’’ یک بیماری است که باعث انسداد در عروق پا و دست شما است.عروق خونی ملتهب می شوند، که باعث کاهش جریان خون. لخته شدن خون بیشتر رگ های خونی را مسدود میکند . این بیماری باعث درد میشودو می تواند به بافت صدمه بزند و در موارد شدید باعث مرگ بافت (گانگرن) می شود.بیماری بورگر شریان را متورم کرده و لخته شدن خون در رگ های خونی آغاز می شود. این جریان طبیعی خون را محدود و به طور کامل از طریق بافتها از گردش خون جلوگیری می کند.
بیماری بورگر یا به اصطلاح انگلیسی برگر نام فردی است که ۹۹ سال پیش این بیماری را تعریف کرد. نام علمی این بیماری نیز ترومبو آنژئیت اوبلی تران به معنی بیماری التهابی لخته‌ای انسدادی است یعنی بیماری که در آن شریان‌های ریز در اندام فوقانی و تحتانی به علت التهاب و لخته بسته می‌شود.
این بیماری در اروپا و امریکا کم است اما در کشورهای آسیایی مانند ایران و ژاپن به علت نامعلوم شایع می‌باشد. همچنین در سنین ۲۰ تا ۴۰ سالگی بیشتر دیده شده و ۹۹ درصد در آقایان اتفاق می‌افتد. در خانم‌ها هم تقریباً اصلاً وجود ندارد. علت بیماری هم هنوز معلوم نیست اما به طور قطع می‌توان گفت در افراد سیگاری دیده می‌شود و در غیر سیگاری‌ها وجود ندارد. اما در همه‌ی افراد سیگاری هم دیده نمی‌شود. پس در افراد سیگاری هم، کسانی که مشکل زمینه‌ای دارند مبتلا به این بیماری می‌شوند. بیماری در افرادی که از نظر اجتماعی سطح پایین هستند و سیگار را در سنین نوجوانی و به مقدار زیاد شروع کرده‌اند بیشتر شیوع دارد.
چون این بیماری شریان‌ها و وریدهای عمقی و سطحی را درگیر میکند، احتمال سیستمیک بودن بیماری را می‌دهند و نیز در این بیماری چون عروق بسته می‌شود، خون رسانی به اندام‌ها مختل شده و فرد قدرت انجام کارها مانند گذشته را ندارد. بورگر به طور متناوب می‌تواند قسمتی از وریدهای سطحی بدن را درگیر کند و از یک قسمت به قسمت دیگر برود به همین دلیل ترومبوفلبیت سطحی مهاجر نامیده می‌شود.
چون بیماری در ابتدا با کاهش قدرت دست و پا شروع می‌شود، ممکن است با بیماری دیگر از جمله بیماری‌های مفصلی و روماتولوژی اشتباه گرفته شود ولی همکاران پزشک باید بدانند هنگامی که فردی سیگاری با ترومبوفلویت سطحی مهاجر مراجعه کند باید به مرحله اول بیماری بورگر شک کرد.
بیماری با سیگار کشیدن پیشرفت میکند و با پیشرفت بیماری زخم‌هایی در نوک انگشتان و ناخن فرد ایجاد می‌شود که فوق العاده دردناک است به طوری که به هیچ مسکنی پاسخ نمی‌دهد، در نتیجه فرد به مواد مخدر روی می‌آورد تا درد را تسکین دهد. این سیکل معیوب ادامه می‌یابد تا اینکه بیمار به یک فرد سیگاری قهار، معتاد به مواد مخدر و از کار افتاده تبدیل میشودو به تدریج با پیشرفت بیماری اندام‌های خود را از دست می‌دهد.
اگر بیماری سیگاری در حدود سنین ۲۰ تا ۴۰ سال و با زخم انگشت مراجعه کند، تردیدی نیست که بیماری بورگر است زیرا در کشور ما بسیار شایع است ولی از لحاظ علمی ما بعضی بیماری‌های دیگر مثل دیابت و بیماری‌های روماتولوژی (چون علائم مشابه دارند) را رد می‌کنیم و به تشخیص قطعی می‌رسیم. برای دانستن میزان درگیری و وسعت بیماری نیز از سونوگرافی داپلر رنگی برای هر ۴ دست و پا استفاده می‌کنیم. وسایل تشخیصی دیگر از جمله آنژیوگرافی MRA و سی تی آنژیوگرافی نیز بسیار کمک کننده خواهند بود.
متأسفانه طب امروز از نظر دارویی و جراحی هیچ تکنیک و تکنولوژی درمانی مؤثری برای این بیماری پیدا نکرده است. البته یک سری داروها از جمله آسپرین به عنوان داروی فرعی به کار می‌رود ولی تأثیر چندانی دردرمان ندارد. از نظر جراحی نیز جنس عروق به قدری خراب می‌شود که هیچ جراحی قادر به اصلاح آنها نیست. از طرفی رگهایی که در بیماری‌های دیگر برای جبران می‌توان استفاده کرد نیز در این بیماری از بین رفته‌اند.
تنها کسی که می‌تواند به درمان کمک کند خود فرد بیمار است. در واقع فقط یک راه برای درمان وجود دارد و آن هم قطع کامل سیگار می‌باشد. با ترک کامل سیگار گرچه اعضای از دست رفته برنمی‌گردد ولی حسن آن این است که از پیشرفت بیماری جلوگیری می‌شود. به طوری که آمارها نشان داده است با ترک سیگار میزان قطع عضو به زیر ۳۰ درصد کاهش می‌یابد.
[h=1][/h]
بیماری بورگر یا به اصطلاح انگلیسی برگر نام فردی است که ۹۹ سال پیش این بیماری را تعریف کرد. نام علمی این بیماری نیز ترومبو آنژئیت اوبلی تران به معنی بیماری التهابی لخته‌ای انسدادی است یعنی بیماری که در آن شریان‌های ریز در اندام فوقانی و تحتانی به علت التهاب و لخته بسته می‌شود.
این بیماری در اروپا و امریکا کم است اما در کشورهای آسیایی مانند ایران و ژاپن به علت نامعلوم شایع می‌باشد. همچنین در سنین ۲۰ تا ۴۰ سالگی بیشتر دیده شده و ۹۹ درصد در آقایان اتفاق می‌افتد. در خانم‌ها هم تقریباً اصلاً وجود ندارد. علت بیماری هم هنوز معلوم نیست اما به طور قطع می‌توان گفت در افراد سیگاری دیده می‌شود و در غیر سیگاری‌ها وجود ندارد. اما در همه‌ی افراد سیگاری هم دیده نمی‌شود. پس در افراد سیگاری هم، کسانی که مشکل زمینه‌ای دارند مبتلا به این بیماری می‌شوند. بیماری در افرادی که از نظر اجتماعی سطح پایین هستند و سیگار را در سنین نوجوانی و به مقدار زیاد شروع کرده‌اند بیشتر شیوع دارد.
چون این بیماری شریان‌ها و وریدهای عمقی و سطحی را درگیر میکند، احتمال سیستمیک بودن بیماری را می‌دهند و نیز در این بیماری چون عروق بسته می‌شود، خون رسانی به اندام‌ها مختل شده و فرد قدرت انجام کارها مانند گذشته را ندارد. بورگر به طور متناوب می‌تواند قسمتی از وریدهای سطحی بدن را درگیر کند و از یک قسمت به قسمت دیگر برود به همین دلیل ترومبوفلبیت سطحی مهاجر نامیده می‌شود.
چون بیماری در ابتدا با کاهش قدرت دست و پا شروع می‌شود، ممکن است با بیماری دیگر از جمله بیماری‌های مفصلی و روماتولوژی اشتباه گرفته شود ولی همکاران پزشک باید بدانند هنگامی که فردی سیگاری با ترومبوفلویت سطحی مهاجر مراجعه کند باید به مرحله اول بیماری بورگر شک کرد.
بیماری با سیگار کشیدن پیشرفت میکند و با پیشرفت بیماری زخم‌هایی در نوک انگشتان و ناخن فرد ایجاد می‌شود که فوق العاده دردناک است به طوری که به هیچ مسکنی پاسخ نمی‌دهد، در نتیجه فرد به مواد مخدر روی می‌آورد تا درد را تسکین دهد. این سیکل معیوب ادامه می‌یابد تا اینکه بیمار به یک فرد سیگاری قهار، معتاد به مواد مخدر و از کار افتاده تبدیل میشودو به تدریج با پیشرفت بیماری اندام‌های خود را از دست می‌دهد.
اگر بیماری سیگاری در حدود سنین ۲۰ تا ۴۰ سال و با زخم انگشت مراجعه کند، تردیدی نیست که بیماری بورگر است زیرا در کشور ما بسیار شایع است ولی از لحاظ علمی ما بعضی بیماری‌های دیگر مثل دیابت و بیماری‌های روماتولوژی (چون علائم مشابه دارند) را رد می‌کنیم و به تشخیص قطعی می‌رسیم. برای دانستن میزان درگیری و وسعت بیماری نیز از سونوگرافی داپلر رنگی برای هر ۴ دست و پا استفاده می‌کنیم. وسایل تشخیصی دیگر از جمله آنژیوگرافی MRA و سی تی آنژیوگرافی نیز بسیار کمک کننده خواهند بود.
متأسفانه طب امروز از نظر دارویی و جراحی هیچ تکنیک و تکنولوژی درمانی مؤثری برای این بیماری پیدا نکرده است. البته یک سری داروها از جمله آسپرین به عنوان داروی فرعی به کار می‌رود ولی تأثیر چندانی دردرمان ندارد. از نظر جراحی نیز جنس عروق به قدری خراب می‌شود که هیچ جراحی قادر به اصلاح آنها نیست. از طرفی رگهایی که در بیماری‌های دیگر برای جبران می‌توان استفاده کرد نیز در این بیماری از بین رفته‌اند.
تنها کسی که می‌تواند به درمان کمک کند خود فرد بیمار است. در واقع فقط یک راه برای درمان وجود دارد و آن هم قطع کامل سیگار می‌باشد. با ترک کامل سیگار گرچه اعضای از دست رفته برنمی‌گردد ولی حسن آن این است که از پیشرفت بیماری جلوگیری می‌شود. به طوری که آمارها نشان داده است با ترک سیگار میزان قطع عضو به زیر ۳۰ درصد کاهش می‌یابد.
[h=1][/h]
