محسن زارعی
عضو جدید
سلام دوستان،داشتم یه داستان می خوندم فکر کردم شاید برا شما هم جالب باشه، امیدوارم تکراری نباشه
قدرت اراده و کنترل مغز
Ben یک پسر نوجوان نابینا است که هر دو چشم خودش را در سن ۲ سالگی بر اثر سرطان از دست داده و الآن چشمهای پلاستیکی دارد. مادر او از همان اول با او مثل بقیه بچه‌هایش رفتار کرده و به او گفته می‌تواند با گوشهایش همان کاری را بکند که چشمهایش می‌کنند. نتیجه آن بعد از ۱۲ سال این است که او می‌تواند مثل دلفینها (یا خفاشها) با ایجاد صداهای ریز شبیه کلیک و انعکاس آن از اشیاء اطرافش همه چیز را بخوبی ببیند!
کارهایی که او می‌تواند انجام دهد واقعاً برای یک فرد نابینا غیر قابل تصور است. او براحتی فوتبال‌دستی بازی می‌کند و دوستانش را در بازیهای کامپیوتری شکست می‌دهد. در خیابان اسکیت سواری می‌کند و با بقیه بچه‌های هم‌سن خودش به مدرسه معمولی می‌رود. او یک پسر خوشحال است.
ما که چشم و قدرت بینایی داریم چقدر از آن درست و در جهت صحیح استفاده می‌کنیم؟ چقدر از حواسمان و قدرت مغزمان مطابق آنچه شایسته یک موجود متعقل که از تعقل و هوشش برای کسب دانش در جهت فهم بهتر حقایق موجود در خلقت و سازگاری زندگی خودش با آن حقایق است استفاده می‌کنیم؟ چقدر داریم در زندگی‌مان غر می‌زنیم از نبودن امکانات و اینکه شرایط برای اینکه به اهداف و آرزوهایمان برسیم آماده نیست؟ باید از زندگی Ben و افرادی نظیر او درس بگیریم و قدر هر موهبتی که به ما عطا شده را در لحظه‌لحظه زندگی بدانیم و از بیهوده تلف کردن پتانسیل عظیم خود بپرهیزیم. آینده بهتر ازآن کسانی است که نشان داده‌اند بار امانتی تعقل را به درستی بر دوش کشیده‌اند.
قدرت اراده و کنترل مغز
Ben یک پسر نوجوان نابینا است که هر دو چشم خودش را در سن ۲ سالگی بر اثر سرطان از دست داده و الآن چشمهای پلاستیکی دارد. مادر او از همان اول با او مثل بقیه بچه‌هایش رفتار کرده و به او گفته می‌تواند با گوشهایش همان کاری را بکند که چشمهایش می‌کنند. نتیجه آن بعد از ۱۲ سال این است که او می‌تواند مثل دلفینها (یا خفاشها) با ایجاد صداهای ریز شبیه کلیک و انعکاس آن از اشیاء اطرافش همه چیز را بخوبی ببیند!
کارهایی که او می‌تواند انجام دهد واقعاً برای یک فرد نابینا غیر قابل تصور است. او براحتی فوتبال‌دستی بازی می‌کند و دوستانش را در بازیهای کامپیوتری شکست می‌دهد. در خیابان اسکیت سواری می‌کند و با بقیه بچه‌های هم‌سن خودش به مدرسه معمولی می‌رود. او یک پسر خوشحال است.
ما که چشم و قدرت بینایی داریم چقدر از آن درست و در جهت صحیح استفاده می‌کنیم؟ چقدر از حواسمان و قدرت مغزمان مطابق آنچه شایسته یک موجود متعقل که از تعقل و هوشش برای کسب دانش در جهت فهم بهتر حقایق موجود در خلقت و سازگاری زندگی خودش با آن حقایق است استفاده می‌کنیم؟ چقدر داریم در زندگی‌مان غر می‌زنیم از نبودن امکانات و اینکه شرایط برای اینکه به اهداف و آرزوهایمان برسیم آماده نیست؟ باید از زندگی Ben و افرادی نظیر او درس بگیریم و قدر هر موهبتی که به ما عطا شده را در لحظه‌لحظه زندگی بدانیم و از بیهوده تلف کردن پتانسیل عظیم خود بپرهیزیم. آینده بهتر ازآن کسانی است که نشان داده‌اند بار امانتی تعقل را به درستی بر دوش کشیده‌اند.
