONT="]۲۰[/FONT][FONT="] تا [/FONT][FONT="]۵۳[/FONT][FONT="] میلیون دلار برای دولت آمریکا هزینه دارد و البته آمریکا این هزینه را به مراتب پایین تر از تولید یک هواپیمای جنگنده عادی می داند. با این حال صنایع تسلیحاتی آمریکا از تولید پهپاد نیز سود سرشاری را نصیب خود می کنند و سال [/FONT][FONT="]۲۰۱۰[/FONT][FONT="] مبلغ [/FONT][FONT="]۳.۵[/FONT][FONT="] میلیارد از بوجه نظامی آمریکا برای خرید پهپاد ها هزینه شد. با این حال نتیجه کار تفاوتی ندارد و پهپادها را می توان ابزاری برای قتل از راه دور عنوان کرد[/FONT][FONT="].[/FONT]
[FONT="][/FONT][FONT="][/FONT]
[FONT="]صدایی از یک طرف سالن گزارش می دهد: «اهداف وارد ساختمان شدند.» زنی در پاسخ می گوید: «دریافت شد. اهداف تایید می شود.» آن زن پشت یک کیبورد کامپیوتر با پنج نمایشگر نشسته و دست ها را به دور دو جوی استیک حلقه کرده است[/FONT][FONT="]. [/FONT] [FONT="]صدایی از یک طرف سالن گزارش می دهد: «اهداف وارد ساختمان شدند.» زنی در پاسخ می گوید: «دریافت شد. اهداف تایید می شود.» آن زن پشت یک کیبورد کامپیوتر با پنج نمایشگر نشسته و دست ها را به دور دو جوی استیک حلقه کرده است[/FONT][FONT="].[/FONT] [FONT="]مردی که در کنار وی نشسته نیز می گوید[/FONT][FONT="]: «[/FONT][FONT="]دو پریدیتور مسلح به هشت موشک و دو بمب آماده عملیات هستند.» نمایشگر اصلی تصاویری از بالا از یک خیابان را به صورت زنده نمایش می دهد. آن دو نفر و به عبارتی دو هدف از خانه ای خارج و سوار یک خودرو شده و حرکت می کنند. مرد شمارش را شروع می کند: «سه، دو ، یک، آتش!» و سپس آن دکمه قرمز را فشار می دهد و خودروی حامل آن دو نفر در ابر و غبار حاصل از انفجار ناپدید می شود. مرد با خوشحالی فریاد می زند: «عالی بود.» سراسر این عملیات بیشتر از دو دقیقه طول نمی کشد، عملیاتی که در واقع از آن گوشه دنیا و در خاک آمریکا توسط دو نفر هدایت می شود و در نظر اول بیشتر به یک بازی کامپیوتری شباهت دارد[/FONT][FONT="].[/FONT] [FONT="]اما بی تردید این یک بازی نیست. جنگ پهپادهای آمریکا علیه القاعده و طالبان در واقع یک جنگ مجازی است که بازیگران آن نمی خواهند دستشان را مستقیما به خون آغشته کنند، اما این جنگ به اندازه همان جنگی که روی زمین و در جبهه ها جریان دارد خطرناک است و حتی بیش از آنها انسان های غیرنظامی را به خاک و خون می کشد.برنامه و عملیات پهپادهای آمریکا از دو بخش و دو مرکز فرماندهی تشکیل می شود. هدایت کنندگان پهپادهای سازمان سیا در سواحل شرقی آمریکا یعنی در ساختمان های مرکز سیا در لانگلی واقع در حومه واشنگتن و به عبارت بهتر در نقطه ای [/FONT][FONT="]۱۱۰۰۰[/FONT][FONT="] کیلومتر دورتر از افغانستان و پاکستان هدایت شده و از آنجا به شکار قربانیان خود اقدام می کنند. هدایت کنندگان پهپادهای ارتش آمریکا اما در پایگاه هوایی کریچ در صحرای نوادا و در نزدیکی لاس وگاس مستقر هستند. البته هر دو مرکز کنترل کاملا شبیه یکدیگر به نظر می آید و براساس عکس ها و تصاویری که تا امروز از داخل این مرکز منتشر شده است می توان از آن مانند دو اتاق پر از کامپیوتر و تجهیزات متعلق به آن یاد کرد. اعضای اسکادران [/FONT][FONT="]۴۲[/FONT][FONT="] نیروی هوایی آمریکا که هدایت عملیات پهپادها بر فراز خاک افغانستان را به عهده دارند و خود را قهرمانان بی نام و نشان جنگ می نامند نیز غالبا در لاس وگاس زندگی کرده و هر روز پس از به اصطلاح عملیات به خانه های خود بازمی گردند. یکی از این به اصطلاح خلبانان به نام سرگرد برایان کالاهان چندی پیش در مصاحبه با یک نشریه آلمانی گفت: «هر روز صبح با وسایل نقلیه عمومی سر کار می روم و هشت ساعت پرواز می کنم و دوباره به خانه برمی گردم.» کالاهان از شش سال پیش هدایت پهپادها را در نوادا به عهده دارد و اکنون مسئولیت فرماندهی سراسر عملیات پهپادها در این مرکز عجیب و غریب در لانگلی به عهده او گذاشته شده است. وی می افزاید: «هر روز صبح ایمیل هایم را می خوانم و سپس با عجله سراغ هواپیماهایم می روم. کارم که تمام شد از رستوران یک همبرگر می گیرم و دوباره ایمیل هایم را چک می کنم و سپس به خانه می روم[/FONT][FONT="].»[/FONT] [FONT="]این به اصطلاح جنگنده های از راه دور از سال [/FONT][FONT="]۲۰۰۶[/FONT][FONT="] در نوادا مستقر بوده و همیشه در دو گروه کار خود را انجام می دهند. روی صندلی سمت چپ آن اتاق پر از کامپیوتر و تجهیزات به اصطلاح خلبان پهپاد می نشیند و اوست که پهپاد را هدایت و شلیک می کند. روی صندلی سمت راست به اصطلاح مسئول سنسور می نشیند و کنترل دوربین های پهپاد را به عهده دارد و می تواند دوربین ها را زوم کرده و به کمک اشعه مادون قرمز همه اشیا و افراد حاضر در محل مورد نظر را ببیند. البته هر دو نفر به صورت همزمان با مرکز عملیات ستاد فرماندهی نیروهای آمریکا در قطر تماس دارند، همان مرکزی که فرماندهی نیروهای زمینی و عملیات پهپادها را به عهده دارد و پایگاه قندهار در جنوب افغانستان یعنی همان پایگاهی که بسیاری از پهپادها از روی باند آن به پرواز درمی آیند نیز تحت فرماندهی همین مرکز عمل می کند[/FONT][FONT="]. [/FONT][FONT="]عملیات ها پهپادها نیز از همان قواعد معمول در همه جنگ ها در جبهه های نبرد پیروی می کند و البته آمریکا ادعا دارد پهپادها با هدف قربانی نشدن غیرنظامیان ساخته شده است، بهانه ای دروغین و هدفی که در عمل تنها روی کاغذ وجود دارد[/FONT][FONT="].[/FONT] [FONT="]ظاهرا خلبانان پهپادها با وجود فاصله هزاران کیلومتری با جبهه ها به گفته خودشان احساس می کنند در قلب جنگ حضور دارند! کالاهان می گوید: «همه چیز از آنچه فکر می کنی به تو نزدیک تر است حتی اگر در نوادا نشسته باشی. این یک بازی ویدئویی نیست.» به گفته برخی کارشناسان برجسته نظامی آمریکا این تکنولوژی جدید بشدت فریب دهنده است، زیرا خلبانان پهپادها اگرچه ظاهرا از راه دور مردم را به قتل می رسانند، اما در بسیاری از موارد دچار بیماری های روحی روانی صعب العلاج می شوند. البته وزارت دفاع آمریکا ادعا دارد بخش اصلی و بزرگ ماموریت های پهپادها (برخلاف پهپادهای سیا) به امور تجسس، لجستیک و جمع آوری اطلاعات محدود می شود، امری که البته نمی توان به درستی آن اطمینان داشت. پهپادها از نظر قیمت تمام شده از [/FONT][FONT="]۲۰[/FONT][FONT="] تا [/FONT][FONT="]۵۳[/FONT][FONT="] میلیون دلار برای دولت آمریکا هزینه دارد و البته آمریکا این هزینه را به مراتب پایین تر از تولید یک هواپیمای جنگنده عادی می داند. با این حال صنایع تسلیحاتی آمریکا از تولید پهپاد نیز سود سرشاری را نصیب خود می کنند و سال [/FONT][FONT="]۲۰۱۰[/FONT][FONT="] مبلغ [/FONT][FONT="]۳.۵[/FONT][FONT="] میلیارد از بوجه نظامی آمریکا برای خرید پهپاد ها هزینه شد. با این حال نتیجه کار تفاوتی ندارد و پهپادها را می توان ابزاری برای قتل از راه دور عنوان کرد[/FONT][FONT="].[/FONT]
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
خط تولید پهپاد Scan Eagle در ایران | مهندسی هوافضا | 0 | |
|
پهپاد RQ-11 را بیشتر بشناسید+تصاویر | مهندسی هوافضا | 0 | |
|
mig skat پهپاد پيشرفته روسيه | مهندسی هوافضا | 2 |