[ پاورپوینت ] - آسیب شناسی ورزشی

[P O U R I A]

کمردرد

 

[P O U R I A]

صدمات ورزشی

صدمات ورزشی

صدمات ورزشی

 

[P O U R I A]

ماساژ

ماساژ

ماساژ

 

[P O U R I A]

حرکات درمانی ویژه کمردرد

حرکات درمانی ویژه کمردرد

حرکات درمانی ویژه کمردرد

 

[P O U R I A]

درد كف و پاشنه پا

درد كف و پاشنه پا

شایعترین علت ایجاد كننده ی درد كف پا التهاب نوعی بافت همبند است كه در این ناحیه قرار گرفته است.
كف پای درناك مشكل شایعی است. درد در استخوان كنار انگشت شست، پینه ها و میخچه ها،‌ درد انگشتان پا، التهاب مفاصل و آرتروز از علل شایع درد پا هستند. درد پشت پاشنه معمولا به علت التهاب تاندون آشیل و یا بورسیت (التهاب كیسه ای كه حاوی كمی مایع است و بین تاندون و استخوان قرار می گیرد) ایجاد می شود.
شایعترین علت ایجاد كننده ی درد كف پا التهاب نوعی بافت همبند است كه در این ناحیه قرار گرفته است و در اصطلاح آناتومی به آن فاشیا گفته می شود.
مكانیسم آسیب دیدگی چگونه است؟
- وارد شدن مكرر نیروی كششی و فشاری به قوس كف پا.
-اختلال آناتومی كف پا كه نیروی زیادی را به این ناحیه وارد كند مانند كف پای صاف.
- وجود دوره هایی از آسیب دیدگی و بهبود این ناحیه.
- سپس در اثر آسیب واسطه های شیمیایی التهابی آزاد می‌شوند كه درد ایجاد می‌کنند.
- در برخی موارد كف پای صاف ممكن است در مواردی در این ناحیه به صورت خودبخود دچار پارگی شود.
-در اثر التهاب بافت آسیب دیده به صورت بافت همبند (اسكار) ترمیم می شود و آهكی شدن بافتی (كلسیفیكاسیون) ایجاد می شود كه دردناك خواهد بود.

عوامل خطر:
سن بالای 40 سال
اضافه وزن
بی تحرك بودن فرد
كاهش حركات رو به بالای مچ پا (دورسی فلكشن)
راه رفتن مكرر روی سطوح سخت
پوشیدن كفش تخت

شواهد كافی مبنی بر ارتباط شغل با التهاب بافت همبند كف پا (فاشئیت پلنتار) وجود ندارد و نمی توان آن را یك آسیب شغلی دانست.
علائم:
درد ممكن است در یك محل مشخص احساس نشود. ممكن است درد در زیر پاشنه ، پشت پا یا در مچ پا احساس گردد. اما اگر درد به قسمت جلوی پا ، پنجه ها و یا به ساق پا انتشار پیدا كند ممكن است آسیب نخاع كمری مطرح باشد. درد در اوایل صبح و با گذاشتن پا روی زمین بدتر می شده و پس از یك دوره استراحت بهتر می شود اما معمولا در طول روز و با حركت بیشتر پاها درد بهتر می شود. ماهیت درد حالت كششی و از هم گسیختگی دارد.
در معاینه خم كردن مچ پا به بالا (حركت دورسی فلكشن) به علت ایجاد كشش در بافت همبند كف پا (فاشیا) موجب ایجاد درد می شود. معمولا تورم وجود ندارد یا كم است.
تشخیص‌های افتراقی:
اگرچه شایعترین علت درد پاشنه التهاب بافت همبندی كف پا (فاشیای پلنتار) است اما عوامل دیگری نیز می توانند عامل این مشكل باشند و به خصوص اگر مشكل بیمار به درمان جواب ندهد باید مد نظر قرار گیرند.
سندرم پاشنه ی كبود:
این مشكل در افراد مسن چاق یا افراد جوانتری كه ورزشكار هستند و روی سطوح سخت ورزش می‌کنند ممكن است روی دهد. درد معمولا عقبتر و در ناحیه خلفی تری است و زیر بالشتك چربی استخوان پاشنه احساس می شود. كفی های مخصوص ممكن است تجویز شوند و یا درمانهای دیگری صورت گیرند.
بورسیت زیر پاشنه:
بورسیت یا التهاب كیسه ای كه حاوی كمی مایع است و بین تاندون و استخوان قرار می گیرد.ممكن است در ناحیه زیر استخوان پاشنه ایجاد شود كه بیشتر در افراد مسنی كه كفش جدیدی را پوشیده اند روی می دهد. ممكن است یك تورم حساس به لمس در زیر پاشنه ایجاد شود كه درد با خم كردن پنجه و حركت مچ پا تغییری نمی كند. درمان با بیرون كشیدن مایع ملتهب و یا تزریق دارویی ممكن است موثر باشد.
سندرم تونل تارس:
یكی از عصبهای پا از زیر عناصری عبور می كند كه برخی اوقات ممكن است تحت فشار عناصر اطراف خود قرار گیرد. در این صورت درد ، بی حسی و احساس سوزش در قسمت داخلی پا ، مچ یا حتی ساق پا روی می دهد. این علائم در یك محل خاص احساس نمی شود و شبها بدتر می شود. این مشكل ممكن است با دیابت ، كم كاری تیروئید ، التهاب مفاصل و اختلالات آناتومیك پا مانند كف پای صاف مرتبط باشد. تزریق استروئید در كنار درمان عامل زمینه ای می‌تواند كمكم كننده باشد.
علل دیگر:
در موارد نادری ممكن است درد پاشنه علت مهمتری داشته باشد به خصوص اگر درد علیرغم درمان 6-3 ماه طول بكشد.
نقرس در موارد نادری ممكن است با علائمی شبیه به التهاب بافت همبند كف پا بروز كند.
در موارد نادری مشكلات دیگری مثل فیبروساركوما ، متاستاز ، جسم خارجی ، اوستئومیلیت ، توبركلوزیس نیز می توانند علت این مشكل باشند.
تشخیص :
تشخیص معمولا بالینی و از طریق معاینه است اما ممكن است در مواردی نیاز به انجام رادیوگرافی ،‌آزمایش خون و یا آزمایشات هدایت عصبی باشد. اگر پس از سه ماه درمان مشكل برطرف نشود در مواردی سونوگرافی ویا ام.آر.آی ممكن است درخواست شوند.
درمان:
درمان به شدت علائم بستگی دارد.
در موارد خفیف :
آموزش به منظور كاهش فشاری كه بر پاها وارد می‌شوند ، كاهش وزن و عدم فعالیت بر روی سطوح سخت ، كفی كفش طبی و مناسب ، تمرینات كششی غیر فعال ، استفاده از سرما و گرما ، ماساژ مالشی كف پا ، و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی توصیه می‌شوند.
در موارد درد با شدت متوسط :
در این موارد ممكن است فرد به سطوح تخصصی تر ارجاع داده شود.علاوه بر درمانهای فوق ، ‌فیزیوتراپی ، تزریق داروهای بی حس كننده و ضد التهاب ،‌ آتل شبانه از جنس سخت و آتل غیر ثابت هنگام راه رفتن.
در موارد شدید و یا مواردی كه به درمان پاسخ نمی دهند:
ارجاع به سطوح فوق تخصصی و ارزیابی مجدد برای بررسی عامل ایجاد كننده و در مواردی جراحی توصیه می شود.

 

[P O U R I A]

ورزش های مفید و مضر برای زانو درد

ورزش های مفید و مضر برای زانو درد

زانو درد را می‌توان به جرات شایع‌ترین درد مفصلی نامید. در کشور ما بخصوص کمتر کسی است که از میانسالی گذشته باشد و زانودرد نداشته باشد. برای بسیاری از کسانی که زانو درد دارند ورزش توصیه می‌شود. اما چه ورزش‌هایی برای زانوهای خراب مفید است .

ورزش های مفید برای زانو
شنا کردن اولین گزینه پزشکان است. شنا به‌جز شنای کرال پشت، برای زانوها بسیار مفید است. علاوه بر شنا می‌‌توان در قسمت کم عمق استخر قرار گرفته و به مدت ۱۵ دقیقه در مسیر عرض استخر راه رفت. این کار موجب می‌‌شود بدون وارد آمدن فشار بر مفصل زانوی مبتلا به آرتروز، عضلات اطراف زانو تقویت شود تا وزن اندام‌های فوقانی به زانو وارد نیاید. البته امکان این ورزش همیشه مهیا نیست. دومین گزینه پیاده‌روی است. پیاده‌روی فشار زیادی بر زانوها وارد نمی‌کند. پیاده‌روی سریع، اگر قبلا آسیبی در زانوهایتان نداشته‌اید، مشکلی ندارد. اما به زانوهای معیوب آسیب می‌رساند. دوچرخه‌سواری نیز بر روی زانوها فشار زیادی وارد نمی‌کند. به‌طور کلی هرگونه فعالیتی که فشار کمی بر زانوها وارد کند و یا فعالیت‌هایی که در آنها شما مجبور نیستید به‌سرعت تغییر جهت بدهید، برای زانوها مشکل‌ساز نیستند.

ورزش های مضر برای زانو
هر ورزشی که مستلزم خم‌کردن شدید زانوها باشد می‌تواند به زانو صدمه بزند. اگر خم کردن به‌همراه بلندکردن وزنه باشند، فشار مضاعفی به زانوها وارد می‌کند و می‌تواند به زانو آسیب برساند.
با این تعریف فعالیت‌های ورزشی که در آنها خم می‌شوید یا می‌پرید، مثل بسکتبال و فوتبال برای زانوها مضرند. ورزش‌هایی که در آن حرکت‌های خم‌شدن زانوها و فرودآمدن روی پاها به دفعات زیاد انجام می‌شود نیز برای زانوها مضر هستند، تنیس، بدمینتون و فوتبال از این دسته ورزش‌ها محسوب می‌شوند. طناب‌زدن جزء موارد استثنایی است که به رغم پریدن آسیبی به زانو وارد نمی‌کند.
ورزش‌هایی که در آنها فرد می‌پرد، فرود می‌آید یا در حال دویدن به‌طور ناگهانی تغییر مسیر می‌دهد، فشار خیلی زیادی روی زانوها وارد می‌کند که ممکن است منجر به آسیب‌ به رباط‌های زانو و به‌خصوص رباط صلیبی قدامی شوند. حتی مقادیر کم این فعالیت‌های ورزشی نیز می‌توانند باعث آسیب به غضروف یا منیسک‌های زانو که از غضروف آن محافظت می‌کنند، بشود. توجه داشته باشید ورزشکاران حرفه‌ای با گذراندن دوران بدن سازی و تقویت عضلات پا احتمال آسیب دیدگی را کاهش می‌دهند ضمن این‌که قبل از شروع ورزش نیز بدن خود را بطور اصولی و مناسب گرم می‌کنند، برای همین است که میزان آسیب در آنها کمتر است، ورزشکاران آماتوریست که مثلا فوتبال بازی می‌کنند.

ورزش اختصاصی
با چند ورزش می‌‌توان عضلات زانو را به طور اختصاصی تقویت کرد. یکی از این ورزش‌ها، این است که روی زمین بنشینند و پای خود را دراز کنند و به حالتی قرار گیرند که به مفصل‌‌شان فشاری وارد نیاید. سپس به حالت در جا عضله جلوی ران خود را منقبض کنند و تا ۱۰ شماره به همین حالت نگه دارند.
می‌‌توان برای مثال، صبح سه بار، ظهر سه بار و شب هم سه بار این کار را انجام دهید. البته در روزهای ابتدایی بهتر است زیاد به اندام‌های‌شان فشار وارد نیاورید و به تدریج و به صورت هفته‌ای یک بار، شدت یا مدت تمرین را به مقدار ۱۰ تا ۲۰ درصد افزایش دهید. این نوع ورزش برای عضله چهار سر ران یا جلوی ران است. برای پشت ران هم می‌‌توان عضله پشت ران را منقبض کرد و به طور مشابه با تعداد و مدت گفته شده عمل کرد.

 

[P O U R I A]

کمپرس سرد یا کمپرس گرم در آسیب های ورزشی

کمپرس سرد یا کمپرس گرم در آسیب های ورزشی

شما می دانید که در آسیب دیدگی ها باید از خوددرمانی خودداری کنید و به پزشک مراجعه کنید تا دچار عارضه نشوید. اما آیا می دانید در آسیب دیدگیها چگونه باید از سرما و گرما استفاده کرد؟
بیشتر ورزشکاران می دانند که در برخی آسیب دیدگیها چگونه کمپرس سرد را به کار ببرند. اما در مورد کمپرس گرم بیشتر افراد اطلاعات چندانی ندارند.این مقاله به شما کمک می کند تا اطلاعاتی در مورد چگونه به کار بردن سرما و گرما در آسیب دیدگیها به دست آورید.


آسیب دیدگی های حاد و مزمن:
دو نوع اصلی آسیب دیدگی وجود دارد.حاد و مزمن.آسیب دیدگی حاد به صورت درد تیزی است که سریع و ناگهانی روی می دهد و درد شدیدی ایجاد می کند.این نوع آسیب دیدگی در اثر ضربه یا فشار،به علت زمین خوردن،تصادم و برخورد ایجاد می شود و علت ایجاد آسیب دیدگی کاملا مشخص است. در آسیب دیدگی حاد علائمی مانند درد،حساسیت،قرمزی،گرمی،تور م و التهاب وجود دارد.
آسیب دیدگی مزمن به صورت تدریجی و آهسته شکل می گیرد.برخی علائم ممکن است بیایند و بروند.درد خفیف و مبهم ممکن است متناوبا ایجاد شود.این آسیبها معمولا در اثر استفاده مفرط از مفاصل و عضلات ایجاد می شوند اما در برخی موارد اگر آسیب دیدگی حاد به طور کامل درمان نشود و بهبود پیدا نکند تبدیل به آسیب دیدگی مزمن می شود.در بسیاری از موارد که افراد در آسیب دیدگی حاد به پزشک مراجعه نمی کنند،آسیب دیدگی مزمن می شود و ممکن است برخی مشکلات برای همیشه باقی بمانند.به عنوان مثال برخی اوقات پیچ خوردن مچ پا در صورت عدم توجه و درمان به موقع ممکن است منجر به آسیب دائمی و حتی آرتروز مچ پا شود.

کمپرس سرد:
بهترین درمان فوری برای آسیب دیدگیهای حاد،استفاده از سرما با استفاده از کمپرس سرد یا یخ است. این کار تورم و درد را کاهش می دهد.سرما موجب انقباض عروق می شود و خونریزی داخل بافتی از محل آسیب دیدگی را کاهش می دهد. برای اینکه سرد کردن محل آسیب دیدگی ، از کیسه یخی که در حوله پیچیده شده استفاده کنید و آن را در محل آسیب دیدگی به مدت 20-15 دقیقه قرار دهید.قبل از اینکه بخواهید برای دومین بار از کمپرس سرد استفاده کنید صبر کنید تا دمای پوست به حالت طبیعی برگردد.در آسیب دیدگی حاد می توانید چند بار در روز به مدت سه روز از کمپرس سرد استفاده کنید.همچنین کمپرس سرد در درمان آسیب دیدگی در اثر استفاده بیش از حد از عضلات و مفاصل و در برخی از آسیبهای مزمن نیز موثر است.ورزشکاری که درد مزمن زانو دارد که در اثر دویدن تشدید می شود می تواند پس از دویدن از کمپرس سرد در ناحیه دردناک استفاده کند تا االتهاب را کاهش دهد و از التهاب بیشتر پیشگیری کند اما این کار در مورد آسیب دیدگیهای مزمن قبل از ورزش کردن کمک کننده نیست.
بهترین روش برای به کار بردن کمپرس سرد،استفاده از کیسه مناسب و با کیفیتی است که شکل آن با نقطه ای از بدن که آسیب دیده است تطابق پیدا کند.می توانید از شن نرم که در فریزر نگهداری شده، ماساژ با آب سردی که از یخ آب شده به دست آمده یا از کیسه حاوی یخ خرد شده استفاده کنید.برای اینکه به بافتهای بدن در اثر سرما آسیب وارد نشود بیش از چند دقیقه از آن استفاده نکنید و قبل از استفاده مجدد صبر کنید تا دمای پوست به حالت طبیعی برگردد.

کمپرس گرم:
از گرما معمولا در آسیب دیدگیهای مزمنی که التهاب یا تورم ندارند استفاده می شود.در عضلات سفت و دردناک و درد مفاصل کمپرس گرم می تواند به کار رود.ورزشکارانی که آسیب دیدگی و درد مزمن دارند می توانند قبل از ورزش برای افزایش انعطاف پذیری بافتهای پیوندی مفصل و افزایش جریان خون از گرما استفاده کنند.گرما همچنین می تواند گرفتگی عضلات را برطرف کند. بعد از ورزش از گرما استفاده نکنید. پس از ورزش برای آسیب دیدگهای مزمن کمپرس سرد بهتر است.
گرما جریان خون را افزایش می دهد و دمای پوست را بالا می برد بنابرین نباید از گرما در آسیبهای حاد استفاده کنید. اگر هرگونه علامت التهاب وجود داشته باشد نباید از گرما استفاده کنید. باید مراقب سوختگی پوست باشید. با اطمینان از وجود چندین لایه پارچه بین کمپرس و پوست می توانید 20-15 دقیقه آن را بر روی پوست قرار دهید. حرارت مرطوب بهتر از حرارت خشگ است. می توانید از حوله ای که با آب داغ مرطوب شده استفاده کنید. کیسه های مناسبی نیز در بازار وجود دارند که به همین منظور طراحی شده اند. هرگز کمپرس گرم را بیش از 15 دقیقه روی پوست نگه ندارید و یا در حال استفاده از کمپرسها نخوابید.
در آسیب دیدگیهای جزئی نیز اگر پس از 48 ساعت مشکل شما برطرف نشد حتما به پزشک مراجعه کنید چون برخی آسیبها می توانند جدی و خطرناک باشند.

 

[P O U R I A]

تمرین‌هایی برای مقابله با درد گردن و شانه‌ها

تمرین‌هایی برای مقابله با درد گردن و شانه‌ها

درد در ناحیۀ گردن و شانه‌ها در بین افراد، خصوصاً کسانی که با کامپیوتر کار می‌کنند، بسیار رایج است.
این وضعیت، یعنی قرار گرفتن در مقابل صفحه نمایش، در حالی که دست‌تان روی صفحه کلید قرار دارد، باعث کشیدگی و در نتیجه بروز در در گردن و کتف‌ها می‌شود. حالا شما و این 4 تمرین برای خلاص شدن از این دردها!

تمرین‌هایی برای مقابله با درد گردن و شانه‌ها
وزنه‌ها را بین 2 تا 10 کیلوگرم انتخاب کنید.
با وزنه‌های سبک تر شروع کرده، و به تدریج که تمرین‌ها برایتان راحت تر شدند، سنگین ترشان کنید.
هر تمرین را در یک سری 10 تایی انجام دهید؛ سپس هر سری را 3 بار تکرار کنید، یعنی هر تمرین را مجموعاً 30 بار انجام دهید!
تمرینات را 3 بار در هفته تکرار کنید:

تمرین شماره1
بایستید، پشت‌تان باید صاف باشد، پاها را اندکی خم کرده، باسن و عضلات شکمی‌تان را منقبض کنید. در حالی که بازوهایتان، در امتداد بدن به حالت کشیده قرار دارند، وزنه‌های 2 تا 5 کیلوگرمی را بردارید. آرنج‌ها را تا کتف‌تان بالا بیاورید، در این مرحله دست‌ها در سطح سینه قرار دارند. در حالی که حرکت را تحت کنترل دارید، به آهستگی دست‌‌‌تان را پایین بیاورید.

تمرین شماره 2
همان وضعیت تمرین قبل با همان وزنه‌ها را داشته باشید، وزنه‌ها را تا شانه‌ها اما این بار از پهلو بالا بیاورید. توجه! در این مرحله بازوها باید اندکی خم باشند. همان طور که حرکت در بالا رفتن، آهسته است، پایین آمدنش هم باید به آهستگی انجام گیرد.

تمرین شماره 3
باز هم همان وضعیت قبل اما با وزنه هایی سنگین تر (8 تا 12 کیلوگرمی). گردن و چانه‌تان را رها کنید، شانه‌‌ها را به آهستگی بالا ببرید. سپس فوراً شانه‌ها را شل کنید.

تمرین شماره 4
چهار دست و پا قرار بگیرید، عضلات شکمی‌تان را منقبض کنید تا پشت‌تان خم نشود. یک وزنه (6 کیلوگرمی) در یک دست بگیرید و آرنج‌تان را به عقب بکشید، در اینجا دست باید تا موقعیت سینه بالا بیاید. به همان روش تمرین قبل، این تمرین را هم به آهستگی انجام دهید و با کنترل حرکت خود را رها کنید. سپس برای بازوی دیگر هم، همین تمرین را انجام دهید.

 

[P O U R I A]

آناتومی کاربردی و مکانیسم آسیب لیگامنت صلیبی قدامی

آناتومی کاربردی و مکانیسم آسیب لیگامنت صلیبی قدامی

لیگامنت صلیبی قدامی ازلیگامنت های مهم زانوست. این لیگامنت در عقب به لبه خلفی داخلی کوندیل خارجی ران اتصال دارد سپس در داخل کپسول مفصل ران به سمت پائین, جلو و داخل رفته کمی پهن‌ترشده و به حفره‌ای در جلو و خارج استخوان درشت نی یا تیبیا اتصال می‌یابد. این لیگامنت دو نوار دارد. نوار جلویی داخلی که در هنگام خم شدن زانو کشیده و در هنگام باز شدن زانو شل است و نوار خلفی خارجی که در هنگام باز شدن زانو کشیده و در هنگام خم شدگی زانو شل است. لیگامنت ACL ازشاخه خلفی عصب مربوط به درشت نی عصب می‌گیرد و سبب ایجاد حس عمقی در زانو می‌شود.
85% از مقاومت در مقابل حرکت به جلوی استخوان درشت نی نسبت به استخوان ران را در محل مفصل زانو ACL تامین می‌کند و سبب پایداری زانو در هنگام ایست ناگهانی می‌شود. حداکثر مقاومت ACL زمانی است که زانو در حالت کاملاً باز باشد. همچنین لیگامنت صلیبی قدامی در محدود کردن میزان چرخش درشت نی هم نقش دارد و هنگامی که زانو کاملاً باز است در مقابل نیروهای وارد به زانو از داخل و خارج زانو را محافظت می‌کند و پایداری آنرا به کمک لیگامنتهای جانبی زانو حفظ می‌کند. هنگامی که ترکیبی از حالت حرکت به جلوی درشت نی نسبت به ران و چرخش به خارج و داخل بیش از حد استخوان درشت نی رخ دهد ACL آسیب می بیند. متوسط قدرت لیگامنت صلیبی قدامی در برابر کشش حدود 2160 نیوتن می‌باشد که این مقدار به طور قابل ملاحظه‌ای کمتر از متوسط توان لیگامنت صلیبی خلفی و تقریباً نصف لیگامنت جانبی ( طرفی ) داخلی زانو است.

فرکانس آسیب
در آمریکا سالیانه 200000 آسیب ورزشی مرتبط با لیگامانت صلیبی یا متقاطع زانو رخ می دهد که تنها 95000 مورد از آنها پارگی لیگامنت صلیبی قدامی زانو است. همچنین سالیانه حدود 100000 بازسازی و جراحی ارتوپدی لیگامنت صلیبی قدامی زانو توسط جراحان اورتوپد یا متخصص پزشکی ورزشی آمریکا انجام می‌شود. این نوع آسیب بیشتر در ورزش‌های که دارای حرکات محوری هستند مانند؛ فوتبال, بسکتبال, نت بال و ساکر و هندبال و بیسبال رخ می دهد. میزان شیوع پارگی ACL در در سطح یکسانی از فعالیت در زنان ورزشکار 4/2 تا 7/9 برابر بیشتر از مردان ورزشکار است. پارگی ACL ممکن است به صورت مجزا یا همراه با آسیب‌های دیگر به ویژه آسیب‌های چون مینیسک، غضروف مفصلی و یا MCL روی دهد که از شایع‌ترین دلایل غیبط‌های طولانی مدت از ورزش می‌باشند.

معاینه بالینی
اکثر ورزشکاران مبتلا به پارگی ACL بعد از 24 تا 48 ساعت به مراکز پزشکی ورزشی مراجعه می‌کنند.در این مرحله تست نمودن زانو به دلیل افیوزن (همارتروز)بیش از اندازه مشکل است. بهترین زمان برای تست نمودن فرد ساعات اول بعد از آسیب و خونریزی می‌باشد. بعد از چند روز هنگامی که تورم شروع به توقف کرد و درد کمتر شد نیز می‌توان تست را اجرا نمود. بعد از پارگیACL مشاهدات زیر وجود دارد: ورزشکار دچار محدودیت حرکت خصوصا در اکستنسن زانو می‌شود. در حالی که زانو کشیده می‌شود بخش خارجی کپسول مفصلی دچار نیمه دررفتگی شده و اغلب حساسیت و درد در بخش خارجی مفصل وجود دارد. قابل ذکر است که اگر این وضعیت همراه با آسیب مینیسک داخلی باشد، ممکن است حساسیت و درد در خط مفصلی داخلی وجود داشته باشد.
مشاهدهدقیق زانو برای بررسی تجمع مایع در مفصل زانو یا تغییر شکل استخوانی(شکستگی احتمالی ) : طبق تحقیقات انجام شده در آسیب استخوانی تجمعسریع مایع در مفصل 72% ارتباط با آسیب لیگامنت صلیبی قدامی دارد.
معاینه دامنه حرکات مفصل زانو، به خصوص اکستنشن کامل زانو که اگر انجام نشود امکان آسیب دیدگی منیسک های زانو را مطرح می‌کند.
لمس ساختارهای استخوانی توسط متخصص طب ورزشی یا متخصص ارتوپد: امکان داردمنجر به شناسایی شکستگی استخوان مخفی مثل شکستگی استخواندرشت نی یا آسیب ران و شکستگی استخوان ران شود.
لمس خطوط مفصلی زانو، برای ارزیابی آسیب احتمالی منیسک ها لازم است. همچنین باید لیگامنتهای جانبی زانو معاینه شوند.

تست های مورد استفاده برای ارزیابی لیگامنت صلیبی قدامی
تست لاکمن(lachman test ): بهترین تست برای این وضعیت بوده و بعد از رفع یا کاهش درد بیمار باید برایارزیابی لیگامنت ACL صورت گیرد به این صورت که فرد روی تخت خوابیده و زانو رادر وضعیت خم شدگی 20 تا 30 درجه قرار می‌دهیم با دست چپ ران را می‌گیریم وبا دست راست پشت قسمت فوقانی ساق را به جلو و طرف خود می‌کشیم. چنانچه درسمت آسیب دیده مقدار جابجا شده به جلو نسبت به سمت سالم در پای دیگر بیش از 3 میلی متر باشد غیر عادی است و نمایانگر آسیب است.
تست کشویی قدامی(Anterior drawer test) : به خاطر اسپاسم عضلات پشت ران ( عضلاتهمسترینگ) که تست را تحت تاثیر قرار داده دارای ویژگی کمی است. لذا این تست باید با سمت مقابل مقایسه شود تا مقدار شلی که قبل از آسیب وجود داشته است مشخص شود. برای انجامتست بیمار به پشت خوابیده و زانوها را در وضعیت خم شدگی 90 درجه قرار می‌دهد. معاینه گر جلوی وی نشسته و با دو دست پشت قسمت زیر زانو را می‌گیرد وساق را به سمت خود می‌کشد و در آسیب دیدن لیگامنت صلیبی قدامی زانو استخواندرشت نی جلو می‌آید.
تست تغییر محور یا تست جرکPivot shift or jerk test : در این تست لازم است که فرد دارای لیگامنت جانبی داخلی و نوار ایلئوتیبیال سالمی باشد. در موارد آسیب حاد ACL خصوصا زمانی که این آسیب با یک آسیب دیگر همراه باشد (مثلا آسیب مینیسک)انجام تست تغییر محور مشکل می‌باشد به این خاطر که بیمار برای رلکس شدن کافی ناتوان است.

فاکتورهای خطر خارجی: تعامل کفش-سطح تمرینی
تعامل کفش- سطح به عنوان یک فاکتور خطر آسیب ACL ، در ورزش های متفاوتی مورد مطالعه قرار گرفته است. یک مطالعه بر روی ورزشکاران فوتبالیست استرالیا گزارش نموده است که خطر تحمیل آسیب های غیر تماسی ACL در طی دوره های کم بارانی و بسیار شرجی افزایش پیدا می کند. مطالعات مربوط به ورزشکاران فوتبالیست نشان داده اند که رقابت بر روی چمن مصنوعی خطر آسیب های زانو را در مقایسه با چمن طبیعی افزایش نمی دهد. در مقابل مطالعات اخیر بر روی فوتبالیست های حرفه ای آمریکا پیشنهاد نموده است که شیوع آسیب های ACL ممکن است در چمن های مصنوعی جدید در مقایسه با چمن های مصنوعی قدیمی تر بیشتر باشد. نشان داده شده است که، در ورزش هندبال اروپایی خطر آسیب ACL ،هنگامی که رقابت بر روی سطوح مصنوعی (با یک ظریب اصطکاک بیشتر) انجام می شود در مقایسه با سطوح چوبی ، 4/2 برابر بیشتر است. مطالعات اولیه بر روی ورزشکاران فوتبالیست آمریکا نشان داده است که، استفاده از میخ های بلندتر در ته کفش، در هنگامی که پا با زمین تماس پیدا می کند مقاومت پیچشی بیشتری را به همراه داشته که این ورزشکاران را در معرض خطر بالاتری از آسیب های زانو قرار می دهد. در مورد توجه به اثر تعاملی کفش-سطح بازی، در هنگام توسعه استراتژی های مداخله ای برای کاهش میزان شیوع آسیب های جدی زانو، شک و تردید کمی وجود دارد.
Blade cleats Screw-in cleats – wet grass Moulded cleats – dry grass

فاکتورهای خطر درونی: آسیب قبلی زانو
مطالعات اخیر پیشنهاد نموده اند که، وجود آسیب قبلی ممکن است فاکتور خطری برای آسیب بعدی باشد. یک مطالعه نیز نشان داده است که زنان پارگی دوباره ACL را دوبرابر بیشتر از مردان تجربه می کنند.

سن
اگرچه یک توافق عمومی در مورد این وجود دارد که، خطر آسیب ACL برای زنان ورزشکار در طی جهش رشدی آنها افزایش می یابد، تحقیقی وجود ندارد که سن را به عنوان یک فاکتور خطر بلقوه در آنالیز آسیب های جدی زانو، در ورزشکارانی از لحاظ اسکلتی بالغ، در نظر گرفته باشد. به طور مشابه ، تحقیقی درمورد اثر سن بر روی احتمال آسیب زانو در ورزشکاران از لحاظ اسکلتی غیر بالغ نیز وجود ندارد.

ترکیب بدنی
نشان داده شده است که در زنان دانشجوی دانشگاه افسری آمریکا، افزایش شاخص توده بدنی(BMI) همراه با افزایش خطر آسیب های ACL است. با این وجود مطالعات دیگر چنین ارتباطی را نشان نداده اند. با توجه به اینکه در مورد BMI اطلاعات متناقضی وجود دارد، لذا نتیجه گیری معتبر را مشکل می سازد.

گرایش خانوادگی و وراثت
دو مطالعه موردی گزارش نموده اند که، گرایش خانوادگی یک فاکتور خطر برای آسیب ACL است. ورزشکارانی که از پارگی ACL رنج می برند دوبرابر احتمال خیشاوندی دارند. در یک مطالعه گروهی 4 ساله که اخیرا انجام شده است مشاهده شده است که، ورزشکاران آمریکایی اروپایی سفید پوست در مقایسه با گروه های قومیتی دیگر، 6/6 برابر بیشتر مستعد پارگی ACL می باشند.

فاکتورهای آناتومیکی
زاویه کیو زانو به عنوان یک توجیه ممکن برای تفاوت جنسیتی در میزان آسیب ACL مطالعه شده است، با این منطق که زاویه کیو بالا ممکن است با افزایش بارگیری والگوسی زانو همراه باشد. در یک مطالعه موردی که اخیرا انجام شده گزارش شده است، که میانگین زاویه کیو در ورزشکاران مستعد آسیب های زانو، به طور معنی داری بزرگتر از میانگین زاویه کیو ورزشکارانی است که آسیب ندیده اند(14 در مقابل 10 درجه). در مقابل محققان دیگر گزارش نموده اند که خطر آسیب زانو با اختلافات راستای آناتومیکی، مانند؛ زاویه کیو مرتبط نیست. یک مطالعه گزارش نموده است که، نسبت عرض لگن خاصره به طول ران، نه زاویه کیو، زاویه دار شدن والگوسی دینامیک زانو را در هنگام اسکات تک پایی باعث می شود. همچنین نشان داده شده است که نسبت بالای طول ران به ساق پا نیز ممکن است یک فاکتور خطر برای آسیب های ACL در اسکی بازان آلپاین رقابتی باشد.
یک فاکتور که در مورد آسیب ACL بسیار مطالعه شده است، عرض شیار بین کندیلی ران است. محققان زیادی فرض نموده اند که شیار بین کندیلی یا شاخص عرض شیاری تنگ (یعنی نسبت عرض شیار رانی به عرض کندیل های رانی هنگامی که از طریق عکس رادیولوژیکی در یک نمای صفحه کرونال مشاهده می شود) ممکن است ورزشکاران را در معرض افزایش خطر آسیب ACLقرار دهد. یکی از دلایل می تواند این باشد که، شیار رانی تنگ تر همراه با ACL ضعیف تر و کوچکتر است. این فرضیه، به وسیله تحقیقات اخیر که از MRI برای بررسی ارتباط اندازه ACL و اندازه شیار بین کندیلی استفاده کرده اندرد شده است. احتمال دیگر این است که، گیرافتادگی ACL در شیار بین کندیلی ران ، وقتی که این شیار باریک است غالب باشد و این در طی مشارکت در ورزش ها منجر به ریزپارگی لیگامنت شده که متعاقبا به پارگی های بزرگ پیشرفت کرده که لیگامنت را ضعیف ساخته و آن را در معرض خطر بالای پارگی کامل قرار می دهد. برای مشخص سازی نقش گیرافتادگی شیاری به عنوان یک فاکتور خطر برای آسیب ACL، نیاز به تحقیق است.

ویژگی های ترکیبی لیگامنت و شلی مفصلی
اندازه و ویژگی ترکیبی ACL، فاکتورهای هستند که ممکن است خطر پارگی این لیگامنت را تحت تاثیر قرار دهند. نشان داده شده است، هنگامی که با توجه به وزن بدنی نرمال سازی صورت گیرد،ACL ها در زنان کوچک تر از مردان می باشد. علاوه بر این، گزارش شده است که لیگامنت های زنان در نقطه شکست دارای استرین و چگالی انرژی استرینی پایین تری و همچنین 5/22% ضریب الاستیسیتی پایین تر هستند. با این وجود در این برهه از زمان، مطالعه ای در مورد فاکتور خطر وجود ندارد که این متغیرها را مورد توجه قرار داده باشد. از جهت دیگر، مطالعاتی وجود دارد که شلی قدامی زیاد زانو،‌شلی لیگامنتی و عمومی مفصل را نیز به عنوان فاکتور های خطر برای آسیب های لیگامنت زانو پیشنهاد کرده اند.

الگوهای حرکتی
تفسیر دیگر برای تفاوت جنسیت در میزان آسیب ACL این است که، زنان ممکن است حرکاتی معین را متفاوت از مردان انجام دهند. بارگیری با زانوهای راست تر، PTTSA بزرگتری را به کار گرفته و به این وسیله مولفه نیروی برشی را در جهت قدامی بر روی درشت نی افزایش می دهد. با وجود اینکه چندین مطالعات بررسی نموده اند که آیا زنان در مقایسه با مردان با زانوهای راست تر بر روی زمین فرود می آیند، توافق کلی در تحقیقات در این مورد وجود ندارد.
مطالعه ای مشابه نشان داد که حرکت والگوسی که هنگام فرود از پرش تولید می شود، آسیب های ACL را با حساسیت 78% و ویژگی 73% پیشگویی می کند. پای غالب نیز مطالعه شده است، اما این فاکتور نیز با خطر آسیب ACL مرتبط نبوده است. قابل ذکر است که تنها 9 آسیب ACLدر این مطلعه شرکت داشته اند، لذا باید نتایج با احتیاط تفسیر شوند تا اینکه در دیگر مطالعات تصدیق شوند.

پرونیشن پا
پیشنهاد شده است که پرونیشن پا ممکن است که منجر به انتقال قدامی درشت نی شده و به نوبت منجر به استرین ACL شود؛ اگرچه نتایج متناقض است.
فاکتورهای هورمونی
مرور مطالعاتی که از اندازه گیری غلظت هرمونی مربوط به ادرار و سروم خون استفاده کرده اند آشکار می سازد که خطر آسیب غیربرخوردی ACL می تواند در طی مرحله پیش تخمک گذاری چرخه قاعده ای در مقایسه با مرحله پس تخمک گذاری سه برابر بیشتر باشد.

زاویه تاندون کشککی –تنه درشت نی و شیب پلاتیو
زاویه تاندون کشککی –تنه درشت نی (PTTSA) زاویه ای است در سطح ساجیتال، بین درشت نی (مفصل مچ پا تا زانو) و خط عمل تاندون کشککی. وقتی که زانو نزدیک به اکستنشن قرار دارد، افزایش PTTSA، تولید مقدار نیروی بیشتری در جهت قدامی بر روی درشت نی می کند و بارهای منتقل شده به ACL را افزایش می دهد. نشان داده شده است که زنان در مقایسه با مردان در طول دامنه حرکتی فلکشن زانو دارای PTTSA بزرگتری بوده و اینکه هنگامی که زانو نزدیک به اکستنشن کامل است، این زاویه بزرگتر است. با این وجود، مطالعه ای در مورد فاکتور خطر وجود نداشت که PTTSA را در بررسی خود وارد کرده باشد. مشابه با این وضعیت نیز، برای شیب پلاتیو درشت نی در سطح ساجیتال برقرار بود. افزایش شیب پلاتیو منجر به تولید نیروی بیشتری در جهت قدامی بر روی درشت نی می شود.

شاخص های عصبی عضلانی دیگر

شاخص های عصبی عضلانی متعددی به عنوان فاکتورهای خطر احتمالی آسیب ACL پیشنهاد شده اند. چهارسر غالب، زمان عکس العمل عضله، زمان نیروی اوج، سفتی عضلانی و قدرت و خستگی عضلانی تمام فاکتورهای هستند که ممکن است بر روی خطر ورزشکار آسیب ACLتاثیرگذار باشند.
نشان داده شده است که زنان در مقایسه با مردان، غالب چهارسری بزرگتر را نشان داده و اینکه آنها سفتی عضلانی و قدرت عضلانی کمتری دارند. با این وجود هیچ یک از این فاکتورها، به عنوان فاکتورهای خطر آسیب ACL، مطالعه نشده و در نتیجه ممکن نیست اهمیت نسبی این فاکتورها را در این نقطه از زمان تعیین کرد.

مکانیسم های آسیب
توصیف ساده ای از وضعیت آسیب های غیربرخوردی ACL در ورزشهای تیمی/توپی:
در طی اغلب ورزش های المپیکی، معمولا آسیب های ACL ماهیتا غیربرخوردی بوده و در طی مانورهای برشی و کاشتی اتفاق می افتد، اما نسبت بالای از این آسیب ها در طی فرود نیز اتفاق می افتند. در بسکتبال، فرودها به طور مکرر به عنوان مکانیسم آسیب های ACL گزارش می شوند.
مهم است بدانیم که؛ در حالی که یک ورزشکار ممکن است فرود بر روی هر دو پا با توضیع برابر وزن بر روی پاها را نشان دهد، در نقطه تماس ممکن است کل نیروی عکس العمل زمین به وسیله پایی که از آسیب رنج می برد حمایت شود. در مطالعات اخیر که از آنالیزهای ویدئویی بسیار حرفه ای با زوایای دوربینی متعدد استفاده کرده اند، نشان داده شده است که زانو وقتی آسیب می بیند که در وضعیت فلکشتنی بیشتر باشد. اگرچه، اغلب آسیب های ACL که در ورزشهای المپیکی اتفاق می افتند، از لحاظ تعریفی غیربرخوردی هستند، معمولا الگوهای حرکتی که منجر به این آسیب ها می شوند شارژ کردن به وسیله حریف است(به عنوان مثال، تماس بدنی قبل از آسیب).

بارگیری والگوسی ( Valgus loading)
مطالعات نشان داده اند که چرخش خارجی درشت نی همراه با چرخش والگوسی زانو در یک وضعیت بازشده یا نسبتا خم شده ، استرین ACL را تحریک می کند، به این خاطرکه لیگامنت با بخش داخلی کندیل خارجی زانو برخورد کرده و سپس دچار گیرافتادگی می شود.
قابل ذکر است، مطالعات آنالیز حرکتی در آزمایشگاه نشان داده اند که زنان در هنگام فرود در مقایسه با مردان، مقادیر بزرگتری از گشتار والگوسی و خارجی را در زانو توسعه می دهند، همچنین پیشنهاد شده است که حداقل در این بخش، بارگیری والگوسی زانو ممکن است میزان شیوع بالاتر آسیب های ACL دیده شده در زنان در مقایسه با مردان شرکت کننده در همان ورزش و همان سطح از رقابت را شرح دهد.

کشوی قدامی القاء شده بوسیله چهارسر (Quadriceps-induced anterior tibial Drawer)
مطالعات متعدد انجام شده بر روی جسد نشان داده اند که؛ هنگامی که زانو نزدیک به اکستنشن است بارگیری چهارسر، لیگامنت صلیبی قدامی را دچار استرین می کند. فرض شده است که انقباض شدید چهارسر، هنگام فرود بر روی یک زانوی باز، می تواند تولید مقادیر بالای از فشار بر روی لیگامنت صلیبی قدامیکند. در این تئوری انقباض گروه عضلانی چهارسر و بکارگیری متعامل مفصل کشککی رانی تولید یک بار بر روی تاندون کشککی، که هنگامیکه زانو نزدیک به اکستنشن باشد یک زاویه در جهت قدامی نسبت به درشت نی دارد، کرده و این تولید یک مولفه نیروی در جهت قدامی بر روی درشت نی می کند. هنگامیکه زانو از وضعیت اکستنشن به سمت فلکشن حرکت می کند، جهت گیری تاندون کشککی نسبت به درشت نی از جهت قدامی به جهت خلفی حرکت می کند و مطابق با آن جهت نیروی تولید شده توسط مکانیسم اکستنسور چهار سر ران تغییر می کند.

چرخش داخلی درشت نی ( Internal tibial rotation)
فاکتورهای متعددی وجود دارند که حاکی از آن است که چرخش داخلی درشت نی نسبت به استخوان ران در یک زانوی نسبتا باز می تواند مکانیسم بلقوه آسیب های غیربرخوردی لیگامنت صلیبی قدامی باشد.

 

[P O U R I A]

اقدامات اوليه درماني در آسيب هاي ورزشي

اقدامات اوليه درماني در آسيب هاي ورزشي

اقدامات اوليه درماني در آسيب هاي ورزشي شامل مراحل زير است :
1. محافظت و پيشگيري از آسيب بيشتر، مثلاً با استفاده از وسايل کمک ارتوپدي
2. استراحت که بسته به نوع آسيب از فرم مطلق آن تا استراحت نسبي را شامل مي شود.
3. استفاده از يخ که سبب کاهش درد، تورم و التهاب مي شود.
4. اعمال فشار که اگر همراه با يخ استفاده شود، سبب محدود شدن تورم خواهد شد.
5. بالا نگه داشتن عضو آسيب ديده نسبت به سطح قلب که سبب تسهيل تخليه وريدي از ناحيه مربوطه مي شود.
6. عمل هاي محافظتي که در مواقع آسيب جزيي و بدون علامت ورزشکار استفاده مي شود، مثلاً استفاده از بانداژ براي پيچ خوردگي مختصر مچ پا.


استفاده از اصول فوق در چه زمان و توسط چه کساني صورت مي پذيرد؟
روش هاي بالا در برخورد اوليه با آسيب هاي حاد اسکلتي-عضلاني به کار مي روند.
آشنايي با آنها براي ورزشکار، مربي، پزشک تيم و هر فرد ديگري که مسوول درمان و برخورد ابتدايي با آسيب باشد لازم است.

چه ميزان استراحت کافي است؟ استراحت نسبي در چه مواقعي تجويز مي شود؟
طول مدت استراحت وابسته به شدتِ آسيب است. مشخص است که هر چه شدت آسيب بيشتر باشد، مدت استراحت هم بيشتر خواهد بود. وقتي يک آسيب چندان شديد نباشد، استراحت نسبي توصيه مي شود. هدف از استراحت نسبي آن است که فرد ورزشکار علي رغم وجود آسيب بدون علامت باقي بماند، هر چند تا حدودي تحرک خود را حفظ کرده است.

فايده استفاده از يخ در برخورد با آسيب ها چيست؟ آيا گرما هم موثر واقع مي شود؟
يخ سبب کاهش خونريزي، تورم، التهاب، نيازهاي متابوليک ناحيه مجروح، درد و نيز اسپاسم عضلاني مي شود. اما گرما به نوبه خود داراي فايده نيست و جز در مورد کاهش اسپاسم عضلاني، سبب افزايش موارد نام برده هم خواهد شد.
گاهي توصيه مي شود که دوره هاي متناوب استفاده از گرما و يخ اعمال شود، يعني عضو را 1 تا 2 دقيقه گرم کنند و بعد از يخ استفاده کنند.
بر اساس شدت تورم عضو اين نسبت قابل تغيير است. هر چه آسيب حادتر باشد،از مدت گرم کردن کاسته خواهد شد.

روش صحيح ماساژ دادن با يخ چگونه است؟ بايد چه مدت زماني طول بکشد؟ آيا روش هاي ديگري هم براي استفاده از يخ وجود دارد؟
از نحوه تهيه يخ شروع مي کنيم: در يک ليوان يک بار مصرف آب ريخته و مي گذاريم يخ ببندد. سپس ليوان را از وسط بريده و باقيمانده قالب يخ را براي مدت 60 تا 90 ثانيه بر روي منطقه اي ثابت از عضو آسيب ديده نگه مي داريم تا در ناحيه مربوطه و تا 5/1 سانتي متر در اطراف محل احساس کرختي به شخص دست دهد. حال با توجه به وسعت محدوده اي که بي حس شده، به آرامي يخ را به صورت دايره وار روي پوست ماساژ مي دهيم. اين ماساژ در آسيب هاي با وسعت متوسط ،7 دقيقه و در نواحي بزرگ تا 10 دقيقه طول خواهد کشيد.
غوطه ور کردن عضو در آب يخ هم موثر است، اما تحمل آن براي مصدوم سخت است. به علاوه نمي توان عضو را بالاتر از سطح قلب نگه داشت. به عنوان قانوني کلي، در طي يک ساعت مي توان 20 تا30 دقيقه(حداکثر)از يخ استفاده کرد و حداقل 30 دقيقه نيز عضو را به حال خود گذاشت. مسلم است که اگر تحمل مصدوم به سرما کم باشد، بايد زمان استفاده از يخ را کاهش داد.

خصوصيت باندهاي فشاري چيست؟
اين باندها را از ديستال عضو به پروگزيمال مي پيچند، به طوري که در هر دور نصف پهناي دور قبلي را بپوشاند. فشار الاستيکي که اعمال ميشود سبب کاهش تورم خواهد شد. البته بانداژ نبايد آنقدر محکم انجام گيرد که در بازگشت خون وريدي به طرف قلب اختلالي ايجاد کند. در مورد باندهاي الاستيک تا توان بالقوه، کشش باند کافي خواهد بود. باندهاي الاستيک براي آسيب هاي حاد اندام تحتاني مناسب نيستند، چون قابليت حفاظت اندکي ايجاد مي کنند.

اصول برخورد با ورزشکاري که شديداً آسيب ديده و حال وخيمي دارد چيست؟
در ابتدا توجه معطوف به مجاري هوايي مصدوم خواهد بود.هرگونه انسداد يا مانعي را بايد بر طرف کرد. در هنگام اين بررسي ها بايد مراقب آسيب ستون فقرات گردني نيز بود.
در مرحله بعد به نحوه تنفس مصدوم دقت مي شود. در صورت نياز مي توان از تنفس مصنوعي و اکسيژن کمکي استفاده کرد تا تنفس خود بخودي و منظم برقرار شود. اينک نوبت بررسي گردش خون فرد است. نبض شريان کاروتيد از لحاظ کيفيت، تعداد و ريتم لمس خواهد شد. در صورت فقدان اين نبض يا نبض راديال، بايد عمليات احياء قلبي عروقي آغاز گردد. يا همان مرحله ارزيابي مختصر عصبي که سطح هوشياري، اندازه و واکنش مردمک ها به نور،حرکات چشم و پاسخ هاي حرکتي مصدوم را شامل مي شود.به معني مشاهده اندام ها و ساير قسمت هاي بدن است تا از وجود هرگونه خونريزي،شکستگي يا خون مردگي آگاه شويم.

علل اصلي ايجاد صدمات ورزشي چيست؟
عدم آمادگي بدني، گرم نکردن بدن پيش از شروع فعاليت ورزشي، استفاده از تکنيک هاي نادرست و نيز ماهيت خود رشته ورزشي از جمله دلايل ايجاد آسيب هاي ورزشي هستند.

چگونه مي توان از بروز صدمات ورزشي جلوگيري کرد؟
ارتقا دانش و سطح معلومات مربيان و خود ورزشکاران، داشتن سطح آمادگي بدني مطلوب و گرم کردن بدن به اندازه کافي و قبل از مبادرت به انجام فعاليت مي تواند از ميزان بروز آسيب هاي ورزشي بکاهد.