در قدیم سفره های عید به شکل های گوناگون تزئین می شد که به آن « هفت چین » می گفتند ، زیرا در آن هفت سینی یا مجمع به یاد اهورامزدا و شش « امشاسپند » ، یعنی فرشتگان مقرب خدا به نام های اردیبهشت ، خرداد، امرداد، شهریور ، بهمن و اسپندارمز می گذاشتند . در هر مجمع خوراکی ها و چیزهای مختلفی می چیدند که الزاماً با حرف سین آغاز نمی شد . هرکدام از خوراکی ها و عناصر سفره ، سمبل نیروی مقدس و حیاتی به شمار می رفت . از جمله : آب ، آیینه و شمع نشانه روشنایی ؛ تخم مرغ ، سیب، سیر ، سکه ، شیر مخلوط با افشرده « هوم » و شیرینی به ترتیب نماد تولد ، زلیش ، تندرستی ، ثروت ، برکت و روزی و شادی بودند . سمنو از جوانه های گندم تهیه می شد و نشانه رویش بود ، زیرا به باور ایرانیان ، فروهرها در رویش گیاهان نقش مهمی داشتند و آنها را بارور می کردند . ماهی یکی از نمادهای آناهیتا ، فرشته آب و باروری به شمار می رفت . ایرانیان همچنین بر سر سفره ها آتشدان می گذاشتند و روی آن اسپند و عود می ریختند تا باعث جذب فروهرها و دفع اهریمن شود . « ماه روی » و « برسم » نیز در سفره چیده می شد . ماه روی ، ظرفی ظرفی به شکل ماه برسم ، یک نوع گیاه مقدس بود . خانواده ها گاه شاخه های انار ، بید ، انجیر یا زیتون به درازای سه بند و به تعداد 3، 7، 12 یا 21 در برسمدان قرار می دادند و همه اینها جنبه برکت داشت .
کتاب مقدس زرتشتی ها بر سر سفره تقدیس می بخشید و امروز ما کتاب مقدس قرآن را می گذاریم . دیگر آنکه در زمان ساسانیان نان های کوچک به نام « درون » به نشانه برکت و تقدس در سفره ها جای می دادند و هر خانواده ایرانی معمولاً سه ظرف گندم ، جو ، ارزن به نیت اندیشه نیک ، گفتار و کردار نیک سبز می کردند .
کتاب مقدس زرتشتی ها بر سر سفره تقدیس می بخشید و امروز ما کتاب مقدس قرآن را می گذاریم . دیگر آنکه در زمان ساسانیان نان های کوچک به نام « درون » به نشانه برکت و تقدس در سفره ها جای می دادند و هر خانواده ایرانی معمولاً سه ظرف گندم ، جو ، ارزن به نیت اندیشه نیک ، گفتار و کردار نیک سبز می کردند .
