| 
|
اما دلتنگی های نقاش خیابان چهل و هشتم نام بلندترین و شاید بتوان گفت بهترین داستان کتاب است.و روایتگر جوانی است که پس از حدود 9 سال زندگی در پاریس( بواسطه مهاجرت مادرش در دوران کودکی او)، حالا دوباره به نیویورک برگشته است، به یک مدرسه هنری می رود، به نمایشگاه های نقاشی سر می زند و نقاشی می کند و با دیدن یک آگهی در مجله ای سعی میکند مربی نقاشی بودن را بیازماید.....
خواندن داستان های کتاب بسیار لذت بخش است چرا که نویسنده آنها کسی مثل سلینجر است و او با سبک خاص خودش خواننده را تا آخر با داستان همراه می کند علیرغم آنکه قرار نیست اتفاق مهمی در کل داستان بیفتد( حد اقل با آن تصوری که ما از مهم بودن یک اتفاق داریم!). داستان ها به نوعی بیانگر زندگی روزمره آدمهاست و پرسه زدنشان در تنهایی هایشان.آنچه در پس این روایت روزمره زندگی نمود می یابد تنهایی آدمهاست در آزادی، تقابل مصادیق زندگی روزمره و شاید مدرن با مفاهیمی که در پستوی ذهن جاخوش کرده اند و گرد و غبار نشسته روی آنها دارد کم کم درک ما را از مفهوم واقعیشان تغییر می دهد و باعث می شود که فراموش کنیم نقششان و بودنشان را در زندگی. شخصیت های کتاب از جنس همین آدمهای دورو برمان هستند ، آدمهایی که شاید خود ما یکی از آنها باشیم. قرار دادن« 9 داستان» را در لیست خواندنی هایتان، فراموش نکنید.
