شعر نو

[PostModern]

غمی غمناک

غمی غمناک

این یکی از قشنگترین شب نامه ها ( یا شاید هم غمنامه های شبانه ) است . چه شبهایی که تا صبح دل دل کردم و این رو با خودم زمزمه :​

شب سردی است و من افسرده​

راه دوری است و پایی خسته​

تیرگی هست و چراغی مرده​

میکنم تنها از جاده عبور​

دور ماندند ز من آدمها​

سایه ای از سر دیوار گذشت​

غمی افزود مرا بر غمها​

فکر تاریکی و این ویرانی​

بی خبر آمد تا با دل من​

قصه ها ساز کند پنهانی​

نیست رنگی که بگوید با من​

اندکی صبر سحر نزدیک است​

هردم این بانگ برآرم از دل​

وای این شب چقدر تاریک است​

خنده ای کو که به دل انگیزم​

قطره ای کو که به دریا ریزم​

صخره ای کو که بدان آویزم​

مثل این است که شب نمناک است​

دیگران را هم غم هست به دل​

غم من لیک غمی غمناک است​

سهراب سپهری - 1330​

 

[PostModern]

نایافته

نایافته

گفتی که چو خورشید زنم سوی تو پر

چون ماه شبی می کشم از پنجره سر

اندوه که خورشید شدی تنگ غروب

افسوس که مهتاب شدی وقت سحر




فریدون مشیری - 1334​

 

[archi_arch]

گفتی که چو خورشید زنم سوی تو پر

چون ماه شبی می کشم از پنجره سر

اندوه که خورشید شدی تنگ غروب

افسوس که مهتاب شدی وقت سحر




فریدون مشیری - 1334​

 

[PostModern]

احساس

احساس

بسترم

صدف خالی یک تنهائیست

و تو چون مروارید

گردن آویز کسان دگری





سایه - 1331​

 

[PostModern]

جویبار لحظه ها

جویبار لحظه ها

از تهی سرشار​

جویبار لحظه ها جاریست​

چون سبوی تشنه کاندر خواب بیند آب واندر آب بیند سنگ​

دوستان و دشمنان را می شناسم من​

زندگی را دوست می دارم​

مرگ را دشمن​

وای اما با که باید گفت این​

من دوستی دارم که به دشمن خواهم از او التجا بردن​

جویبار لحظه ها جاری​

اخوان ثالث - 1335​

 

[PostModern]

اشکی در گذرگاه تاریخ

اشکی در گذرگاه تاریخ

از همان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
از همان روزی که فرزندان آدم
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید
آدمیت مرد
گرچه آدم زنده بود

از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند
آدمیت مرده بود

بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب
گشت و گشت
قرنها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغ
آدمیت برنگشت

قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است
سینه دنیا ز خوبیها تهی است
صحبت از آزادگی
پاکی
مروت
ابلهی است
صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست
قرن موسی چومبه هاست

روزگار مرگ انسانیت است
من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر
حتی قاتلی بر دار
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام زهرم در پیاله اشک و خونم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای
جنگل را بیابان می کنند
دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا
آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبتها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است




فریدون مشیری - 1345​

 

[PostModern]

هست شب

هست شب

هست شب

یک شب دم کرده و خاک

رنگ رخ باخته است

باد

نوباوه ابر

از بر کوه

سوی من تاخته است



هست شب

همچو ورم کرده تنی گرم در استاده هوا

هم از این روست نمی بیند اگر گمشده ای راهش را

با تنش گرم بیابان دراز

مرده را ماند در گورش تنگ

به دل سوخته من ماند

به تنم خسته که می سوزد از هیبت تب

هست شب

آری شب





نیما یوشیج - 1334​

 

[PostModern]

قصه

قصه

دل من باز چو نی می نالد

ای خدا خون کدامین عاشق

باز در چاه چکید





سایه - 1350​

 

[PostModern]

تنگنا

تنگنا

چنان فشرده شب تیره
پا​

که پنداری​

هزار سال بدین حال باز می ماند​

به هیچ گوشه ای از چارسوی این مرداب​

خروس آیه آرامشی نمی خواند​

چه انتظار سیاهی​

سپیده می داند ؟​

فریدون مشیری - 1355​

 

[liliss85]

زندگی

زندگی

زندگی فرصت بس کوتاهیست
که بدانیم که مرگ آخرین نقطه ی پرواز پرستو ها نیست
مرگ هم حادثه ایست مثل افتادن برگ
که بدانیم پس از خواب زمستانی خاک
نفس سبز بهاری جاریست

 

[PostModern]

حنظلی

حنظلی

از بس که ملول از دل دلمرده خویشم
هم خسته بیگانه هم آزرده خویشم

این گریه مستانه من بی سببی نیست
ابر چمن تشنه و پژمرده خویشم

گلبانگ ز شوق گل شاداب توان داشت
من نوحه سرای گل افسرده خویشم

شادم که دگر دل نگراید سوی شادی
تا داد غمش ره به سراپرده خویشم

پی کرد فلک مرکب آمالم و در دل
خون موج زد از بخت بدآورده خویشم

ای قافله بدرود سفر خوش به سلامت
من همسفر مرکب پی کرده خویشم

بینم چو به تاراج رود کوه زر از خلق
دل خوش نشود همچو گل از خرده خویشم

گویند که - امید و چه نومید – ندانند
من مرثیه گوی وطن مرده خویشم

مسکین چه کند حنظل اگر تلخ نگوید
پرورده این باغ نه پرورده خویشم





اخوان ثالث - 1341​

 

[PostModern]

پرنده می داند

پرنده می داند

خیال دلکش پرواز در طراوت ابر

به خواب می ماند


پرنده در قفس خویش

خواب می بیند

پرنده در قفس خویش

به رنگ و روغن تصویر باغ می نگرد


پرنده می داند

که باد بی نفس است

و باغ تصویری است


پرنده در قفس خویش

خواب می بیند





سایه - 1350​

 

[mahdi.adelinasab]

پری کوچک و غمگین

پری کوچک و غمگین

من پرى كوچك غمگينى رامى شناسم
كه در اقيانوسى مسكن دارد
و
دل‌اش را در يك نى لبك چوبين مى نوازد
آرام،
آرام
پرى كوچك غمگينى
​

كه شب از يك بوسه مى ميرد
و سحرگاه از يك بوسه به دنيا خواهد آمد.

 

[mahdi.adelinasab]

توقعی از تو ندارم

توقعی از تو ندارم

منتظر نباش كه شبي بشنوي،​

از اين دلبستگي هاي ساده دل بريده ام!​

كه عزيز باراني ام را، در جاده اي جا گذاشتم! ​

يا در آسمان، ​

به ستاره ي ديگري سلام كردم! ​

توقعي از تو ندارم! ​

اگر دوست نداري، ​

در همان دامنه ي دور دريا بمان! ​

هر جور راحتي! باران زده ي من! ​

همين سوسوي تو ​

از آن سوي پرده ي دوري​

براي روشن كردن اتاق تنهاي ام كافي است! ​

من كه اين جا كاري نمي كنم! ​

فقط گهگاه​

گمان دوست داشتنت را در دفترم حك مي كنم! ​

همين! ​

اين كار هم كه نور نمي خواهد! ​

مي دانم كه به حرفهايم مي خندي! ​

حالا هنوز هم وقتي به تو فكر مي كنم، ​

باران مي آيد! ​

صداي باران را​

می شنوی ؟ ​

 

[mahboobe.n]

من كه اهل شعرو شاعري نيستم ولي دسته همتون درد نكنه
آقا مهدي غصه نخور حتما قدر تو رو مي دونه و بهش مي رسي!اميدوار باش
من معتقدم آدم به هر چي بخواد تو زندگي مي تونه برسه ولي بايد يكم تلاش كنه

 

[melika]

آنقدر زيبا دوستت داشتم كه باورت نمي شد
آنقدر كه در بهت و نا باوري گفتي
همه چيز را فراموش كن!!!

و حالا آنقدر ساده و زيبا با نبودنت كنار مي آيم
كه باورت نمي شود.

دريا مال تو
چشمانت مال من ...

فرصت مي دهم تا باور كني.

 

[melika]

خوش به حال بچه عقابها...

خوش به حال بچه عقابها...

سكوت مي كنم در برابر رضاي
نه اين بار سكوت مي كنم
به جاي همه ثانيه هايي كه نبايد حرف مي زدم!!!

باورم نمي شود
وقتي لبريز از تو بودم تلاش كردي
گنجايش دلم را بالا ببري با رفتنت
و من ...

وقتي دفتر تنهائيم پر از خطوط مبهم مي شد
خوب مي دانستم
تو كه دليل اين خطوط درهمي
با بچه عقابها مانوس تري تا من!!!

شادم كه در اتاقم جز من ،
خاطره ها
و نا صبوري هايم هيچ كس نيست.

مي خواهم بگويم كه ديگر دوستت ند.......
كاش دروغ گفتن را ياد گرفته بودم!

 

[mahdi.adelinasab]

تمام لحظاتی که محبوب دل در دلم بود در جنگلی دور و تاریک به دنبال کورسویی می گشتم.
تا که روزی در هیاهوی کودکانهء خویش او را یافتم.

اینک از دل گویم و بالای آن
سازم از دل کلبه ای گرم و نهان
تا که رازی شود بر دل
تا که سری گردد در دل

ما آمده ایم تا دوستانه دوستان خویش را سلام گوییم
بر تمام کسانی که محزونند سلام...

 

[melika]

شعري كه مي نويسم نو نيست ،غزله.
ولي دلم مي خواست تو اين تاپيك باشه اميدوام ببخشيد.

براي خاطره اي معطر اما متروك:

ايمان دروغ،حرمت هفت آسمان دروغ
انسان دروغ،كل زمين و زمان دروغ

نام خدا و عشق سرآغاز كارمان
اما كلام آخر و پايانمان دروغ

بر خود مذاب سرخ رذالت نوشته ايم
حوض وشراب وحوروپري بيگمان دروغ

اين راه جز كوير و سراب و شراره نيست
آب خوش و درخت وگل وسايه بان دروغ

بنويس عشق و پاكي وهر چند مثل آن
اما خلاف آنچه نوشتي بخوان دروغ!!!

 

[mahdi.adelinasab]

یاد از دیار دور خرابه دل شکاند و رفت
غربت سراسر عمرم پراند و رفت

به یاد از شعر آهنگر، نوای بی قراری هام
از سر خجلت شکست و رفت
پری سانی چو یار من
بسی بی حکمتی آرد
چرا
مرا در حالت غربت رها کردند یاران
در این سرما
در این بیداد
دلم تنگ است تنگ
فدای غربت یارم
دلم تنگ رحیمان است
رها شد هر چه از رنگ است
رها کن هر چه از رنگ است
بزن نای و سه تارت را!
تا که آزرمی به تنگ آرد هر چه از سنگ است
دلم دیوانه یار است
دلم مجنون و سر گشته در این ویرانه بازار است
دلم خون و دلم خون است
دلی کز عشق نشناسد؟
فسوس و صد فسون؛ دل، دون است
غریبا! رقیب آهنگ شوری داد در نام
ولیکن نام رویایش به اشک گورها بود هیهات
سلامی بود آنجا و چه گرماگرم این دستان بازیگوش
چه رویای به از هر نامه خیست
به از هر ساده دیدن تا غبار هوش
به آن ناز فرجامی رحیما
سر هوش باشت نیست؛ رحیما
فسوس است این غریبانیت
دل یاران همه تنگ است
دل محبوب بیشتر
کاش خوانی.....
ولیکن راز دل گفتن نشاید بیشتر
دلم را راز خود دانم و آن را داده ام پیشتر
به دست نازک ترک گلی در اوج جنگل ها و دریا ها
ببر یارا
مرا و خانمانم را
که محبوبم شکر ریزد به غوغایم
به بومت کش تو آهنگی
نوای تازه قویی را
به اوجش مرغک پیری
نویسم چون که دانم خوانی و اشکت...
مرا دوست می داری
دلم تنگ است
تنگ محبوبم
برایم دوریش تنگ تر می کند قلبم
ز عقلم تا به مهتابی
تا به عشق نازک یارم
بدان آهنگران در کنارم ناله ها دارند
و کودک بوم خود را تا آسمان کارد
ولی رنگش به دست دختر خوبی است
و نقشش از نیاز صورت تنها
خراب آبادیان!
یار تنهاست
به دست خود سحر سازید
و شکّر ها دهان آرید
به دست خود و دست من
دگر رحمم ببارد بارش اشکم
ولی اشکم نمی آید
دگر سوزم نمی سازد.....

 

[mahdi.adelinasab]

مردم

مردم

یاران نا عاشق! نکناد روزی دل خویش را چون من
به زیر پای خویش، لگد مال خیالات معشوقان کنید

به دمی هر چه دارید از دل خود در زیر پای آنان کنید
در هوای حرفی و دستی و عشقی و نرمشی
هر چه دارید بر سر دوستان نا آشنایان کنید

مرغکی گردید و از دنیا و مردم ها رها گردید
به پایان آورید این بازی و چینش به روی قبر ها را
بدانید این نوای من به از نای چوپانی است

خراب آبادیان!
کسی نیست

رفاه آلودگان! دیگر ننالید
به مولا خسته ام از دوری یار
به مولا دل به نالیدن گذارم
به مولاآه بر دارم تا که شاید
تکه ای زاید به سینه به دوران افکنم
تا که عاقل گردم و محبوب وار به سوی مینای در مینویم روم
هوادارم! مرا دریاب!
من خسته
که دل بشکسته دارم از زمین و حال و این مردم
دل برکن
ز ساروجت دل پر کن
ز سربش کن و آهن را به دورش کن
دگر مردم
مردم

 

[melika]

تو عهدت را شكستي و
من
ومن دلم شكست
بهاي كداميك بيشتر است!!!

 

[melika]

قرباني شدن ،
رسم تولد است

همانگونه كه نقطه اي پايان
سرآغاز خطي است تازه.
دوباره آغاز شو!!!
مدتي است به پايان رسيده ام.

 

[mahdi.adelinasab]

مرا دریاب...

مرا دریاب...


صفای هر چه دوستی بود امروز رفت....
دلم از هرچه خواهی روزی بود ولی افسوس رفت...
دلم بیگانه بازاری است گاهی هست،
به آغازم همی پایان، هجران است
من بی بال رسوایم
تو بالت را ده به مراتم
ولیکن بال خود را ده
از آن قو شایدم عمری
ز کورابی و مردابی
خرامان رخت بربستم
ز حرمان بال و پر بستم
مرا دریاب یارا
که دیگر نا امید آیم
مرا دریاب
....

 

[mahdi.adelinasab]

مرغک مست

مرغک مست

تو عهدت را شكستي و
من
ومن دلم شكست
بهاي كداميك بيشتر است!!!

ز کوره راه دیدم
مرغک مست سحر خیزی
که بال از شوق بر می داشت
و بالش را به اوج آسمان او افراشت
ز رازش بوی دختر چون که لطفش داشت
از آن دریا همی گفت و به جنگل راز ها می داد
نویدش گنگی وهمم نمی پایید
و صبح و شام می نالید
و اینک صبح نزدیک است
بیا تا تک بخوانیم و صدامان را از دور کسانی بشنوند
و راه مردم تنها
براهم می شناسم قلبم
و دل را فرق دارم با قلبم
فرا سوی جدایی ها
راه ها دانم که او هم هست
ز بوی مشک، لطف،یخ،حلم، هیبتش مستم.
ز مشکش تا به هیبت حرف اول را تو جمعش کن.
برایش آرزومندم
که آخر رهنمایم بود از دور گردابی
خدایش رهنما باشد
ز دورش گویمش ای دوست
سلام...

 

[melika]

در شهر من
آنجا كه روح فاصله جاري بود
آيينه مي شكست و صدايي نمي رسيد
دستي نبود و معني پل
در كوچه هاي تنگ لغت نامه
گمنام مانده بود

ترسيدم از عقوبت محتوم
تا مرز تكه تكه شدن تنها
يك گام مانده بود.

(سعيد يوسف نيا)

 

[melika]

او مي گفت :
"دوست دارم كه هيچ چيز را دوست نداشته باشم"
و من هنوز در اين فكرم كه:
او هيچ، چيز را دوست نداشت يا "هيچ چيز" را؟

و فقط مي دانم كه
او چقدر دوست نداشتن را دوست داشت

 

[melika]

در سكوت
فريادي است براي آنانكه
با نگاه حرف مي زنند
وبا
چشم لبخند.

 

[mahdi.adelinasab]

دلم از بی وفایی ها تنگ است
و گفتن که من دوستت دارم...
ولی یارا کجایی؟
دلم تنگ است از این بیگانه بازاری!
کجا رفتند یاران؟ کجا رفتند و من را در به در با بی کسی هایم رها کردند و رفتند...
دلم تنگ است، ولی کس را نمی بینم که ویرانم کند این کاخ سست بی کسی هایم.
کجا رفتی تو ای یارا! مرا، تنهاییم را، و چشمم را ز رویایت همی خیس ...
و افسوسم که از دیر باز دلم در دام دلگیریت مانده.
رهایم کردی و رفتی تا کجا!؟
یارا دریابم
محبوب دل بسی هست که رفته و دل در مهتابی بودن دل مردد گشت
و افسوسم که دیریست تنهایم.
و تنهاییم چه زجر آور شده
یارا کجایی؟...
.......

 

[melika]

تنها دليل من كه خدا هست و
اين جهان زيباست
وين حيات عزيز و گرانبهاست
لبخند چشم توست.
هر چند با تبسم شيرينت آنچنان
از خويش مي روم
كه نمي بينمش درست
لبخند چشم تو،درچشم من وجود خدا را آواز مي دهد.
در جسم من،تمامي روح حيات را
پرواز مي دهد.
جان مرا كه دوريت از من گرفته است
شيرين و خوش،
دوباره به من باز مي دهد.

(فريدون مشيري)