مولانا

[Persia1]

بنمای بمن رخ ای شمع طراز
تا ناز کنم نه روزه دارم نه نماز

تا با تو بوم مجاز من جمله نماز
چون بی‌تو بوم نماز من جمله مجاز

 

[Persia1]

ذات تـو ز عـیبها جـدا دانستم
موصوف به مغز کبریا دانستم
من دل چکنم چونکه
به تحقیق ویقین
خود را چو شناختم ترا دانستم

 

[Persia1]

ز درمان‌ها بری گشتم
نخواهم درد را درمان
بمیرم در وفای تو
که تو درمان درمانی

‌‌‌

 

[Persia1]

دل مرنجان که زِ هر دل به خدا راهی هست
هرکه را هیچ به کف نیست، به دل آهی هست

 

[Persia1]

با درد بساز چون دوای تو منم
در کس منگر که آشنای تو منم

گر کشته شوی مگو که من کشته شدم
شکرانه بده که خونبهای تو منم...

 

[Persia1]

در من بِدَمی، من زنده شوم
يك جان چه بود؟ صد جان منی...!!

 

[Persia1]

در مسجد و در کعبه
به دنبال چه هستی؟

اول تو ببین
قلب کسی را نشکستی؟

اینگونه چرا در
پی اثبات خداییم؟

همسایه ی ما گشنه و
ما سیر بخوابیم

 

[Persia1]

بده ای دلبر خندان
به رسم صدقه پنهان

از آن دو لعل جان افزای شکربار پنهانک

 

[Persia1]

من آن دیوانه بندم
که دیوان را همی‌بندم
زبان مرغ می‌دانم
سلیمانم به جان تو

‌

 

[Persia1]

هرڪه فرهاد شود در ره عشق
همه ڪس در نظرش شیرین است

تهمت ڪفر به عاشق نزنید
عاشقی پاڪترین آیین است

 

[Persia1]

هر کسکی را کسکی هر جگری را هوسی
لیک کجا تا به کجا من ز هوایی دگرم

من طلب اندر طلبم تو طرب اندر طربی
آن طربت در طلبم پا زد و برگشت سرم

 

[Persia1]

ز خویشتن سفری کن
به خویش ای خواجه
که از چنین سفری
گشت خاک معدن زر

 

[Persia1]

.
صد بار گفتم "میروم" یک بار نشنیدم بمان !
یک بار گفتی "میروم" صد قفله کردم خانه را !
❀

 

[Persia1]

من
بگردم
گرد
آن
یاری
که
میگردد
پی ام...

 

[Persia1]

این زمین و سختیان پرده‌ست و بس
اصل روزی از خدا دان هر نفس

چون بکاری در زمین اصل کار
تا بروید هر یکی را صد هزار

 

[Persia1]

خواهم که به عشق تو ز جان برخیزم
وز بهر تو از هر دو جهان برخیزم

خورشید تو خواهم که بیاران برسد
چون ابر ز پیش تو از آن برخیزم

 

[Persia1]

00:00
چون خیال تو در آید به دلم رقص کنان
چه خیالات دگر مست در آید به میان...

مولانا

 

[Persia1]

 

[Persia1]

 

[Persia1]

.

تا نقش خیال دوست با ماست دلا
ما را همه عمر خود تماشاست دلا

وانجا که مراد دل برآید ای دل
یک خار به از هزار خرماست دلا

 

[Persia1]

پروانه شدم، بال زدم، سوخت دو بالم
ديوانه شـدم ، داد زدم ، واے به حالم

اين‌ بار بسازم به همين بی پر و بالی
عاشق‌شوم و عشق‌رسانم به ڪمالی...!!

 

[Persia1]

تو جانان مایی تو خاصان مایی
ز هر جا برنجی از این جا نرنجی

تویی شب فروزم تویی بخت و روزم
که امشب بخندی و فردا نرنجی

 

[Persia1]

.
ڪَشته خیال روی او
قبله نور چشم من
وان سخنان چون زرش
حلقه ڪَوشوار من

باغ و بهار را بڪَو
لاف خوشی چه می زنی
من بنمایمت خوشی
چون برسد بهار من....

#حضرت_عشق_مولانا



❀✦• Ashaarmolana •✦❀

 

[Persia1]

اسپ بی راکب چه داند رسم راه
شاه باید تا بداند شاه‌راه

سوی حسی رو که نورش راکبست
حس را آن نور نیکو صاحبست

نور حس را نور حق تزیین بود
معنی نور علی نور این بود

نور حسی می‌کشد سوی ثری
نور حقش می‌برد سوی علی

زانک محسوسات دونتر عالمیست
نور حق دریا و حس چون شب‌نمیست

لیک پیدا نیست آن راکب برو
جز به آثار و به گفتار نکو

نور حسی کو غلیظست و گران
هست پنهان در سواد دیدگان

چونک نور حس نمی‌بینی ز چشم
چون ببینی نور آن دینی ز چشم

نور حس با این غلیظی مختفیست
چون خفی نبود ضیائی کان صفیست

این جهان چون خس به دست باد غیب
عاجزی پیش گرفت و داد غیب

گه بلندش می‌کند گاهیش پست
گه درستش می‌کند گاهی شکست

گه یمینش می‌برد گاهی یسار
گه گلستانش کند گاهیش خار

دست پنهان و قلم بین خط‌گزار
اسپ در جولان و ناپیدا سوار

تیر پران بین و ناپیدا کمان
جانها پیدا و پنهان جان جان

تیر را مشکن که این تیر شهیست
نیست پرتاوی ز شصت آگهیست

ما رمیت اذ رمیت گفت حق
کار حق بر کارها دارد سبق

خشم خود بشکن تو مشکن تیر را
چشم خشمت خون شمارد شیر را

بوسه ده بر تیر و پیش شاه بر
تیر خون‌آلود از خون تو تر

آنچ پیدا عاجز و بسته و زبون
وآنچ ناپیدا چنان تند و حرون

ما شکاریم این چنین دامی کراست
گوی چوگانیم چوگانی کجاست

می‌درد می‌دوزد این خیاط کو
می‌دمد می‌سوزد این نفاط کو

ساعتی کافر کند صدیق را
ساعتی زاهد کند زندیق را

 

[Persia1]

 

[Persia1]

روز مرا دیدن تو شب غم ببریدن تو
از تو شبم روز شود همچو نهاری صنما

باغ پر از نعمت من گلبن بازینت من
هیچ ندید و نبود چون تو بهاری صنما

جسم مرا خاک کنی خاک مرا پاک کنی
باز مرا نقش کنی ماه عذاری صنما

 

[Persia1]

‌
پر کن از باده ی چشمت
قدح صبحِ مرا...
خود بگو
من ز ِ تو سرمست شوم
یا خورشيد...؟

 

[Persia1]

ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻨﻢ . . .
ﻣﻬﻤﺎﻥِ ﺗﻮ . . .
ﺩﺳﺖ ﻣﻦ . . .
ﻭ ﺩﺍﻣﺎﻥِ ﺗﻮ . . .
ﻳﺎ ﻗﻔﻞِ ﺩﺭ . . .
ﻭﺍ ﻣﻰ ڪﻨﻰ . . .
یا ﺗﺎ ﺳﺤﺮ . . .
ﺩﻑ ﻣﻰ ﺯﻧﻢ . . .

 

[Persia1]

رَقْص آن‌جا کُن که خود را بِشْکَنی
پَنبه را از ریشِ شَهْوت بَرکَنی

رَقْص و جَولان بر سَرِ میدان کُنند
رَقْص اَنْدَر خونِ خود مَردان کُنند

چون رَهَند از دستِ خود، دَستی زَنَند
چون جَهَند از نَقصِ خود، رَقصی کُنند

مُطرِبانْشانْ از دَرون دَف می‌زَنَند
بَحْرها در شورَشان کَف می‌زَنَند

تو نبینی لیکْ بَهْرِ گوشَشان
بَرگ‌ها بَر شاخ‌ها هم کَف‌زَنان

تو نبینی بَرگ‌ها را کَف زدن
گوشِ دل باید، نه این گوشِ بَدَن