در زبان بشر ، پست ترین سمبل پستی و تعفن و ذلت و دنائت ، لجن است . در موجودات طبیعی از لجن پست تر وجود ندارد و همچنین در زبان پشر ، عالی ترین و متعالی ترین موجود خداوند است و در هر موجدی عالی ترین و مقدس ترین و اشرف وجودش ، روح اوست .این انسان که نماینده ی خداوند است از لجن با گل رسوبی آفریده شد ، یعنی پست ترین ماده ی روی زمین ، و بعد خداوند ، نه از نفسش و یا از خونش و نه از رگ و پی اش ، بلکه از روحش دمیده ، یعنی عالی ترین موجود است و روحش اعلی ترین مجود قابل تصور ، یعنی عالی ترین مفهومی که در ذهن انسان ممکن است بیاید . بنابراین انسان ساخته شده از لجن و روح خداوند ، پس انسان یک موجد دوبعدیست ، برخلاف همه موجودات دیگر که یک بعدی هستند ، یک بعدش میل به لجن و پستی دارد ، سرشت و خمیره اش تمایل به رسوب شدن و ماندن و توقف کردن دارد . همچنانکه رودخانه طغیان می کند و حرکت دارد و آنچه که باقی می ماند گل رسوبی ، طغیان ندارد ، حرکت و موج ندارد و ته نشین شده و توقف می نماید ، سرشت انسان نیز میل به ته نشینی و راحت طلبی دارد . و از طرفی بعد دیگرش یعنی روح خداوند (به تعبیر قرآن ) ، میل به تعالی دارد ، برخلاف جهت اول میل به صعود و میل به بالا رفتن تا آخرین قله قابل تصور را دارد ، یعنی خدا و روح خدا . پس انسان از دو متناقض درست شده است ، یکی لجن و دیگری روح خداوند و عظمت انسان و اهمیت او به این است که موجودیست دو بعدی و فاصله بین دو بعدش از گل تا روح خداست و هر انسانی دارای چنین دو بعدی می باشد و بعد اراده اوست که می تواند تصمیم بگیرد که به طرف قطب لجنی و رسوبی خود برود یا قطب صعودی و خدائی و روح خدائی ؛ این کوشش و جنگ همواره در درون انسان هست تا یکی از دو قطب را برای سرنوشت خود انتخاب نماید ...
