ali125
عضو جدید
نقشه ی ناسا که به تازگی از آن پرده برداشته شده و هدفش گرفتن و به دام انداختن یک سیارک است، هنوز در گام های آغازین خود به سر می برد، ولی اکنون دیگر جزییاتی از شیوه ی کارکرد احتمالی این ماموریت بلندپروازانه آشکار شده است.
مشاهده ویدئو
[video]http://www.aparat.com/v/fmtyQ[/video]
باراک اوباما، رییس جمهور آمریکا در بودجه ی فدرال سال ۲۰۱۴ که روز چهارشنبه، ۱۰ آوریل منتشر شد، مبلغ ۱۰۵ میلیون دلار را به ناسا برای آغاز کردن برنامه ای جهت به دام انداختن یک سیارک و ایستاندن (پارک کردن) آن نزدیک کره ی ماه اختصاص داده. با انجام این کار که شاید تا سال ۲۰۲۱ انجام شود، فضانوردان خواهند توانست به کمک سامانه‌ی پرتاب موشک فضایی ناسا و کپسول اوریون، از این سنگ آسمانی بازدید نمایند.
چارلز بولدن، رییس ناسا در بیانیه ای گفت: «این ماموریت یک شاهکار تکنولوژکی بی سابقه را نشان می دهد که یافته های علمی و توان های تکنولوژیکی تازه ای در پی خواهد داشت و به ما در نگاهبانی از سیاره ی مادریمان هم کمک خواهد کرد.»
ناسا همچنان در حال کار بر روی این برنامه و بررسی شیوه ی دقیق انجام آنست، برنامه ای که مقامات پیشاپیش آن را “پیشگام سیارک” یا “ماموریت بازیابی و بهره برداری از سیارک” نامیده اند. گرچه دیگر چیزهایی از آن برایشان قطعی و روشن شده است: کاوشگری که روانه ی پیگرد و گیر انداختن یک سیارک ۸ متری یا بیشتر خواهد شد، بی سرنشین است؛ و نیرویش را از پیشران های الکتریسیته ی خورشیدی دریافت می کند که با شتاب‌دهی به ذرات باردار (یون ها)، نیروی پیشران موردنیاز را فراهم می کند. پیشران های یونی در کاوشگرهای دیگر ناسا هم به کار رفته بوده اند. برای نمونه، فضاپیمای سپیده دم (Down) که همین تازگی، پس از یک سال گردش به دور سیارک غول پیکر وستا، آن را ترک کرد و راهی سیاره ی کوتوله ی سِرِس شد. ولی مهندسان باید برای فضاپیمای سیارک-گیر، گونه ی پیشرفته ای از این پیشران را بسازند زیرا قرار است این فضاپیما یک سنگ فضایی ۵۰۰ تُنی را تا چند میلیون کیلومتر جابجا کند. مایکل گازاریک، مدیر تکنولوژی فضایی در ستاد ناسا، در بیانیه ای گفت: «این برنامه پیشرفت فعالیت های تکنولوژیکی ما را در پیشران های الکتریسیته ی خورشیدیِ دارای توان بالا شتاب می بخشد.»
البته شاید چند سال طول بکشد تا این فضاپیما به سیارک برسد. این فضاپیما سپس با گونه ای کیسه ی فضایی، سیارک را خواهد بلعید و احتمالا به کمک نیروی رانشی، چرخش آن را متوقف خواهد کرد. چنانچه مقام های ناسا در شرحی که روز چهارشنبه بر این ماموریت نوشتند: «فضاپیما سیارک را به مداری پایدار در سامانه ی ماه-زمین خواهد برد؛ جایی که فضانوردان بتوانند به آن جا رفته و سیارک را بررسی کنند.»
این بازدیدها با کمک موشک اوریون و سامانه ی پرتاب موشکی امکان پذیر خواهد شد که دارد برای بردن گروه فضانوردان تا سال ۲۰۲۱ آماده می شود. در انیمیشن ناسا فضانوردانِ سوار بر کپسول اوریون را می بینیم که به سراغ سیارک می روند، در حالی که کاوشگر سیارک-گیر هنوز آن را در خود گرفته است.
در این ویدیو، فضانوردان با راهپیمایی فضایی خود را به بالای سیارک می رسانند و با گشودن بخش کوچکی از کیسه، به آن دسترسی می یابند. آن ها با کمک چکش و ابزارهای دیگر، چند تکه از سیارک جدا می کنند و سپس با این نمونه های گرد آمده، به زمین بازگشته و در اقیانوس فرود می آیند. کل این اندیشه ی بازیابی سیارک همانند اندیشه ایست که پژوهشگران بنیاد پژوهش های فضایی کِک در کلتک پاسادنا پیشنهاد کرده بودند. در یک پژوهش امکان سنجی که پارسال منتشر شد، گروه کِک کل هزینه‌ی چنین عملیات رباتیک و بازگشتی را ۲.۶ میلیارد دلار برآورد کرده بودند.
ناسا هنوز برآورد خود از هزینه ی این عملیات را منتشر نکرده ولی به گمان مقامهای این آژانس، عملیات می تواند با هزینه‌ی کمتر انجام شود. الیزابت رابینسون، سردفتردار امور مالی ناسا روز چهارشنبه در یک نشست رسانه ای گفت: «گروه کِک همه ی کارهایی که ما از پیش در پایگاهمان آغاز کرده ایم را در نظر نگرفته، از همین رو به ۲.۶ میلیارد دلار نیاز نخواهیم داشت.»
وی افزود که همچنین تمرکز گروه کک بر گیر انداختن یک سیارک از جنس کندریت کربن دار است. این سیارک ها از دید ساختاری گوناگونند و سرشار از مولکول های آلی پیچیده، فلز، و مواد گریزایی مانند آب نیز هستند. رابینسون همچنین گفت که کندریت های کربن دار بسیار دورتر از دیگر گونه های سیارک های نزدیک-زمین پیدا می شوند و از همین رو، به چنگ آوردن و بازیابیشان وقت گیرتر و گران تر است. از این نظر، ناسا چندان کاری با جنس سنگی که می خواهد گیر بیندازد ندارد. وی گفت: «به این دو دلیل، ما فکر می کنیم که هزینه ی چنین کاری در بودجه ی تازه کمتر از ۲.۶ میلیارد دلار می شود.»
مشاهده ویدئو
[video]http://www.aparat.com/v/fmtyQ[/video]
باراک اوباما، رییس جمهور آمریکا در بودجه ی فدرال سال ۲۰۱۴ که روز چهارشنبه، ۱۰ آوریل منتشر شد، مبلغ ۱۰۵ میلیون دلار را به ناسا برای آغاز کردن برنامه ای جهت به دام انداختن یک سیارک و ایستاندن (پارک کردن) آن نزدیک کره ی ماه اختصاص داده. با انجام این کار که شاید تا سال ۲۰۲۱ انجام شود، فضانوردان خواهند توانست به کمک سامانه‌ی پرتاب موشک فضایی ناسا و کپسول اوریون، از این سنگ آسمانی بازدید نمایند.
چارلز بولدن، رییس ناسا در بیانیه ای گفت: «این ماموریت یک شاهکار تکنولوژکی بی سابقه را نشان می دهد که یافته های علمی و توان های تکنولوژیکی تازه ای در پی خواهد داشت و به ما در نگاهبانی از سیاره ی مادریمان هم کمک خواهد کرد.»
ناسا همچنان در حال کار بر روی این برنامه و بررسی شیوه ی دقیق انجام آنست، برنامه ای که مقامات پیشاپیش آن را “پیشگام سیارک” یا “ماموریت بازیابی و بهره برداری از سیارک” نامیده اند. گرچه دیگر چیزهایی از آن برایشان قطعی و روشن شده است: کاوشگری که روانه ی پیگرد و گیر انداختن یک سیارک ۸ متری یا بیشتر خواهد شد، بی سرنشین است؛ و نیرویش را از پیشران های الکتریسیته ی خورشیدی دریافت می کند که با شتاب‌دهی به ذرات باردار (یون ها)، نیروی پیشران موردنیاز را فراهم می کند. پیشران های یونی در کاوشگرهای دیگر ناسا هم به کار رفته بوده اند. برای نمونه، فضاپیمای سپیده دم (Down) که همین تازگی، پس از یک سال گردش به دور سیارک غول پیکر وستا، آن را ترک کرد و راهی سیاره ی کوتوله ی سِرِس شد. ولی مهندسان باید برای فضاپیمای سیارک-گیر، گونه ی پیشرفته ای از این پیشران را بسازند زیرا قرار است این فضاپیما یک سنگ فضایی ۵۰۰ تُنی را تا چند میلیون کیلومتر جابجا کند. مایکل گازاریک، مدیر تکنولوژی فضایی در ستاد ناسا، در بیانیه ای گفت: «این برنامه پیشرفت فعالیت های تکنولوژیکی ما را در پیشران های الکتریسیته ی خورشیدیِ دارای توان بالا شتاب می بخشد.»
البته شاید چند سال طول بکشد تا این فضاپیما به سیارک برسد. این فضاپیما سپس با گونه ای کیسه ی فضایی، سیارک را خواهد بلعید و احتمالا به کمک نیروی رانشی، چرخش آن را متوقف خواهد کرد. چنانچه مقام های ناسا در شرحی که روز چهارشنبه بر این ماموریت نوشتند: «فضاپیما سیارک را به مداری پایدار در سامانه ی ماه-زمین خواهد برد؛ جایی که فضانوردان بتوانند به آن جا رفته و سیارک را بررسی کنند.»
این بازدیدها با کمک موشک اوریون و سامانه ی پرتاب موشکی امکان پذیر خواهد شد که دارد برای بردن گروه فضانوردان تا سال ۲۰۲۱ آماده می شود. در انیمیشن ناسا فضانوردانِ سوار بر کپسول اوریون را می بینیم که به سراغ سیارک می روند، در حالی که کاوشگر سیارک-گیر هنوز آن را در خود گرفته است.
در این ویدیو، فضانوردان با راهپیمایی فضایی خود را به بالای سیارک می رسانند و با گشودن بخش کوچکی از کیسه، به آن دسترسی می یابند. آن ها با کمک چکش و ابزارهای دیگر، چند تکه از سیارک جدا می کنند و سپس با این نمونه های گرد آمده، به زمین بازگشته و در اقیانوس فرود می آیند. کل این اندیشه ی بازیابی سیارک همانند اندیشه ایست که پژوهشگران بنیاد پژوهش های فضایی کِک در کلتک پاسادنا پیشنهاد کرده بودند. در یک پژوهش امکان سنجی که پارسال منتشر شد، گروه کِک کل هزینه‌ی چنین عملیات رباتیک و بازگشتی را ۲.۶ میلیارد دلار برآورد کرده بودند.
ناسا هنوز برآورد خود از هزینه ی این عملیات را منتشر نکرده ولی به گمان مقامهای این آژانس، عملیات می تواند با هزینه‌ی کمتر انجام شود. الیزابت رابینسون، سردفتردار امور مالی ناسا روز چهارشنبه در یک نشست رسانه ای گفت: «گروه کِک همه ی کارهایی که ما از پیش در پایگاهمان آغاز کرده ایم را در نظر نگرفته، از همین رو به ۲.۶ میلیارد دلار نیاز نخواهیم داشت.»
وی افزود که همچنین تمرکز گروه کک بر گیر انداختن یک سیارک از جنس کندریت کربن دار است. این سیارک ها از دید ساختاری گوناگونند و سرشار از مولکول های آلی پیچیده، فلز، و مواد گریزایی مانند آب نیز هستند. رابینسون همچنین گفت که کندریت های کربن دار بسیار دورتر از دیگر گونه های سیارک های نزدیک-زمین پیدا می شوند و از همین رو، به چنگ آوردن و بازیابیشان وقت گیرتر و گران تر است. از این نظر، ناسا چندان کاری با جنس سنگی که می خواهد گیر بیندازد ندارد. وی گفت: «به این دو دلیل، ما فکر می کنیم که هزینه ی چنین کاری در بودجه ی تازه کمتر از ۲.۶ میلیارد دلار می شود.»
